Geïnternaliseerd

Tijdens het wakker liggen in de lange nacht overdenk ik wat het
door de jaren heen psychisch met mij deed om een ziekte als ME te hebben.

Ik voelde jarenlang schaamte.
Alsof ik de verkeerde ziekte had gekregen. (Alsof er iets te kiezen viel.) Alsof ik in de verkeerde rij had gestaan. De rij van sukkels die een ziekte uitkiezen die door niemand serieus wordt genomen.

Schaamte. Ook omdat ik maar niet beter werd. Alsof ik niet genoeg mijn best deed. Want als onduidelijk is wat je hebt en waardoor het veroorzaakt wordt, dan kun je maar beter snel opknappen

Schaamte. Ook omdat het soms voelde alsof het iets over mij zei, dat ik deze ziekte kreeg. Dat mijn karakter en gedrag blijkbaar de weg vrij hebben gemaakt voor deze ziekte.

Ik heb geïnternaliseerd wat de buitenwereld over mijn ziekte heeft gezegd. Het werd soms achter mijn rug om gezegd, maar nog vaker recht in mijn gezicht. Ik kan de keren dat mij is verteld dat ik mezelf ziek heb gemaakt door een teveel aan levenslust, niet meer tellen. Ik heb dat zelf ook jaren geloofd.

Nu weet ik inmiddels dat niet levenslust maar een virus je leven op zijn kop kan zetten. Maar dat het makkelijker is om een teveel aan levenslust (want dat wordt gezien), de schuld te geven. Een virus, en de gevolgen ervan in het lijf, zien we niet als we oppervlakkig kijken en dus bestaat het niet.

Het heeft zijn sporen nagelaten dat ik internaliseerde wat de buitenwereld denkt, zegt en voelt over iets wat ik zelf niet in de hand heb.

Schaamte, onzekerheid maar ook woede, felheid, vastberadenheid. Om aandacht te schenken aan het onrecht dat mij maar vooral mijn lotgenoten met zeer ernstige ME is aangedaan. Mensen overlijden zonder een kans te hebben gekregen op verbetering, zieker gemaakt door behandelaars die zeggen dat gedrag en denken het ziekzijn in stand houdt.

Diegenen tot wie wij ons wenden in onze behoefte aan hulp, zijn degenen die ons schade berokkenen. Door ons niet te geloven of ons schadelijke behandelingen op te dringen. En door hun verdienmodel te blijven promoten, ook nu in de long Covid gemeenschap.

Dat doet wat met een mens. Dus vraag ik jullie om geduld te hebben en mensen met ME en LC met compassie te benaderen.

Wij zijn niet fel maar wanhopig.
Wij zijn niet obstinaat maar op zoek naar een behandeling.
Wij zijn op zoek naar een kans om ons leven op te pakken, tenminste dat wat er van over is.

Martine

6 gedachten over “Geïnternaliseerd

  1. Wat goed en mooi verwoord je het weer . In je gedicht van gisteren of eergister noemde je dat woord al. Dat je dat als eerste tegen komt bij het aankleden. Dat woord greep mij het meeste aan . En nu geef je daar meer uitleg aan. Je weet, we hebben dat al vaak uit gespit , wat je allemaal voor verwijten en tekort schieten , de yoga en bieten sap en energie kristallen en eens een beste beurt of naar een goede lach film of naar de kapper of of lpf of we naar onze kop kunnen krijgen. En wat dat voor schaamte kan opwekken. Ik kreeg er van de week ook weer eentje naar mijn kop. Gebroken poot,andere schoenen gaan lopen . Huh welke schoenen dan ? Welk lopen dan. Dat is nu juist waar we tegen aan lopen . Voor zo ver we dat dan kunnen zouden kunnen. Ze weten het toch altijd beter . Die gezonden . Te erg

    Geliked door 1 persoon

  2. Ik las laatst over ontdekkingen over pem in relatie met long covid en dacht aan mensen met ME zoals jij. Er komt een dag dat medici zich gaan schamen over de onwetenschappelijke houding die ME nu ten deel valt. Jullie strijd voor bewustwording gaat effect hebben, en ik hoop dat dat op korte termijn zal zijn.

    Geliked door 1 persoon

  3. Knap dat je zo je gevoelens weet te ontrafelen en op te schrijven. Je lag vast heel lang wakker.
    Wat J. hiervoor schrijft las ik ook, en ik bewonder daardoor des te meer je doorzettingsvermogen. Jij en je lotgenoten verdienen ieders respect en aandacht maar vooral die uit de medische hoek, inclusief onderzoeken naar behandelingen.
    Een welgemeend slaap lekker en zo gauw als het kan, gezond weer op.

    Geliked door 1 persoon

Zeg het maar!