Dag van de mantelzorger

Dit ben ik met Mischa. Mijn man, mijn vriend, mijn maatje. Mijn alles, sinds 1999. En sinds 5,5 jaar ook mijn mantelzorger.

Die zorg gaat altijd door, 24 uur per dag. Als hij eens weg moet of een uitje heeft, zet hij alles vooraf klaar. Hij kookt voor me, wast mijn haren, helpt me douchen en afdrogen. ’s Avonds trekt hij mijn steunkousen uit, helpt me met uitkleden als het zelf niet gaat, brengt me koffie en thee, maakt mijn lunch klaar, duwt mijn rolstoel dwars door zanderige bospaadjes en staat als een blok beton achter me, letterlijk en figuurlijk.

In de jaren sinds 2008 dat ik ziek ben, heb ik veel meegemaakt. Stigmatisering, verkeerde aannames en pijnlijke opmerkingen. Behandelaars die dachten dat het allemaal wel meeviel, dat ik gewoon wat meer moest bewegen of positiever moest denken. Mensen die me niet geloofden. Mischa geloofde mij wél. Altijd, vanaf het eerste moment.

Hij zag wat de ME met me deed en heeft me nooit het gevoel gegeven dat ik niet ziek mocht zijn. Met liefde, humor en eindeloze veerkracht sleept hij me door de dagen. Ook toen hij een zware burn out had. Vaak met een grap, soms met stilte als hij ziet dat ik te overprikkeld ben.

Mantelzorg is iets dat vaak onzichtbaar blijft. Het is geen baan met vrije dagen of werktijden, geen taak die je van negen tot vijf kunt invullen, het gaat altijd door.

Mantelzorgers dragen een verantwoordelijkheid die diep ingrijpt in hun eigen leven. Ze passen hun werk aan, hun sociale leven en hun dromen. Ze zorgen voor een ander, óók als ze zelf uitgeput zijn.

Ziek-zijn binnen een relatie is zwaar. Niet alleen voor degene die ziek is. Ook het leven van de partner verandert volledig. De spontaniteit verdwijnt, vrijheid wordt beperkt en de zorg kent geen pauze.

Toch blijven we samen zoeken naar wat wél kan, naar licht in kleine dingen, naar humor, naar momenten waarop we weer even gewoon  Mischa en Martine zijn.

Vandaag is het Dag van de Mantelzorger. Een dag om stil te staan bij al die mensen die dagelijks voor een ander zorgen zonder applaus,  die geven terwijl niemand kijkt.

Zonder hem zou mijn leven er compleet anders en minder fijn uitzien, en dat mag best wel eens gezegd worden