Lezeres A. mailde mij en stelde onder meer deze vraag:
Had je destijds in de gaten dat je te veel hooi op je vork nam waardoor je naar later bleek ME/CVS ontwikkelde. En ging je toch door met te veel eisen van jezelf nadat je in de gaten had dat het eigenlijk niet goed met je ging?
Nou, daar kan ik heel kort over zijn:
Ja/nee en ja.
Maar dat is natuurlijk een beetje kort door de bocht. Dus hier komt het uitgebreidere antwoord. Ik heb wel lang getwijfeld of ik deze vraag wil beantwoorden zo en plein public. Het is een heel persoonlijk onderwerp en ook lang heel pijnlijk geweest voor mij. Aan de andere kant, wie weet help ik door mijn openhartigheid wel een ander. Het voelt wel als mijn verhaal maar ik ben natuurlijk niet uniek. Er zijn zoveel mensen zoals ik was, die te veel van zichzelf verwachten en geen nee kunnen zeggen. Dus lees mee, misschien is dit wel jouw verhaal. Misschien kan dit een wake up call zijn.
Want laat het duidelijk zijn, ik ben ziek geworden door te veel van mezelf te eisen. Net als dat je been kan breken door een draai te maken die niet kan, kunnen je lichaam en brein zó in de war raken door te veel te doen en nooit te ontspannen. Doe je dat maar lang genoeg dan kun je ‘verkeerd afgesteld raken’ en doet niets het meer zoals het hoort te doen. En kun je niet meer doen wat je altijd deed.
Dat ik teveel hooi op mijn vork nam wist ik wel en wist ik niet. Het voelde vanaf 2006 al langer alsof er teveel op mijn bord lag en alles in een stroomversnelling kwam. Ik was al geruime tijd niet fit, had vaak last van verkoudheden en keelontstekingen. Dat mijn vader overleed, ik in korte tijd twee keer van baan wisselde en samen met M. in 2007 vrij impulsief een ander huis kocht, werkte zeker niet mee. Ook volgde ik in de weekenden een opleiding waardoor ik regelmatig van vrijdagochtend tot zondagavond van huis was.
Achteraf gezien besef ik dat mijn leven van 2006 tot 2008 in een soort achtbaan zat die steeds sneller ging en waar ik wel uit wilde stappen, ik had alleen geen flauw idee hoe. Mijn leven zat propvol en er was nauwelijks tijd voor ontspanning of bezinning. In plaats van dat ik gas terug nam, ging ik harder rennen. Ik volgde de eerder genoemde opleiding als ontsnapping. Dan zou ik de ene baan kunnen afbouwen en een eigen praktijk kunnen opbouwen. In een beroep dat beter bij me paste. Dacht ik. Ik was in opleiding voor massagetherapeut. Dat ikzelf degene was die het hardst een massage nodig had, zag ik niet.
Dat het teveel was voelde ik wel maar ik begreep het niet echt. Dat het zulke grote gevolgen zou hebben voorzag ik zeker niet. Met wat ik nu weet is ME/CVS het gevolg van een aantal omstandigheden waarbij je lichaam en geest als het ware vooraf verschillende waarschuwingen krijgen. Persoonlijke omstandigheden, leefstijl en leefwijze, de hoeveelheid stress in je leven maar ook zeker persoonlijkheid (perfectionist) en hoe je voor jezelf zorgt zijn dan een optelsom met als uitkomst een grotere waarschijnlijkheid dat het een keer misgaat. Zoals het meestal gaat in het leven, ik had het pas door toen het goed mis was. En toen zelfs nog niet echt, niet snel genoeg ten minste.
Dat komt ook zeker door het niet in staat zijn om signalen te herkennen. Nu ben ik inmiddels na bijna 8 jaar ziek zijn een zeer fijn afgestemde overgevoelige zeurkous ziel die door heeft dat lichaam en geest door middel van spierspanning, hoofdpijnen, ademhaling, darmgerommel, etc, allerlei subtiele en minder subtiele signalen afgeven. Toen had ik dat niet door. Ik denk echt dat ik het nog niet door zou hebben gehad als er een verklede aap met een groot uithangbord voor me zou staan met de tekst: ga zo door en je valt neer! Naar signalen luisteren? Ik had daar helemaal geen tijd voor, ben je gek: hard werken, opleiding, een klein kind om voor te zorgen en dan ook nog een uitgebreid sociaal leven om mijn toenmalige vrienden te overtuigen dat er toch echt niets in de vriendschap zou veranderen na mijn verhuizing naar de rimboe. Ik heb mezelf als het ware ‘klaargestoomd en voorbewerkt’ door mijn leefstijl en persoonlijkheid en de optimale omstandigheden geschapen.
Jullie raden het al: ik val in de categorie ‘heeft het pas door als ze te pletter rijdt tegen een muur‘. Dat is dus ook wat er gebeurde. Niet tegen een muur maar wel het acuut tot stilstand komen. Begin februari 2008 werd ik wakker en niets voelde meer goed. Wat eerst een griep was, werd een longontsteking en daarna sloeg alles op tilt.
Komen we aan het tweede deel van de vraag:
En ging je toch door met te veel eisen van jezelf nadat je in de gaten had dat het eigenlijk niet goed met je ging?
Ja, die eisen die stelde ik treurig genoeg nog steeds. En dat is wat me het meeste pijn heeft gedaan. Niet eens het ziek worden maar vooral dat ik zó slecht voor mezelf heb gezorgd en zó slecht voor mezelf opkwam. Nu soms ook nog. Gelukkig steeds minder. Ik heb veel geleerd. Over mezelf en over wat er gebeurt met mij als ik signalen negeer. Het negeren van die signalen is zo gebeurd. Omdat ik toch vaak denk: ach, ik kan best wel even …. (en dan vul maar in, waarschijnlijk zijn jullie net zo want het is heel menselijk om te veel van jezelf te eisen).
Het erge is dat ik lang heb gedacht in de positie te zitten dát ik nog teveel van mezelf kon eisen. En daarmee heb ik mezelf pas goed over de rand geduwd. Na een aantal maanden ziek zijn moest ik reïntegreren. Er viel niets te reïntegreren, dat voelde ik wel en zei ik ook tegen de bedrijfsarts en mijn werkgever maar daar werd niet naar geluisterd. Dat ik in eerste instantie de diagnose Burn Out had gekregen werkte natuurlijk ook niet mee (dat ik ME had werd pas na 2 jaar ziek zijn gediagnosticeerd). Lichamelijke kwalen werden uitgelegd als angst voor het weer aan het werk gaan en moesten maar worden genegeerd.
Maar dat lukte natuurlijk niet. Pas toen mijn toenmalige manager zei ‘maar denk je zelf dan nooit kom op, hup! ik ga gewoon weer werken‘ viel het kwartje. Ik dacht dat voortdurend, te veel en te vaak. Dát was juist het probleem! Zij dacht blijkbaar dat mijn gezondheidsklachten iets was waar ik me overheen kon zetten. Blijkbaar dacht ik dat ook, gezien mijn gedrag. Met de mentaliteit van ‘kaken op elkaar en hup, gaan met die banaan!‘ hielp ik mezelf helemaal de vernieling in tijdens het reïntegratietraject. Want als ik uitstapte uit de trein, moest ik eerst een half uur op een bank op het perron zitten, bijkomen van de treinreis en van alle prikkels. Dan liep ik naar kantoor en dook daar de toiletten in, ging ik weer een half uur zitten om bij te komen. Het zal jullie niet verbazen dat ik om die reden 2 treinen eerder nam om maar op tijd te kunnen beginnen. Waarom deed ik het dan toch? Angst voor baanverlies, gezichtsverlies, het gevoel dat ik geen nee kon zeggen en dat er toch niet naar me werd geluisterd (dat was ook zo, ik luisterde trouwens ook niet naar mezelf). Tja, ik ben de baan juist kwijt geraakt doordat ik weer ben gaan werken op een moment dat dit helemaal niet kon.
Voor de reïntegratie was ik voortdurend moe en snel overprikkeld en had ik voortdurend last van mijn keel en stembanden, chronische hyperventilatie en benauwdheid maar ik was nog wel zelfredzaam. Ik kon zelfstandig met het openbaar vervoer reizen en alle dagen even naar buiten. Ik kon mijn kind naar school brengen. Na de reïntegratie lag ik een paar jaar volledig plat. Mijn spieren lieten het volledig afweten. Ik kon me nergens meer op concentreren, kreeg migraine, lag dagen op bed met de gordijnen dicht. Mijn menstruatie bleef uit en ik voelde me eigenlijk alle dagen zoals jij je voelt als je een stevige griep hebt, met verhoging en al. Ik vond het moeilijk om te praten vooral omdat ik woorden door elkaar haalde en dingen zei als ‘Klop jij de theepot even uit?‘ Iets waar we natuurlijk hartelijk om lachten maar het was ook wel heel beangstigend want ik wist niet wat de oorzaak was. Ik dacht dat ik gek werd. Want elke arts zei dat ik kerngezond was (u mankeert niets!) maar niets deed het nog zoals het hoorde te doen.
M. zorgde dat de boel draaiende bleef maar op dagen dat hij naar zijn werk moest, brachten ouders uit de buurt of mijn moeder S. naar school en gaven hem tussen de middag een broodje. Een oppas aan huis was hier twee keer in de week om spelletjes te doen met S. terwijl ik op de bank lag en toekeek, te moe om overeind te komen. De weinige energie die er was, werd gebruikt voor behandelaars: haptonomie, darmspoelingen, psychotherapie, ceasartherapie, fysiotherapie, ik ging suikervrij eten in de hoop op minder hoofdpijn, ik volgde een thuiscursus Mindfulness om meer in balans te komen en al die tijd (van 2008 tot 2010) wist ik niet dat ik ME had.
Wat ik heb gezien en geleerd in de afgelopen jaren met ME is dat hoe eerder je je leefstijl aanpast en hoe minder je je grenzen forceert, je des te sneller kunt herstellen. Mijn grenzen negeren, doorwerken en eisen aan mezelf stellen betekende wegzakken tot een niveau van hele dagen platliggen en hulp bij de dagelijkse dingen. Mijn zelfredzaamheid werd ernstig aangetast. Ik ben ervan overtuigd dat als ik toen net na het ziek worden wel op de rem had gestaan en had geweigerd te gaan werken, ik nooit zo’n ernstige vorm van ME zou hebben ontwikkeld. Maar hoe kun je stoppen als je niet weet hoe te stoppen?
Zoals jullie lezen is het ziek worden bij mij een proces geweest van grenzen niet herkennen en negeren. Dat heeft zeker met mijn karakter en aanleg te maken. Maar ME/CVS is geen overspannen toestand of een depressie. Het is een lichamelijke aandoening als gevolg van een neurologisch probleem, namelijk overstimulatie van het sympatische zenuwstelsel. Het parasympatische zenuwstelsel dat zorgt voor rust en herstel kan daardoor niet meer functioneren. Met een opeenstapeling van lichamelijke klachten en aandoeningen tot gevolg. Het probleem zit vooral in de hersenen, met name in de thalamus, de hypothalamus en de amygdala die niet meer goed functioneren.De lichamelijke klachten die een ME-patiënt ontwikkelt zijn het gevolg van een vaak jaren lang durend onbewust proces.
Veel ME-patiënten zijn in hun werkzame leven hardwerkende mensen geweest met maar al te vaak een té groot verantwoordelijkheidsgevoel en moeite met nee zeggen. Niet iedereen die geen nee kan zeggen wordt ziek. Maar wél is het zo dat je te verantwoordelijk voelen en geen nee kunnen zeggen, vaak tot grote problemen kan leiden. In je werk, je huwelijk of je relaties. En dit kan verstrekkende gevolgen hebben.
Moraal van het verhaal: als je voelt dat er iets niet klopt in je leven, is het altijd beter om gas terug te nemen. Ter bezinning, om te ontspannen, om te kijken wat je kunt doen om beter voor jezelf te zorgen. Dat is moeilijk. Want je voelt misschien dat je klem zit. Je bent bang voor je baan, je hebt financiële verplichtingen, mensen waar je voor moet zorgen. Het punt is: je kunt heel lang keuzes maken, totdat dit ‘ineens’ niet meer lukt. En dan valt er niets meer te kiezen. Als je voelt dat je in een achtbaan zit en je wilt eruit stappen, dan moet je dat doen. Anders word je eruit geslingerd.
Heeft dit ellenlange verhaal ook nog een happy end of hoe zit het?
Het ligt eraan wat je een happy end noemt ;-). Ik ben beter dan ik lang was maar slechter dan hoe ik begon. Ik ben vooral mentaal opgeknapt maar mijn lijf laat het nog steeds vaak afweten. Mijn eisen zijn een stuk realistischer geworden en ik functioneer het best als ik niet teveel verwachtingen heb en er niet teveel van mij wordt verwacht. Mijn leven zal voor een buitenstaander enorm beperkt zijn maar ik heb een lange weg afgelegd om zover te komen. In die zin is het goed genoeg. Ik neem de dagen zoals ze komen en geniet van wat kan. Dat is winst. Want die mentaliteit bezat ik vroeger niet.
Beste A., om op je vraag terug te komen: tegenwoordig (her)ken ik de oorzaak en handel ik er naar. Maar dat ik dat niet kon, is de reden dat ik ziek ben geworden. Je stelt de vraag niet voor niets denk ik. Ik hoop dat mijn antwoord je een beetje steun geeft of op zijn minst stof tot nadenken. Veel succes!
Min of Meer 
Dank voor dit stuk Martine. In bepaalde opzichten heel herkenbaar. Vooral die spagaat tussen eigenlijk voelen dat iets niet kan, maar geen weg zien om het dan niet te doen om allerlei redenen. En daarom soms heel lang heen en weer blijven slingeren tussen voor jezelf kiezen en ook willen voldoen aan datgene waarvan je vindt dat je dat eigenlijk wel zou moeten doen of kunnen. En als gevolg daarvan je schuldig voelen, omdat je niet aan je eigen verwachtingen/eisen kunt voldoen of zelf vastlopen als je er wel aan probeert te voldoen. Vooral het geen echte keuze kunnen maken kost veel energie is mijn ervaring. Ik ervaar het nu vooral op het terrein van er niet kunnen zijn voor bepaalde mensen, terwijl dat nu eigenlijk wel heel erg nodig is. Jouw stuk helpt me om hierin weer wat milder naar mezelf toe te zijn.
Groetjes,
Alice
LikeLike
Ik herken ontzettend veel in je verhaal, ik ben ook een slechte nee-zegger, wil het altijd veel te goed doen, kan slecht tegen onrechtvaardigheid en grenzen aangeven. Toen ik in 2008 ziek werd was dat eigenlijk de druppel, en ik dacht altijd dat is het begin geweest. Maar het begin zat al veeeel eerder, alleen vond ik schouders eronder en doorgaan…En dat denk ik helaas nog veel te vaak ;-(
LikeLike
Een eerlijk en leerzaam verhaal. Wat zou het goed zijn,als werkgevers en bedrijfsartsen het lazen. Want ook zij hebben jou regelmatig een duw in de verkeerde richting gegeven.Vechten tegen onbegrip kost ook zoveel energie.
LikeLike
Hoi Martine,
Bedankt voor je (openhartige) verhaal. Door je verhaal begonnen bepaalde puzzelstukjes wat meer op de plaats te vallen: de darmklachten, koppijn en een rare knoop in mijn maag. Ik ga eens dus wat meer vrijmaken voor het lezen van libelle's en boeken en andere dingen waarvan ik kan ontspannen. Hopelijk helpt dat wat.
LikeLike
Hoi Martine, dank voor je eerlijke en voor mij ook wel confronterende verhaal. Ik weet dat ik momenteel erg veel van mezelf verg en niet genoeg tijd neem voor ontspanning en dat ik dat eigenlijk moet veranderen. Maar zoals je schrijft: schouders eronder en doorgaan….en eigenlijk weet ik ook wel dat dat niet gaat werken…. je hebt me (nog meer) aan het denken gezet. Eigenlijk reageer ik nooit maar dit wilde ik je even laten weten, bedankt voor je eerlijkheid ps. ik heb mezelf vandaag een thuiswerkdag gegund en net lekker rustig in het naar binnen schijnende zonnetje een bakkie gedaan, en daar voelde ik me (bijna :-)) niet schuldig over, ik begin het een beetje te leren 🙂
LikeLike
Ik heb een chronische depressie en de klachten lijken heel veel op ME. Ik ben in 1986 gescheiden, na een heel moeilijk huwelijk, waarin ik weinig goeds kon doen, volgens mijn ex-partner. Een half jaar later overleed plotseling mijn broer en ben ik heel veel naar mijn moeder gegaan, die 230 km verder woonde met mijn 3 kinderen. Ik kwam aan mijn eigen problemen eigenlijk niet toe. In 1989 kwam de klap, ik kon niks meer en ben zelfs opgenomen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Ik moest leren stil bij mezelf te staan, mijzelf weer opbouwen, mijn gevoelens leren kennen, mijn grenzen. Voor dat ik ziek werd kon ik ook niet meer stil staan, altijd bezig, kon me niet meer ontspannen. Het gevoel, datmijn hersens er via mij oren uit wilden. Heel veel komt overeen met ME, het ziekzijn, het gevoel altijd grieperig te zijn. Nu na 25 jaar gaat het veel beter, maar af en toe ga ik nog in de fout. Mijn dochter heeft een leuk winkeltje geopend, waar ik één keer in de week graag help. Ik heb inmiddels 2 kleinkinderen en dan wordt er wel eens oppas gevraagd. Door goed op te letten, lukt mij dat wel, maar zo af en toe val ik wel weer eens in die valkuil en denk ik, dat ik het allemaal wel kan. Nu gaat het ook even weer minder. Gelukkig niet meer zo erg als vroeger, maar ik stink er soms toch weer in: ik kan het wel !
Ik kan de helft van wat ik vroeger kan, ik kan niet meer werken, kan geen druk ervaren en weinig geluid (jammer genoeg is er net een moeder met 2 luidruchtige kinderen naast me komen wonen). Maar het leven is over het algemeen weer goed en ik voel me goed ! En alles wat rustiger en langzamer doen gaat mij nu beter af. Maar ja, af en toe 😳😊😊😊
LikeLike
hoi Martine, bedankt voor je toelichting.
Ik heb ooit ook zo`n moment in mijn leven meegemaakt, zo`n vier jaar geleden werd mijn tweeling te vroeg geboren en ik rende en rende maar. Leven tussen hoop en vrees, uiteindelijk verbleef 1 van de tweeling 10 maanden in het ziekenhuis, en zo`n ziekenhuis die niet om de hoek is maar ver weg van mijn eigen huis. Ondertussen voelde het alsof ik mijn oudste zoontje die toen 2 was, in de steek liet. Eenmaal thuis was nog niet alles koek en ei, en na een jaar stortte ik in. mijn man bleef maar door bikkelen en toen ik opkrabbelde na nog een jaar, stortte hij in.
Wanneer ik jouw verhaal lees, lees ik tussen de regels door ook dingen waar je zelf geen invloed om hebt. Vanalles trekt er aan je, en soms KUN je gewoon geen nee zeggen. Je gaat door en door en door. Hoe je daarna uit de strijd komt, dat is verschillend. mijn man en ik zijn inmiddels helemaal opgekrabbeld uit ons dal, maar dat heeft ermee te maken dat het nu ook goed gaat met de kinderen. Wel hebben wij er bewust voor gekozen, minder hard te werken. Proberen wat rust te krijgen. Zo belangrijk!
Om mij heen werken mensen zich een slag in de rondte. Het is een wonder dat iedereen zo overeind lijkt te blijven staan.
LikeLike
Dank je wel Martine. Heel herkenbaar en een deel van dat traject heb ik (en vele lezers/lezeressen) ook doorgemaakt. Het goed dat je er over schrijft. Het is misschien voor mensen die zichzelf voorbijlopen misschien nét dat duwtje om bij zichzelf te rade te gaan of het wel ok is wat ze doen en hoe ze het doen. Dank je wel.
LikeLike
Dat is een heel eerlijk verhaal waar ik veel van geleerd heb. Ik wist helemaal niet dat ME ontstaat door het handelen van de mens zelf. Het jarenlang negeren van signalen.
En altijd maar weer goede moed vinden om verder te gaan. Diepe buiging hoor Martine.
LikeLike
Wat mooi dat jij jezelf zo bloot hebt gegeven, ik las het gefascineerd. Je hebt heftig traject bewandeld en ondanks ik niet in hetzelfde schuitje zit, ben ik wel getriggerd. Bepaalde valkuilen van jou zijn erg herkenbaar voor mij. Ik kan wat met je blog.
Liefs, Lissey
LikeLike
Heeft ME/CVS ook niet te maken met het slecht functioneren van Mitochondriën?
Dit zijn de “kacheltjes” van de cellen. Daar haal je je energie uit en juist daar is – als ik het goed heb – vaak wat mis mee.
Ik meen zoiets gelezen te hebben laatst. Hieraan zou men kunnen zien en/of bewijzen dat je ME/CVS hebt.
Groet, Joanne
LikeLike
Klopt, dat is de ATP productie, die werkt niet goed bij ME. Dus komt er als je in beweging komt niet voldoende zuurstof vrij voor de spieren, waardoor je als het ware al verzuurt (op melkzuur loopt) als je de trap op loopt. Dit is een voorbeeld van een van de lichaamsprocessen die spaak lopen bij ME.
Het wordt idd in ME-centra onder meer gebruikt om de diagnose te stellen.
LikeLike
Het is een combinatie van aanleg, omstandigheden en gedrag.
Dat gebeurt wel onbewust. Meestal wordt het begin van ME gekenmerkt door een virus dat maar niet weg gaat of door een heftige emotionele gebeurtenis. Vandaar uit gaat het van kwaad tot erger. Maar de meeste mensen hebben daaraan voorafgaand al een langere periode 'dat ze niet lekker in hun vel' zaten.
Dank je wel, buigen hoeft niet hoor! 😉
LikeLike
Heel fijn je verhaal Martine, ook voor de feedback in je Maikel. Het is echt even een zoektocht nu de diagnose ook bij mij gesteld is een paar maanden terug ook pas na jaren, en steeds het gevoel te hebben gehad van gewoon even doorgaan, en veel artsen en bloedonderzoeken bleven tegen mij zeggen dat er niks te vinden was. Wat dat betreft is de diagnose wel een opluchting en kan ik er eindelijk aan toegeven. Wel blijft het moeilijk een balans te vinden. Ook omdat soms de extreme vermoeidheid met een vertraging komt, en met een kindje van 1,5 en een baby op komst het erg moeilijk is om toch (genoeg) rust te vinden. Maar door (vooral jouw info en tips) meer erover te lezen kom ik langzamerhand uit op een levensstijl die ik meestal goed kan volhouden. Heel erg bedankt voor je openheid en tips.
LikeLike
Feedback in je mail moet er staan, fijn die iPad 😉
LikeLike
Hoi Martine,
misschien een geeetensvraag, maar denk je dat je ooit volledig kunt en/of zult genezen? Ik heb bewondering voor hoe je jouw situatie lijkt te accepteren, al weet ik uit je blogs dat accepteren eigenlijk niet het juiste woord is. Ik ben benieuwd of jij anno nu ook meer geniet van de dingen die je wel kunt, of dat je nog steeds meer kijkt naar wat niet (meer) zo gemakkelijk gaat als vroeger.
LikeLike
Waarom is dat een gewetensvraag? Ik ben vrij realistisch geworden en ook denk ik dat het begrip genezen vrij rekbaar is.
Denk ik dat ik ooit weer volledig zal meedraaien in de samenleving met betaald werk, alle dagen de deur uit en een uitgebreid sociaal leven?
Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat het niet realistisch is dit te hopen na 7,5 jaar ziek zijn. Er is wel vooruitgang geboekt maar om een beeld te geven: vanavond hoef ik niet te koken en dus had ik energie over om even naar de brievenbus te lopen, een wandeling van 5 minuten.
Dat is niet altijd zo maar ik heb al maanden een flinke terugslag en dan zak ik meteen weer terug naar dit niveau.
Wel hoop ik beter te worden dan dit.
Hoewel ik geniet van wat kan en gestopt ben met denken aan wat ik vroeger wel kon, zou ik het moeilijk vinden om niet verder vooruit te komen dan waar ik nu sta. Dat verklaart ook zeker de drive die ik telkens weer heb om toch weer aan een behandeling te beginnen.
Toch probeer ik daar niet zo veel mee bezig te zijn – met later – want als ik dat doe word ik sneller somber en gefrustreerd. Het nu is meestal beter te behappen….Dat is ook de reden dat ik me meestal wel blij of gelukkig voel: ik heb geen onrealistische verwachtingen meer. Begrijp je wat ik bedoel?
LikeLike
Mede dankzij jou stukjes hebben wij na ruim 8 jaar dokteren nu voor manlief de “werktitel” CVS gekregen.
Veel klachten maar nooit iets gevonden.
Afgelopen week heeft hij een intake gesprek gehad met een psycholoog.
Na zijn verhaal vroeg hij zich af of manlief geen ADHD had. Nu gaan ze daar naar kijken maar hij kreeg ook een vragenlijst mee voor CVS. Ben benieuwd wat daar uit komt.
Ben blij te lezen dat jij weer wat opgeknapt bent.
LikeLike
Pfff, respect, Martine, voor jouw openhartige verhaal. Ik wist een groot deel al en je hebt mij ook enorm geholpen, ik denk dat je, door jouw verhaal te vertellen, veel mensen verder kunt helpen.
Ik denk vaak aan je en hoop zo dat het beter met je mag gaan.
Liefs
LikeLike
omdat ik ook in het schuitje zit zeg ik vaak tegen mensen om mij heen; luister naar je lichaam. Je lichaam geeft aan dat hij bepaalde dingen niet of niet meer wil.
Ik luisterde niet naar de mijne, durfde het niet eens want ja je hoort te werken, klaar, anders ben je een kneus.
De dokter zei dat t normaal was dat ik moe was, zware baan en huishouden voor mij alleen.
Ik sliep niet meer, kon niet meer ontspannen. Blijf maar een weekje thuis zei de dokter na veel “gezeur”van mijn kant en ga dan andere baan zoeken.
Ondertussen 20 jaar verder en nooit meer aan het werk gegaan. 7 jaar lang opgesloten geweest in mijn eigen huis omdat ik niet meer naar buiten durfde en zeker geen mensen over de vloer.
Dus ik vind dat ik best mensen mag waarschuwen maar t gekke is dat mensen niet luisteren.
Mijn eigen man doet dat niet eens. Het lijkt wel of niemand wil geloven dat het lichaam opeens krak kan zeggen. Dat gebeurd alleen maar bij anderen. Toch?. lieve groetjes.
LikeLike
Bedankt voor je openhartige verhaal. Delen daaruit zijn zeer herkenbaar. Ik ben op 28 jarige leeftijd “ingestort” zoals dat dan heet en van daar uit met vallen en opstaan leren hoe met jezelf en beperkingen om te gaan. Die valkuilen daar stap ik steeds gemakkelijker naast maar ja dat mag nu wel eens ik ben ondertussen al 50. Mijn leven heeft veel rust en dat is fijn want daardoor kan ik veel 'over de dingen' nadenken, blijkbaar heb ik dat nodig. Bij teveel te doen ontstaat onrust en die tekenen kan ik steeds beter duiden. Ik geniet vooral van alle kleine dingen (die eigenlijk vaak de grote dingen blijken te zijn 😉 )
LikeLike
Justum, dat is wat ik gelezen heb.
Overigens respect voor je verhaal, knap dat je zo openhartig durft te zijn.
Joanne
LikeLike
Dank je wel voor je openhartige stuk. Een wake-up call voor mij. Er “moet” echt iets veranderen bij mij, anders gaat het (weer) niet goed. Ik zou beter moeten weten, maar ben blijkbaar hardleers.
LikeLike
Hoi Martine, ja ik geloof dat ik begrijo wat je becoelt. En eigenlijk is het toch wel bijzonder dat je door al deze narigheid beter kunt genieten van het nu en van wat je wel kunt. Dat is het enige mooie ervan denk ik.
LikeLike
Dank je wel. Tranen over mijn wangen. Het is niet alleen jouw verhaal…
LikeLike
Mooi verteld Martine. Ik kreeg even een brok in mijn keel. ik herken bepaalde dingen. Het gevoel dat het teveel word soms.
Ik denk steeds bij mezelf, mens je werkt maar 21/24 upw en dat is niet veel en moet kunnen. Anderen werken immers meer. Maar ik merk dat mijn baan me leegzuigt. Voor die 21/24 upw ben ik 4 hele dagen bezig. Op de thuiszorg word beknibbeld, ik heb 9 cliënten in een week, altijd tijd tekort en vanwege reistijd ook meer tijd kwijt en dan kom je dus vanzelf op 4 dagen in de week uit.
Vanwege de stresvolle werkwijze, mijn lichaam dat steeds zo moe is en de strijd met cliënten over wat wel mag of kan kost dit werk me steeds meer energie. Vaak ben ik uitgeput aan het eind van de week en regelmatig moe, hoofdpijn. Ik weet dat er iets moet veranderen en door dit verhaal besef ik me dat steeds meer. Maar daadwerkelijk iets veranderen is lastig.
LikeLike
Hoi Martine,
Wat een helder, openhartig, zelfkritisch en duidelijk verhaal. Ik ben ook benieuwd naar wat je in het hier en nu nog zou kunnen/ willen/ moeten veranderen om een klachtenafname te stimuleren.
En hoe kijk je aan tegen de tijd en energie die je in dit blog steekt en het effect daarvan op je belastbaarheid? De hersenen maken op dit terrein aardig wat uurtjes. Let wel, dit bedoel ik nu als een aanval maar ik ben er nieuwsgierig naar.
Succes met alles!
Mark
LikeLike
'nu' = 'niet' uiteraard 🙂
LikeLike
Hoi Mark,
Het blog heeft er letterlijk voor gezorgd dat ik niet in een depressie ben weg gegleden. Het is mijn contact met de buitenwereld. Ook merk ik dat het me goed doet om mijn schrijftalent te ontwikkelen. Als ik kijk naar mijn eerste stukjes en nu, zie ik een ontwikkeling die me goed doet. Het is fijn creatief bezig te zijn, want dat is schrijven. En misschien kan ik door dit talent verder te ontwikkelen, ooit misschien voor het 'echie' gaan schrijven.
Het is een hobby die ik kan uitoefenen op een moment dat ik dat wil. Op de bank, liggend in bed.
Het is ook een oefening in loslaten. In het verleden wilde ik altijd de beste zijn. Op het blog zorgde dat er voor dat ik in 1e instantie getriggerd werd door steeds hogere meer bezoekersaantallen en altijd zorgde dat ik stukjes klaar had staan. Op zijn minst voor een week vooruit. Omdat ik me daartoe verplicht voelde.
Tot ik dat gedrag herkende. Nu schrijf ik wanneer ik wil en voel dat het kan. Zo oefen ik om op een andere manier om te gaan met dingen die ik leuk vind om te doen. Het hoef niet altijd met 150 % inzet. Soms een paar dagen niet bloggen is ook prima. Het uitgangspunt is namelijk dat het blog mij dient (in de zin van leuk om te doen) en ik niet het blog.
Zo bezien is het blog een uitlaatklep, hobby en oefening in belastbaarheid in één. 😉
LikeLike
O ja en wat ik nog doe om een klachtenafname te bewerkstelligen is afhankelijk van welke klacht op de voorgrond treedt, een behandeling volgen. Ik ben nu net ook weer recent met een behandeling begonnen. Ik zie beter worden of vooruitgang boeken als telkens stappen zetten op verschillende gebieden.
Maar de belangrijkste stap die ik kan zetten is elke dag weer voelen wat kan. Zodat ik niet over mijn grenzen ga.
LikeLike
Herkenning! En ook wel verdriet, als je het zo leest is het toch allemaal heel heftig (geweest), ook bij mij. In de loop van de tijd heb ik geleerd dat vechten niet werkt, maar het blijft een heikel punt om als het niet lekker gaat niet gelijk in een doe-modus te springen en te proberen zelf een oplossing te zoeken. Net als jij kan ik zeggen dat ik niet mijn leven leidt zoals ik het voor ogen had, maar wat heb ik ontzettend veel geleerd! Over mezelf en over wat er echt belangrijk is.. Voor nu heb ik zoals ik dat gekscherend noem een sabbatical genomen, geen verplichtingen en geen behandelingen, puur luisteren naar en zijn met mezelf. Dat geeft rust!
LikeLike
Openhartig stuk wat inzicht geeft wat een impact jouw ziekte heeft. Maar ook kennelijk nieuwe talenten (schrijven) heeft aangeboord. En wat doe je dat goed.
LikeLike
Dit verhaal is een goeie waarschuwing voor iedereen die er gevoelig voor is. En dat zijn heel veel mensen.
Ook de opstelling van de buitenwereld kan ervoor zorgen dat je op je kiezen bijt en maar door blijft buffelen.
Martine, ik wens je heel veel wijsheid en ook plezier en levensvreugde ondanks je beperkingen.
Wat heb je ook een geweldige partner die op deze manier naast je staat. Ik denk dat zoiets menige relatie zou hebben kapot gemaakt.
Over dat schrijftalent: je kunt zo aan de slag als columnist voor een gezondheidsmagazine denk ik 😉
LikeLike
Ik heb je antwoord met veel interesse gelezen. Heel waardevol, en ook stoer dat je jezelf zo durft te laten zien. Ik stel me zo voor dat je hier heel veel mensen mee helpt!
Huisvlijt
LikeLike
Ik besef me net, door het lezen van jou stuk, dat ik uit de intercity ben gesprongen. Niet de intercity die ik zelf bestuurde, maar die bestuurd werd door anderen. Mijn dank is groot. Helena
LikeLike
Zit hier te snotteren. Om jou, om mezelf, omdat ik weet dat ik teveel doe en wil doen. Dat ik niet altijd luister naar mijn lijf. En dat alles wat jij schrijft dus bij jou kwam van niet luisteren en maar doorgaan (beetje kort door de bocht, maar je begrijpt wat ik bedoel). Dus dank je voor je openhartige verhaal. Ik ga voor meer leuke dingen voor mezelf, dat waar ik energie van krijg. Ik wens jou heeeeeel veel energie, voor de dingen die jij graag doet, voor jullie als gezin en dat je steeds beter en beter wordt.
LikeLike
Lieve Martine dank je voor je oprechte verhaal. Het is zo herkenbaar. Ook ik heb een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel met daarnaast een perfectionistische instelling. Ook ik ren maar door totdat ik zo moe en overprikkeld ben dat ik huilend op de bank neerplof en alleen maar rust wil. Door mijn depressie (ofwel burn-out) weet ik dat ik mijn rust moet nemen op gezette tijden. Dat doe ik nu maar niet altijd zonder schuldgevoel. Grenzen bewaken en aangeven is moeilijk. Jouw verhaal doet mij realiseren dat ik nog liever voor mezelf moet zijn. Dank je hiervoor. En nogmaals dank je voor je verhaal. Het drukt mij weer op de feiten.
LikeLike
Lees net je verhaal. Helaas ook bij mij herkenbaar. Jarenlang veel te veel hooi op mijn vork genomen. 5 (stief) kinderen opvoeden, waarvan 1een verstandelijke beperking heeft. Daarnaast een leuke maar pittige, onregelmatige baan. Alles altijd perfect willen doen, nooit even tijd voor mijzelf nemen. Achteraf is het makkelijk praten, toen ik er middenin zat dacht ik altijd, het is nu druk maar het is tijdelijk, over een paar jaar wordt het rustiger en begint mijn leven. Helaas, het is nu noodgedwongen rustiger. Eerder dit jaar ben ik volledig ingestort. Ook ik heb last van chronische vermoeidheid en pijnklachten.
Nu pas leer ik wat ik jaren geleden had moeten doen; luisteren naar mijn lichaam en grenzen stellen.
LikeLike