Soms moet het even,
voelen waar ik sta.
Ik wil naar daar
en ik ben nu hier.
Ik weet nooit
zo goed
hoe ik daar
moet komen
zo vanuit hier.
Dus probeer ik
maar wat.
Soms met
grote stappen,
soms met
een hinkelsprong.
Hoe groot
de stap ook is.
Ik blijf altijd hier
in plaats van daar.
Toch is hier
ook veel mogelijk.
Soms net zo veel
als daar.
De kunst is
dat te blijven zien.
Wat hier is en
wat daar.
Hier wordt
vanzelf daar,
met een beetje geduld.
Zo overpeins ik,
liggend op de bank.
Gevloerd omdat ik
te snel naar daar liep
en mezelf vergat mee te nemen.
Min of Meer's ME-Plein 
Helaas zal dat nog wel eens gebeuren. Het lijkt me moeilijk,als je mogelijkheden hier steeds verbeteren en je op je steeds uitbreidende grenzen moet letten. Ik heb ook veel van toen,van terugkijken geleerd.Om dat in aangepaste versie nu toe te passen. Groeten Izerina
LikeLike
Ook ik vind het moeilijk om iets op te zeggen waar bij je moet
bellen. Omdat je al weet dat die vragen komen en ze proberen je
om te praten. Maar ik hou toch voet bij stuk want ik wil er vanaf.
Anders voel ik me daarna nog rottiger om dat het niet gelukt is.
Groetjes Thea
LikeLike