Vol in bed

Vorige week raapte ik moed bij elkaar en vroeg ik mensen of zij zin hadden om mij een opkikkertje sturen. De terugslag van de laatste tijd is niet alleen fysiek zwaar. Mentaal doet het ook veel met me.

Als je zoals ik – en vele andere ME-patiënten – vrijwel de hele dag in bed ligt, dan ben je veel alleen. Contact leidt snel tot overprikkeling en is vaak helemaal niet mogelijk. Of met sommige mensen wel, maar slechts heel kort, zeer afgebakend en met een kost achteraf. Zelfs contact met mijn eigen mantelzorger is regelmatig eigenlijk al te overprikkelend.

Dat vele alleen zijn in combinatie met het fysieke lijden (laat ik het beest maar gewoon bij de naam noemen), heeft ervoor gezorgd dat ik mij vaak afgesneden van de samenleving voel. Geïsoleerd. Vergeten. Er niet meer bij horend.

Dit ondanks een liefdevol netwerk. Het ligt niet aan mijn omgeving . Ook niet aan mij. Het ligt aan de ME die mensen dwingt tot een kluizenaarschap en elk contact bestraft met een crash.

Ik ben een heel sociaal mens. Had vroeger een grote vriendenkring, leefde op van diepe gesprekken en het delen van ervaringen met de mensen in mijn omgeving.

Door de ME is dat niet meer mogelijk. Het moeten schrappen in contacten, het verlies van veel vrienden, het alle dagen alleen liggen in de slaapkamer maakt dat ik me soms heel zielig en eenzaam voel. Daar, ik heb het gezegd. Zielig, eenzaam, vergeten, alleen, afgesneden.

Mijn vraag om een opkikker was ook echt een noodkreet. Ik heb zoveel behoefte aan contact, aan “gezien” worden.

Mijn inbox ontplofte na mijn oproep en er vielen ontelbaar veel kaarten op onze deurmat (nog steeds).

Mensen uit alle hoeken en gaten, die ik soms al kende, maar heel vaak ook helemaal niet want ook veel stille lezers van het blog die normaal nooit reageren, schreven een lieve groet, soms over hun eigen leven, over mijn blog, over wat ze van me vinden, over chronische  ziekte in het algemeen, over hoe lang ze al meelezen en meeleven.

Ik die dacht hier in mijn eentje in bed te liggen, lig in werkelijkheid met een mensenmassa onder de dekens. Al die intenties en lieve woorden liggen als een deken over mij heen. En ik voel dat nu.

💚Martine

(Afbeelding Pixabay)