De strijd om het boekweitkussentje

Naast mij ligt een langwerpig kussen, gevuld met boekweitkorrels. Als ik op mijn zij lig, dan kan ik mijn arm erop leggen. Dat ondersteunt de spieren. Ook kan ik zo makkelijk lezen. Ik vorm de boekweitkorrels zo dat mijn hand die de ereader vasthoudt, ondersteund wordt. Heel handig al zeg ik het zelf.

Tot zover de theorie. Ik mag dan denken dat het mijn kussentje is, de katten weten beter. De afgelopen maanden sloten Gerrie en Moos een handige overeenkomst die voor alle partijen aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.

Overdag is Gerrie heer en meester van de boekweitkorrels. Moos neemt vanaf de nacht de dienst over en installeert zich erop. En ik kan af en toe mijn hand erop leggen, in ruil voor een kattenstaart in mijn gezicht.

Zowel Moos als Gerrie compenseren mij door mij uitingen van liefde te geven. Gerrie rolt zich tegen me aan en kijkt me in aanbidding aan. Moos legt ’s nachts regelmatig een poot op mijn schouder. ‘Wij liggen hier samen mens, ik wil best dit kussentje met je delen.”

Afijn, win-win voor iedereen. Waarbij ik wel wil opmerken dat ik me wel wat benadeeld voel.

Onlangs besloot Dibbes de harmonie te verstoren en ook het kussentje op te eisen. Alleen Dibbes weigert afspraken te maken, houdt zich niet aan de afgesproken tijden en hij gaat ook niet netjes en rustig liggen.

Dibbes draait en draait en wurmt zich met zijn kont zo dat hij overdwars ligt en langzaam van het kussen glijdt. Uiteindelijk eindig ik dan op de rand van het bed en ligt Dibbes op mijn plek.

Een andere variant is dat Dibbes onderweg naar het kussen ontdekt dat het al door Moos bezet is en in plaats daarvan bovenop mij gaat liggen. Dat gaat niet zonder slag of stoot want ook dan moet er gedraaid en gedraaid worden tot meneer goed ligt. En dan, nét als ik in slaap val, gaat hij wieberen.

Nu Dibbes het rooster heeft verstoord, houden Moos en Gerrie zich er ook niet meer aan. Dus bezet Moos regelmatig overdag de boekweittroon terwijl Gerrie afwisselend diep ongelukkig en verontwaardigd een meter verderop ligt of Dibbes ineens ’s nachts naast mijn hoofd ligt.

Het is nu natuurlijk wachten op Smoes, tot die óók doorheeft dat boekweitkorrels heel lekker liggen. Ik denk dat ik voor mijn volgende verjaardag maar een extra boekweitkussen en een groter bed vraag.