Omgaan met teleurstelling

Dit weekend zouden we alvast de verjaardag van mijn moeder gaan vieren. Voor haar een verrassing. Niets groots, gewoon lekker eten en een cadeau overhandigen. Ik had me er op verheugd. Gezellig kletsen en haar een beetje verwennen.

Maar op de dag zelf voelde ik me niet goed. Mijn ogen stonden waterig en mijn hoofd voelde fout. Mijn lijf protesteerde. Ik was misselijk en draaierig. Tegen beter weten in kleedde ik me toch aan. Maar vlak voor de lunch werd ik echt niet goed. In de hoop dat een lange rust in duisternis beterschap zou brengen, deed ik de gordijnen dicht en gaf me over aan de stilde. In de duisternis spoelde de ME over me heen en barstte mijn hoofd zowat uit elkaar. Mijn moeder werd afgebeld en Mischa ging later op de dag naar haar toe om haar cadeautje te brengen.

Dit blijft voor mij een heel moeilijk aspect van het ziek zijn. Ik weet dat elke afspraak die ik maak onder voorbehoud is. Ik weet dat ik bij iedereen in mijn omgeving altijd op het laatste moment kan afzeggen, er is begrip alom. Maar ik blijf die momenten dat ik voel dat het niet gaat lukken en de erop volgende discussie in mijn hoofd verafschuwen.

Uiteindelijk viel er niets meer te kiezen want ik kón niet eens meer bezoek aan. Maar de periode eraan voorafgaand, het in ontkenning leven, het niet willen teleurstellen, het tegen beter weten in hopen op een miraculeus wegtrekken van de klachten is altijd hetzelfde. Pijnlijk, verdrietig, kak.


Ik wéét dat ik ziek ben, ik wéét dat mijn moeder het snapt en tóch heb ik het gevoel dat ik haar heb laten zitten. En ik ben boos op mezelf dat er in mij een roeptoeter leeft die commentaar levert als ik doe wat in het moment het beste is voor mij. Die roeptoeter wordt dus weer becommentarieerd door een andere roeptoeter die vindt dat ik wel wat beter voor mezelf mag zorgen. En terwijl er in mijn hoofd een heen en weer-geroep van jewelste plaatsvindt probeer ik uit te pemmelen. Druk, druk, druk. Ik heb geeneens tijd voor bezoek…