Toen ik nog als kok in een klein restaurantje in de Amsterdamse Jordaan werkte, kwam ik in aanraking met veel soorten gasten. Na een paar jaar horeca zag ik soms al na één seconde wat voor vlees ik in de kuip had.
– Dat stel krijgt in de loop van de avond ruzie, alleen hij weet dat nog niet.
– Deze mensen gaan vertellen dat het niet heeft gesmaakt in de hoop op een gratis toetje.
– De man aan dat tafeltje achterin heeft veel aandacht nodig en gaat straks het telefoonnummer van de serveerster vragen.
Hoewel ik mensen altijd een tweede kans zal geven, geloof ik wel in een eerste indruk. En helaas klopte die maar al te vaak. Uit eten gaan staat voor veel mensen synoniem aan verwachtingen en die komen soms niet uit. Het gezelschap valt tegen, de inrichting van de zaak is niet goed, het eten is niet lekker, de bediening niet attent genoeg, er is altijd wel wat, het is net het echte leven ;-).
Maar er waren natuurlijk ook hele leuke gasten. Dat waren vaak de vaste gasten, meestal buurtbewoners, voor wie het restaurant in sommige gevallen een tweede huiskamer was en die op avonden dat het zó druk was dat we het niet meer aankonden, de keuken in kwamen rennen en hielpen met afwassen. Of die in de middag belden en vroegen of ik alsjeblieft de kip met appeltjes en portsaus die ik vorige maand op het menu had staan, als daghap wilde maken, want daar hadden ze zo’n trek in. Die met hun eigen gemaakte chocolademousse de keuken in kwamen wandelen om te laten proeven, met de vraag of ik nog suggesties had. Die me aan het eind van de avond een hand of een zoen kwamen geven omdat het zo heerlijk gesmaakt had.
Koken heeft voor mij altijd te maken gehad met gastvrijheid en zorgen voor een ander. Of het nu een kat of een mens is, ik prop er graag eten in. En dat werd vaak gewaardeerd. Toen ik op een keer laat op de avond de keuken aan het schoonmaken was, kwam er een man binnen. Hij had een congres in de stad gehad, was niet toegekomen aan eten en had nu gierende honger maar geen zin in een snackbar. Of ik nog wat eten wilde maken om 11 uur ‘ s avonds? De keuken was eigenlijk dicht, de voorraadkasten zo goed als leeg en de energie was ook wel op. Maar ja tegen een rammelende maag kon ik geen nee zeggen en de man zag er zo verloren uit. Dus maakte ik een gewone prak voor hem, niets bijzonders, hetzelfde wat wij als personeelseten hadden gegeten die dag, hete bliksem. Een aardappelgerecht met appels, ui, en gehakt.
Hij at het op en ik schoof bij hem aan tafel. We hadden een geweldig gesprek over het leven en hij vertrok zonder te betalen, want dat vond ik die daghap niet waard. Een week later belde hij voor een reservering van 20 personen. Dat was niet mijn bedoeling geweest, ik kon dat natuurlijk niet voorzien maar vond het wel vreselijk leuk. En had er weer een vaste gast bij die elke keer dat hij in de stad kwam, ons restaurant aandeed, al dan niet vergezeld van collega’s, vrienden of familie.
Zo gaf ik wel vaker gratis eten weg. Op een dag kwam er vroeg op de avond een hoog bejaard echtpaar naar binnenschuifelen dat graag een hapje wilde eten. Dat kon natuurlijk en ze gingen helemaal achterin de zaak zitten, aan een tafel bij het raam, met hun rug naar de keuken. Naast elkaar zittend konden ze lekker naar buiten kijken met uitzicht op de gracht. Ze zaten zich helemaal te verkneukelen. Daar zaten ze na een paar uur nog. Later bleek dat hun bestelbon achter het fornuis was gevallen. De tent liep vol, iedereen rende heen en weer en zij zaten zonder één klacht te uiten uren te wachten op hun bestelling die maar niet kwam.
Aan het eind van de avond vertrokken de gasten, het werd weer wat rustiger en ik keek het restaurant in. Wie zaten daar achterin? Dat was toch niet dat bejaarde stel dat uren geleden naar binnen was komen schuifelen? Ik liep er naar toe en vroeg of alles in orde was, had het gesmaakt? En kwam erachter dat ze nog altijd braaf op hun eten zaten te wachten! Ik kan me nog schamen bij de gedachte alleen al! Natuurlijk kregen ze alsnog hun maaltijd mét toet en hoefden ze daar niet voor te betalen. Op mijn vraag waarom ze niets hadden gezegd, was het antwoord dat ik het zo druk had in de keuken en dat we allemaal zó hard werkten. Zelden zulke lieve geduldige gasten gehad die bij het weggaan ook nog bedankten voor een heerlijke avond. Ik vrees dat ikzelf toch echt een stuk ongeduldiger ben als een bestelling lang op zich laat wachten!
Ben jij wel eens vergeten door restaurantpersoneel?
Min of Meer's ME-Plein 
Aan het einde van 3-gangen heeft mijn vriend (in ons toen nog vaste vrijdagavond eetcafé, financieel nu niet meer haalbaar maar toen wel) wel eens geantwoord op de vraag 'heeft het gesmaakt?: 'ja smaakte heerlijk, vooral die tonic…'. Onze standaard drankjes (tonic en spa rood) werden eigenlijk altijd vanzelf naar de tafel gebracht maar dit keer ook na bestellen bij het serveren van het hoofdgerecht kwam er niets. Geen ramp, maar de eigenaresse schaamde zich zo dat we de 4 (want namen altijd 2x per persoon) drankjes gratis kregen als toegift op het menu.
Wat we toen nog niet konden weten was dat dit heel fijn was aangezien dit de enige keer was dat we wilden pinnen omdat we geen contanten bij ons hadden en net toen wij wilden afrekenen viel de stroom uit en daarmee ook het pinapparaat. We zijn toen maar even blijven plakken in afwachting van. De eigenaresse stond op het keukenpersoneel na alleen in de zaak dus wij hebben haar geholpen met kaarsen neerzetten en andere klusjes. Het meest hilarische moment was dat ze door de halve zaak tegen ons riep 'het sleuteltje van de kassa ligt in dat laatje, als iemand wil afrekenen'…waarop mijn vriend droog reageerde 'fijn, dan weet iedereen dat nu ook voor de toekomst..'. Na twee uur had de rest van de straat weer stroom maar het eetcafé nog niet. Wat heel logisch bleek aangezien alle stoppen eruit waren geslagen, gelukkig kon mijn vriend dat makkelijk vaststellen en oplossen. Daarna wilde wij dus alsnog afrekenen maar dat vond de eigenaresse na alle hulp niet meer zo nodig.
Groetjes Lily
LikeLike
Mooie verhalen, werken in de horeca als kok lijkt mij leuk en creatief werk, maar ook fysiek zwaar. Zelf eten en aten wij nooit veel buitenshuis maar we nemen wel vaker een kopje koffie cq soep, broodje ed. op een terrasje als we naar een stad gaan. Tot nu toe nooit vergeten en altijd een gezellig momentje om even bij te komen van het winkelen en de drukte. Marja
LikeLike
Jazeker, en na een uur wachten merkte ik dat de gespreksonderwerpen minder vanzelfsprekend werden en we iedere keer hoopvol opkeken als er iemand van de bediening langsliep 😉
Vroeger gingen we bij hoogtijdagen uit eten met de kinderen en we hebben wel meegemaakt dat de kinderen gratis ijs kregen omdat ze zelf hun vuile bordjes naar de keuken brachten (tja thuis geleerd!). Inmiddels studeren diezelfde kinderen en blijft er weinig horeca budget over. Wie weet later, ik vind het altijd heerlijk als ik echt mooie gerechten voorgeschoteld krijg, daar kan ik nog lang van nagenieten.
LikeLike
Nee,wij zijn ooit eens genegeerd in een frans café. Waarschijnlijk niet correct gegroet. Mijn schoonzus woonde daar ,spark goed frans en is toch gaan bestellen. Om vervolgens nooit meer in dat cafeetje terug te komen.
LikeLike
Mooi verhaal weer Martine. En helaas ja, zijn wij ook wel eens vergeten in een restaurant, het leek een tijd zelfs zo dat we er patent op hadden. Gelukkig komt het tegenwoordig nog zelden voor.
LikeLike
Ik heb zelf 5 jaar in de horeca gewerkt. Ik heb alles gedaan van koffietafles tot aan een Michelin ster.restaurant. Het was hard werken maar achteraf ook het leukste en leerzaamste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb daar de ware mens leren kennen maar ook mijn liefde voor eten meegekregen.
Helaas heb ik sindsdien wel hoge eisen als ik ergens een keertje eet. Ik zie binnen een mum van tijd wat niet lekker loopt. Ik kon me jaren lang opwinden als ik te lang moest wachten of als bediening tijd voor elkaar dan de gasten had. -nmiddels heb ik dat minder en probeer ik vooral te genieten van die sporadische keer dat ik uit eten ga.
LikeLike
Wat een mooi verhaal 🙂 vooral die oude mensen wat schattig. En die bijzonderen verhalen die blijven je bij die maken het leven leuk 🙂 volgens mij zijn we nooit vergeten in een restaurant. Ik vind het ook altijd leuk om naar de mensen in. het restaurant te kijken vaak zie je ook stelletjes die niks meer tegen elkaar zeggen…. Zeg dan altijd tegen mijn man als we elkaar niks meer te vertellen hebben dan laat maar 🙂 wat fijn dat je passie altijd gebleven is
LikeLike
echt vergeten niet volgens mij. wel dat 1 persoon aan tafel nog niets heeft, en het zo lang duurt dat je merkt dat ze dat gerecht zijn vergeten. dat soort dingen. of dat je iets bij besteld wat wordt vergeten. maar ik snap hoe dat gebeurd. kom zelf ook uit de horeca. wat een heerlijk herkenbaar stukje dus wat je schrijft! mijn ouders hebben van mijn 7e tot 20e een restaurant gehad. vanaf mn 11/12e ging ik ook helpen en in de afwaskeuken werken, vanaf 15 in de bediening. superleuk! wat een prachtig herkenbaar stukje!! bedankt!!!
LikeLike