Sinds een jaar hebben we nog maar twee katten. De ex-zwervers over wie ik toen ze net kwamen aanlopen, al zoveel blogs schreef: Dibbes en Gerrie.

Voor wie dat toen niet heeft gevolgd:

Op een dag zat er een verwaarloosde kat in de tuin. Hongerig. We gaven hem te eten. Maar een uur later was hij er weer.

Het duurde even voor we beseften dat het niet om een maar om twee straatkatten ging. Beiden verwilderd en nauwelijks te benaderen.

Met veel geduld, lekkere hapjes en liefde hebben we ze gesocialiseerd en naar binnen gelokt. Daar gingen maanden overheen. Want de angst bij de heren was groot.   Dibbes ging het eerst overstag in 2013, en Gerrie in 2014. Waarschijnlijk zijn het broertjes, gezien de gelijkenis in uiterlijk en qua gedrag.

De heren zijn inmiddels senioren en  gewend aan het goede leven. Al zijn er vooral bij Gerrie nog wel momenten met nerveus en achterdochtig gedrag. Ik denk niet dat dat ooit zal veranderen.

Gezien  hun achtergrond  en nare start in het leven, zijn ze qua vertrouwen toch van heel ver gekomen. Dibbes mogen we tegenwoordig zelfs optillen! Beide heren bieden buiken aan die geknuffeld mogen worden. Gerrie is bijzonder vocaal, gilt de boel bij elkaar. Dibbes doet weer andere dingen om aandacht te krijgen.

Ze houden me vrijwel de hele dag op bed gezelschap. Trouwe vrienden. Onbetaalbaar. Gisteren lagen ze allebei best hard te snurken terwijl ze naast me lagen. Dat zijn kleine geluksmomentjes. 🐾🐾

Katten die afdankertjes van anderen zijn zo te zien opbloeien is het mooiste wat er is ♥️

Onze berebol is weer thuis. Bij de dierenarts is hij weer wat uit zichzelf gaan eten. Dus mochten we hem gelukkig ophalen. Wel moeten we hem met dwangvoeren bijvoeren omdat hij anders te weinig binnenkrijgt. Want het zijn nu nog kleine hapjes die hij naar binnen werkt.

Ook heeft hij antibiotica, probiotica en pijnstilling.

Vannacht ging het goed. Hij heeft heerlijk tegen me aan liggen slapen. Overduidelijk heel blij dat hij weer thuis is.

Dibbes doet goed zijn best met eten. We noteren de hoeveelheden zodat we weten wat we moeten bijvoeren. Ook de medicijnen worden via de voerspuit gegeven.


Met mij gaat het zo zo. Ik sta nog erg “aan” door het dwangvoeren. Dat doen we met zijn tweeën want alleen lukt dat Mischa niet, gezien de een Dibbes vasthoudt en de ander het voer toedient.

Het dwangvoeren is voor mij wel fysiek echt heel zwaar om te doen. Als ik te lang sta krijg ik POTS symptomen als duizelig zijn, hoge hartslag, trillen en misselijkheid. Ik sta dus door de symptomen van mijn eigen lichaam heen te ademen om te dwangvoeren.

Tussendoor dus zoveel mogelijk rusten!

Ons bolletje is bij de dierenarts omdat hij niet meer wil eten. Hij is daar sinds gisteren. Hij weigert eten sinds zondag, nadat hij misselijk werd van een slakje en deze uitkotste.

Helaas moet hij nog een nacht bij de dierenarts blijven omdat het nog niet goed gaat. Wat een rollercoaster deze week.😢

Als een kat stopt met eten, wordt het snel kritiek en is er kans op leververvetting. Hij wordt dus gedwangvoerd.

Over mezelf zal ik het maar niet hebben, de impact op mijn lijf is groot.

#pwME #severeME

Er komt bijna een eind aan een periode die 17,5 jaar heeft geduurd.

Moos kwam als kleine frutsel aanlopen twee dagen na het overlijden van mijn vader in augustus 2006.

Hij had een navelbreuk en moest met spoed geopereerd. Een baasje werd niet gevonden. Die had hem hoogstwaarschijnlijk uit een auto gegooid gezien zijn levenslange angst voor en afkeer van auto’s.

En zo brachten we Moos voor de crematie van mijn vader naar de dierenarts voor zijn operatie en haalden we hem erna in onze begrafeniskloffie weer op.

Natuurlijk bleef hij. We waren immers al lang hartstikke verliefd op hem geworden. Een zachtaardige kat die in zijn beginjaren wat moodswings had maar naarmate hij ouder werd zijn ware aard liet zien: dat van een zacht ei.

Sinds Moos blind is geworden, nu vijf weken geleden, ligt hij op me. Ik ben zijn veiligheid.

Leek hij aanvankelijk nog te kunnen wennen aan zijn nieuwe wereld, de afgelopen dagen is hij hard achteruit gegaan. Hij is op en we laten hem gaan.

Ik ben de ogen van Moos en zijn veiligheid nu hij blind is. Hij ligt 24 uur per dag bij me. Op en af bed gaat vaak moeizaam, omdat hij zo stram is, moeilijk beweegt en het niet ziet, is het gewoon best ingewikkeld voor hem.

Hij heeft inmiddels wel een routekaart in zijn brein met loopjes naar de waterbak en de kattenbak. Een paar keer per dag loopt hij de trap af naar beneden. Daar eet hij.

Hij hoort bijna niets en dat maakt het voor hem ook lastig. Mij hoort hij niet. Mischa, met zijn lage zware stem, wel.

Soms gebeurt er iets en raakt hij van slag. Ineens weet hij dan niet meer waar hij is. En gaat gillen. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik sta dan ook de hele tijd “aan”.

Mischa is nu even van huis weg, inclusief  afgelopen nacht (Sem zorgt voor me nu) en dat merk ik aan Moos. Hij is enorm van slag en verward zo lijkt het. Heeft ook weer voor t eerst in een week weer buiten de bak gepoept.

Toch is hij over t algemeen wel tevreden, zo lijkt het. Hij verzorgt zichzelf ook nog echt goed en eet goed. Dat zijn de signalen waar we op letten.

Even een kleine update want ik krijg vragen.

Het gaat niet zo lekker en ik probeer weer terug op mijn baseline te komen.

Er gebeuren echter veel dingen die impact hebben.

Afgelopen week had ik mijn derde en gelukkig voor nu laatste wortelkanaalbehandeling. Dat was zwaar.

En na de ziekte van Dibbes, die nu gelukkig hersteld is, werd kat Moos ineens ziek. Nou ja, waarschijnlijk was hij dat al langer maar katten geven helaas geen kik. En zo ontdek je soms te laat dat er iets aan de hand is.

Toen hij afgelopen week ineens apathisch werd en slecht leek te zien, ging er een alarm af en werd hij naar de dierenarts gebracht. Hij bleek een torenhoge bloeddruk te hebben. Nieren en schildklier zijn goed dus mogelijk is er iets met zijn hart.

Als gevolg van de hoge bloeddruk is zijn netvlies losgeraakt en inmiddels is hij volledig blind.

Dat heeft impact op hem en op ons. Het is hartverscheurend om te zien.

Inmiddels lijkt de bloeddruk onder controle, hij reageert in ieder geval goed op de medicatie en hij is druk bezig met wennen aan zijn nieuwe werkelijkheid.

Van een aantal mensen kreeg ik mails. Hartstikke lief. Ik lees alles. Ik heb alleen geen puf ze te beantwoorden en doe dat dus ook niet. Ik moet keuzes maken.

Vrijdagmiddag laat hebben we Dibbes weer opgehaald bij de dierenarts. Hij was inmiddels beter “aanspreekbaar” dan donderdag.

De pijnstilling met morfine is verhoogd en daardoor lukt eten weer goed. Bij de dierenarts hebben ze hem wel moeten dwangvoeren. Maar inmiddels is zijn spijsvertering weer zo goed op gang gekomen dat dat niet meer hoeft.

Prognose valt nog niet te geven want elke kat reageert anders op de pijnstilling en deze ontsteking. Dus het blijft afwachten hoe lang we nog morfine moeten geven. Maandag hebben we weer overleg met de dierenarts.

Omdat Dibbes vanmorgen nog steeds eten weigerde op twee theelepels na, hebben we hem na overleg met de dierenarts daarnaartoe gebracht.

Daar blijft hij tot morgenmiddag. Daarna gaat hij of weer mee naar huis of naar een dierenziekenhuis.

Bij de dierenarts heeft hij gegeten maar niet voldoende naar hun zin om zijn systeem weer op gang te brengen. Hij wordt dus nu gedwangvoerd. Een volgende stap is een neussonde of intraveneus.

Een kat kan maar heel kort zonder eten itt honden of mensen. Door t niet eten, wordt hij misselijk en wil niet eten. Een vicieuze cirkel dus.

De echo die er vanmiddag is gedaan bevestigde de diagnose alvleesklierontsteking. Opluchting dat er geen tumor oid is gevonden.

Maar spannend blijft het.