Toen ik een kind kreeg had ik vooraf weinig verwachtingen. Ik heb jaren rondgelopen met het idee dat ik kinderloos door het leven zou gaan. Ik zag het niet voor me, een huis met man en kind. Niet zoals ik in het leven stond. Dat ik toch een kind kreeg, samen met een man die ik nog niet eens zó lang kende, was dan ook een grote verrassing. Zeker ook voor mijn omgeving.
Omdat ik dus niet al van jongs af aan met een kinderwens rondliep, had ik weinig verwachtingen. Ik had sowieso niet echt nagedacht over het moederschap en opvoeden. Omdat ik vrij laat een kind kreeg – in vergelijking met mijn vrienden – heb ik natuurlijk hier en daar wel wat opgepikt. Ook had ik regelmatig opgepast op neef en nicht en ik had op zich wel een redelijke voorstelling van hoe het leven met kleine kinderen verliep, gebaseerd op wat ik in mijn omgeving zag.
Alleen niemand die ik kende had een huilbaby. Wij wel. S. begon in de tweede week van zijn leven met huilen en stopte toen hij ongeveer een jaar was. Niet continu huilen maar wel veel uren per dag en per nacht, véél meer dan 3 uur per dag, wat de norm is voor een huilbaby. Slapen deed hij bijna niet en wij dus ook niet. In de ochtend was hij meestal rustig maar zo na het middaguur gingen de stembanden open en begon hij. Er is niets dat je hierop voorbereidt. Ik voel nu nog soms de wanhoop omhoog kruipen als ik wel eens het gehuil van een huilbaby opvang.
In eerste instantie dacht ik dat ik het huilen van mijn baby niet begreep. In boeken over baby’s las ik over moeders die vrij snel het huilen van hun kind konden onderscheiden in verschillende categorieën met bijbehorende behoeften. Een baby kan alleen maar huilen om zijn behoeften duidelijk te maken, dus huilt hij als hij honger heeft, bij pijn, verdriet, een vieze broek of als hij moe is en wil slapen maar het niet lukt. Er schijnt overal een huiltje voor te zijn.
Ik hoorde alleen maar HEEL HARD HUILEN en dat ging maar door. Dus probeerde ik alles om het te doen stoppen: de wieg werd anders neergezet, zodat hij minder prikkels zou krijgen, ik plaatste een ouderwetse wekker in de wieg want het getik daarvan zou doen denken aan de hartslag die hij had gehoord in mijn baarmoeder, inbakeren, een speen, rust/reinheid/regelmaat, heen en weer wiegen.
Dat laatste had het meeste effect. S. werd rustig van heen en weer wiegen en schommelen. Dus deed ik dat, zó veel en zó vaak dat ik carpaal tunnel syndroom had toen hij drie maanden was. Het geluid van een stofzuiger of een föhn werkte ook goed om hem te kalmeren. Als we hem naast een föhn op de hoogste stand neerlegden zagen we zo de spanning uit zijn lijfje vloeien en viel hij in slaap. Tot we de föhn uitzetten, dan begon het weer opnieuw.
Natuurlijk kregen we adviezen. Van iedereen in onze omgeving. Gevraagd en ongevraagd, zinnig en onzinnig. Het consternatiebureau consultatiebureau deed het af als onervarenheid van onze kant. De 20 jarige huppeltrut/pleegzuster Bloedwijn die ons begeleidde vroeg niet door en het enige advies dat zij had was dat ik wat fermer moest zijn. Want onze baby manipuleerde ons, was het professionele oordeel. ‘U kunt gerust uw kindje bijvoorbeeld even in een kinderwagen in de schuur of garage leggen met de deur dicht, zodat u het gehuil niet hoort’. Echt, dat werd in 2002 geadviseerd door het consultatiebureau in de Pijp in Amsterdam. Het wordt weer zwart voor mijn ogen als ik daar aan terugdenk!
De huisarts wist het ook niet. Had geen tips en vroeg ook niet door. Vond de term huilbaby maar overtrokken ook al gaven wij aan dat S. meer dan 5 uur per dag huilde. Het zou vast allemaal beter worden. Inderdaad, maar niet dank zij hem. Allergieën of iets fysieks kon het volgens hem niet zijn want ik gaf vrij lang borstvoeding (tot 6 maanden). Mijn suggestie dat ik via wat ik at hem eventueel voedingsstoffen gaf waar hij misschien niet tegen kon, werd weg gewapperd.
Als je een huilbaby hebt en je bent een onervaren ouder dan denk je snel dat je iets fout doet. Je voelt je mislukt en wanhopig, je bent moe en helemaal door gedraaid. Je wilt nog maar een ding en dat is dat je kind stopt met huilen. Want dat gehuil vertelt je dat er iets mis is. Maar je weet niet wat, laat staan wat je moet doen om ermee om te gaan.
Ik haalde stapels boeken uit de bieb, las alles hierover waar ik mijn hand op wist te leggen, heb weken een methode uitgeprobeerd van hem steeds een paar minuten langer laten huilen voordat ik hem weer oppakte. Maar met geen enkel effect. Nou ja, wel op mij, ik had inmiddels een halve zenuwinzinking. Soms kon ik mensen wel aanvliegen als ze vroegen of ik genoot van mijn kraamtijd en of ik lekker op een roze wolk zat. Natuurlijk was het niet alleen maar hel. Er waren ook veel momenten met een blije baby, goddank, en dat maakte veel goed. Maar toch.
En toen stuitte ik op het boek ‘De taal van huilen’ van Aletha Solter en werden mijn ogen geopend. Een geweldig boek dat ingaat op het nut van huilen en dit vanuit een positieve invalshoek benadert. Dát scheelde al enorm. Wat het boek voor mij deed was dat ik inzag dat al die tijd dat S. aan het huilen was, ik hem probeerde te laten stoppen. Speen erin, wiegen, sussen, alles om hem maar niet te laten huilen. Dus deed hij dat, huilen, uren lang. Mijn reactie op huilen hield het huilen in stand. Want wat gebeurt er als iemand je iets vertelt en je snoert hem de mond? Hij blijft het proberen, nét zo lang tot je luistert.
Solter legt uit dat de meeste kinderen huilen om een bepaalde basisbehoefte aan te geven: honger,dorst, willen slapen. Het gewone huilen zeg maar. Daarnaast huilen kinderen omdat er soms iets mis is, bijvoorbeeld krampjes, koorts, ziekte, ongemak. Tot slot huilen sommige baby’s omdat ze willen huilen. Soms vanwege een geboortetrauma of een onbalans. Zij ziet dit specifieke huilen als een genezingsproces. De baby huilt om iets te verwerken en is geen teken van acute pijn maar een manier om met dingen om te gaan. Zij heeft het in dit verband over bijvoorbeeld een geboortetrauma bij de baby of complicaties bij de geboorte. Het overmatige huilen is dan om de emotionele pijn van deze ervaring te verwerken.
Een ander interessant aspect was dat Solter ingaat op wat huilen doet met ons. We zijn zo geconditioneerd dat huilen als ongemakkelijk wordt ervaren. Mijn reactie op zijn huilen zei veel over mij. Ik was bang voor huilen, altijd al geweest. Als ik wel eens huilde in gezelschap werd het snel zo’n hikhuil. Als mensen bij mij huilden vond ik dat vaak eng. Omdat ik me machteloos voelde en het gevoel had dat ik het moest oplossen. Jij huilt en dan geef ik je een pleister en klaar. Ik ben meer van de woorden.
“Wat kunnen ouders doen? Allereerst is het belangrijk om te controleren of er directe behoeften of ongemakken zijn, zoals honger of kou. Maar als je baby nog steeds onrustig is nadat je zijn basisbehoeften hebt vervuld, is het echt zinvol om hem gewoon liefdevol vast te houden en hem in staat te stellen om door te huilen. Baby’s hebben nabijheid en aandacht nodig wanneer ze huilen. Geen kind zou ooit aan zijn lot overgelaten moeten worden om in z’n eentje te huilen. Ook al voel je je misschien niet effectief wanneer je je huilende baby vasthoudt, in werkelijkheid geef je hem de broodnodige emotionele steun terwijl hij op deze manier spanning ontlaadt. Je baby wijst jou niet af wanneer hij huilt. Hij voelt zich gewoon veilig genoeg om jou zijn gevoelens te laten zien, net zoals jij in tranen zou kunnen uitbarsten als een goede vriend zijn arm om je heen zou slaan en onderkennen dat je een rotdag had gehad. Ouders die hun baby’s vasthouden en hen in staat stellen om zich op deze manier te uiten, merken vaak dat hun baby’s ontspannen en tevreden zijn na een huilbui, en ’s nachts beter slapen.” (Solter, awareparenting).
Dus ging ik aan de slag met haar tips. Die zijn eigenlijk heel eenvoudig: erken je kind in zijn behoefte om te huilen. Laat hem huilen in contact met jou. Dus concreet: je baby huilt en jij bent bij hem, kijkt hem aan, maakt oogcontact en laat hem huilen. Zonder te sussen, wiegen,schommelen. Hij huilt en jij luistert. En toen? Nou toen viel S. stil. Niet van de ene dag op de andere maar het ging heel beter. Hij huilde minder vaak en minder lang en ik wist beter hoe ik ermee om kon gaan.
Wat de oorzaak van het huilen was? Ik weet het niet. De bevalling ging bepaald niet van een leien dakje, voor zowel hem als mij. Maar eigenlijk maakte het niet uit waarom hij huilde. Hij huilde en dat mocht hij eerst niet van mij. Ik deed alles om hem te laten stoppen. Maar toen ik hem liet huilen, op een veilige geborgen manier, was hij eigenlijk best snel uitgehuild.
Huilbaby’s worden pubers en dan zijn er weer andere dingen ;-). Maar ik heb veel geleerd van deze tijd met mijn huilbaby en dit boek. Onder meer hoe belangrijk het is om emoties te kunnen en mogen uiten, ook voor een baby. Juist voor een baby.
Min of Meer's ME-Plein 
Ik vond mijn oudste al “lang” huilen..tot ruim 3 maanden maar het bleek bij haar honger te zijn. Maar pfff een huilbaby..het leek mij een nachtmerrie als ik de verhalen hoorde.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was t ook 😉
LikeLike
Poeh! Ik wou dat ik dat had geweten 44 jaar geleden. Ik had ook een huilbaby en wist er totaal niet mee om te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had 2 huilbaby’s tegelijk. Mijn tweeling kon er ook wat van en wat heb ik me machteloos gevoeld. Uiteindelijk zijn we naar osteopaten gegaan en dat heeft geholpen. Verder hadden ze ook reflux en kreeg ik medicijnen voor ze en ook dat hielp. Maar het huilen deden ze nog heel vaak. omdat ze met zijn 2en tegelijk huilde weleens heb ik regelmatig gehad dat ik de ander dan maar even liet liggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier een baby die minstens 8 uur per dag aan het huilen was. Ik was blij dat ik weer mocht werken. Het klinkt echt verschrikkelijk nu ik dit tik . Die roze wolk van mij had een gat. Ik was ten einde raad . In het ziekenhuis zeiden ze: ze kan hier wel een week slapen dan kunt u een beetje bijkomen. Pardon! Ga mijn kind toch niet in het ziekenhuis leggen terwijl er geen diagnose is. Kind weer mee naar huis. Ik heb nachten in de auto rond gereden want dan was er geen gehuil. Lamme benen van het wippen in de maxi cosi. Uiteindelijk andere voeding op recept gekregen en naar een osthiopaat grgaan. Kind bleek een zware koemelk allergie te hebben en nekwervels die niet goed zaten. Klem gelegen in de baarmoeder/ geboortekanaal en vervolgens een keizersnede. Daarna werd het beter. Maar tot 6 maanden aan het tobben geweest.
En dit alles was in 2009. Met onze andere dochter gelukkig een betere start gehad alleen heeft die op latere leeftijd een abonnement op het ziekenhuis gekregen. Astma, bronchitis, eczeem en allergieën. Maargoed verder zijn ze gezond en zijn er ergere dingen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie liefdevolle oplossing is dit zeg. Mijn kinderen waren geen huilbaby’s, maar ik kan me je wanhoop wel heel goed voorstellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heftig zo een eerste jaar met je baby. Ik kan me de onmacht heel goed voorstellen. Geweldig dat je uiteindelijk dit boek tegen kwam. Ik heb zelf ook wat boeken gelezen en heel wat tijd in de bibliotheek doorgebracht om tips te vinden bij bepaalde zaken waar ik tegenaan liep bij het opvoeden van de jongens. Een goed voorbeeld van opvoeden had ik zelf helaas niet uit mijn jeugd dus ik had wel het gevoel dat ik steeds het wiel moest uitvinden. Een boek met een eye opener is dan een geweldige stap voorwaarts. jeej! voor schrijvers van zulke boeken.
LikeGeliked door 1 persoon
Had ik dat 15 jaar geleden maar geweten…………………………………………
LikeGeliked door 1 persoon
Huilen van een baby gaat door merg en been, vreselijk. Toen onze meiden klein waren half 1980 mocht de fopspeen ineens niet….duh…..ik heb hem altijd gebruikt omdat ze er rustig van werden. Niks aan overgehouden hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb er twee gehad. Gek werd ik ervan. Niks hielp, ze wilden niet getroost of geknuffeld worden. Ze gingen juist harder huilen als ik ze oppakte. Oudste huilde vaak meer dan tien uur per dag. Jongste haalde met gemak ook wel meer dan twintig uur. Gaat wel over, goed voor de longen 😦 Ja, die adviezen kreeg je eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Achteraf gezien denk ik dat beide zoons flink pijn hebben gehad in hun schouders en/of nek. Ik kreeg nogal breedgeschouderde zoons, die allebei uit me getrokken zijn omdat ze vast zaten nadat het hoofdje was geboren. Tegenwoordig is er veel meer hulp van osteopathen. Gelukkig maar. Ik was altijd met kleine kinderen in de weer, dus ik verheugde me echt op het zelf hebben van een baby. Ik word nog steeds verdrietig als ik terug denk aan de babytijd. Bij de oudste had ik er nog een postnatale depressie bij (ook onbehandeld) en bij de jongste had ik al zware chronische vermoeidheidsverschijnselen en een peuter die bijna voortdurend ziek was. Ik wist niet hoe snel ik het babyspul uit huis kon krijgen, toen de zoons iets ouder waren. Mijn man wilde graag een tweede en heeft me echt overgehaald omdat ik niet meer durfde. Bij de oudste heb ik nl ook nog een erg nare bevalling gehad en slechte medische zorg. Tis wel een dramaverhaal, maar kan het niet mooier maken. Of wel, want ik had heel knappe babies. Vooral de oudste. En toen ze opgroeiden werden het heerlijke kinderen. Weinig ruzie, ze waren en zijn elkaars beste vrienden en ook de puberteit was gewoon gezellig 🙂 Geen moeilijk gedoe.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh…mn eerste kind, een meisje was een verschrikkelijke huilbaby. Echt alles hebben we geprobeerd, maar het stopte niet. Dag in dag uit. Maar snachts was het het lastigst, want dan stopte het ook niet. Ik was jong en onervaren, maar hier kán je je niet op voorbereiden. Na 9 maand was ik zwanger van dochter nr 2. We hebben toen het groot lot van de loterij gewonnen, want ook deze dochter bleek een huilbaby.
Tesamen met een heel pittig eerste kind maakte dat die eerste kinderjaren verschrikkelijk moeilijk, maar ook dit overleefden we.
Na heel wat jaren durfden we het aan om voor een derde kind te gaan. Dochters waren intussen 7 en 5,5 jaar oud, en het was soms nog best pittig, maar de wens voor een derde kind was voor mij enorm groot.
Zoon was géén huilbaby, wat een verademing!!! Een gewone baby die niet continu huilde, dat was ik echt niet gewoon.
Na geboorte van ons zoontje bleek dat mn beide dochters Autismespectrumstoornis en nog het 1 en ander hadden. Veel kinderen met autisme zijn huilbaby s geweest, ze zijn nl continu overprikkeld.
Ook zoon heeft 38+% kans om ASS te hebben, omdat zn beide zusjes het hebben.
Achja, we zien wel. ik ben blij dat ik ook eens een niet-huil baby heb kunnen meemaken!
LikeGeliked door 1 persoon
Als onze tweede het eerste kind was geweest, was er nooit een tweede gekomen, gosh was kon dat jong huilen. Ik voel me nog schuldig dat ‘k wel eens in wanhoop de neiging had om er een eind aan te maken met een kussen over z’n hoofdje. Gelukkig deed ik dat niet maar het maakt wel duidelijk hoe je er als ouder aan onderdoor kan gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Kniepertie, dat kan ik mij echt voorstellen. Je kan bijna aan het eind van je latijn zijn en dan ben je zo blij als er hulp op komt dagen die jou even weg stuurt, dan kan je bijkomen. En het kind ook, want die raakt ook weer verder over zijn toeren omdat jij dat ook bent. Wisselwerking, maar heel erg als je dat overkomt. Gelukkig zijn jij en ik er uitgekomen, en de kinderen ook. Maar ik kan mij af en toe nog die wanhopige gevoelens voor de geest halen en dat was bepaald geen pretje. Ik had een postnatale depressie en wist mij af en toe geen raad. Maar het is o zo belangrijk als je een luisterend oor hebt van iemand of die het even van je overneemt, want je leest weleens dat ouders kinderen iets aan kunnen doen. Ik had het er weleens over met een familielid en die herkende ook die gevoelens, zij zei dan je moet echt dan even de deur uitgaan anders gooi je je kind het raam uit. Misschien niet voor te stellen voor andere ouders die gevoelens, maar ik weet wel wat het is.
Carola
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn kinderen waren geen huilbaby’s, ondanks dat ze allemaal autistisch zijn zoals hierboven. De oudste is wel heel eenkennig geweest, iedere autist heeft andere ‘problemen’.
Maar ik heb ook wel eens momenten gehad dat ze niet ophielden met huilen, waarschijnlijk door krampjes.
De wanhoop die je dan voelt is onbeschrijfelijk, ik moet er niet aan denken om dat iedere dag mee te maken.
Grappig dat je die stofzuiger noemt trouwens, dat werkte hier ook heel goed als ze moeilijk in slaap konden komen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Wat prachtig en invoelend beschreven zeg en wat moet dat zwaar voor jullie geweest zijn. Zo mooi dat er uiteindelijk toch duidelijk werd wat je voor hem kon doen zodat hij ‘uitgehuild’ zou raken. Bijzonder ook, ik had dit nog nooit gehoord.
LikeGeliked door 1 persoon
Oef, ik voel meteen mijn spieren weer verstijven na dit stuk. Zoontje is nu 2,5 maar de eerste 10 maanden huilde hij gemiddeld 12 uur per dag. Die machteloosheid…. Oudste dochter was zo makkelijk en ook onze jongste van nu 9 maanden is altijd vrolijk. Maar ach ach, dat lieve mannetje… Van huisarts, consultatiebureau tot osteopaat: niemand wist raad en wij ook niet. Mijn mantra ‘het is een fase’ heeft me destijds enorm geholpen. Maar ben blij dat die fase nu voorbij is.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een goed verhaal over de achtergronden van het huilen. Ik maakte zoiets mee met onze zoon. Die is in anderhalf uur geboren na een inleiding + vliezen breken, dat is misschien ook niet ideaal. Hij kon echt niet tegen prikkels en de eerste drie maanden huilde hij hele nachten. Ik probeerde hem dan ook te troosten maar uiteindelijk ging ik dan maar gewoon naast hem liggen en proberen te slapen, hij huilde toh wel. Wat het geweest is? Gewoon mogen huilen of gewoon laten huilen zijn heel verschillende dingen, maar fijn dat je dat boek vond!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een heftig verhaal!
Mijn 2e kindje is op komst, en ik hoop vanuit het diepste van mijn hart dat ons dit niet te wachten staat. Mijn oudste was echt de makkelijkste baby die je je kan voorstellen en ik ben een beetje bang dat baby nr2 dat gaan overcompenseren. Dit boek houd ik in ieder geval zeker in gedachten!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ga ook dat boek halen! Onze kleine vriend kan ook héél goed zijn keeltje open zetten! Ik herken me heel goed in de dingen die je hier neerschrijft. Leuk om naast de roze-wolk-verhaaltjes ook eens iets anders te lezen!
LikeGeliked door 1 persoon