Het onweert buiten en Dibbes is nog niet binnen. Het vermoeden dat dit weertype angst opwekt, klopt volledig. Als we de deur opendoen en hem roepen, rent hij helemaal in paniek naar binnen. Zó gestrest dat hij in een slip op de laminaatvloer terecht komt en uiteindelijk plat op zijn buik eindigt, met zijn voorpoten gespreid, nagels uit alsof hij houvast zoekt.
We lokken hem mee naar boven en daar, op bed liggend met de gordijnen dicht, is het leven weer een stuk aangenamer voor onze ex-zwerver. Bij hele grote dondergeluiden kijkt hij nog wel angstig op, maar het zien van kat Smoes in een slaapcoma en niet op- of omkijkend, stelt Dibbes gerust. Het dondert en knalt maar blijkbaar is dat niet erg want Smoes slaapt er doorheen.
Elke keer ontroert zijn gedrag me diep. Vroeger, als in een jaar geleden, zat hij nog onder een struik met dit weer. Ik kan me geen voorstelling maken van de verschrikkingen die dat in zijn brein heeft achtergelaten. Wat ik nu dagelijks zie is een gezonde, meestal gelukkige, kat met wat scherpe randjes die beginnen te rafelen.
Regelmatig rukt hij de haren uit zijn lijf op een plek, tot het bloed letterlijk uit de wond druipt. Geen grote plekken maar ze zijn er wel. Met zachte hand hem beletten nog meer ravage aan te richten, helpt wel. Het is een kat die zich goed en snel laat bijsturen. Maar die wond zit er telkens voordat we het in de gaten hebben.
Bezoek wordt altijd begroet, hij is erg nieuwsgierig maar mensen moeten niet te snel amicaal worden. Zomaar even aaien is er niet bij. Alhoewel het natuurlijk wel helpt als ze hem lekkere brokjes of kattenstaafjes geven, dan is hij bereid iets sneller over zijn terughoudendheid heen te stappen.
Een paar keer per dag gaat hij onder de salontafel klaarliggen. Klaar om te spelen, vol verwachting. Nog nooit een kat zo fel zien spelen. En zo graag zien spelen. Terwijl hij in het begin helemaal niet begreep wat de bedoeling was. De eerste keer dat we met een touw voor zijn neus zwaaiden, rende hij keihard naar boven. Langzaam kreeg hij door wat de bedoeling is van spelen. Touwtje pakken en dan wegrennen, toch? Hij weer naar boven en wij maar beneden wachten, maar hij dacht dus dat het spel al klaar was. Nu begrijpt hij het inmiddels en ligt regelmatig klaar onder tafel om te spelen. Proppen papier worden besprongen en uit elkaar gerukt. Hij heeft het duidelijk helemaal door.
Hoe hij op straat heeft overleefd is ons een raadsel. Hij is enorm onhandig en blinkt uit in klonterigheid. Hij komt niet goed voor zichzelf op en heeft niets van het sluwe en vechterige wat je bij veel straatkatten ziet. Deze kat is duidelijk de laagste in de rangorde geweest en zelfs de vogels zien hem niet als bedreiging. Als de buurkat het huis binnenloopt, verontrust hem dat diep. Maar hij durft hem niet te verjagen. In plaats daarvan komt hij bij ons mopperen. Als we optreden en het beest wegsturen, krijgt hij wel wat moed en duwt met zijn poot nog even op de kont van de ongewenste indringer, weg jij!
Ondanks dat het dus een sukkel is wist hij toch zijn situatie aanzienlijk te verbeteren door zijn grootste angst – vertrouwen geven – te overwinnen. Zo is hij in een jaar tijd van een schuwe uitgehongerde zwerfkat met een ernstige oogaandoening veranderd in een goed doorvoede blije aanhankelijke knuffelaar. Zijn leven vertoont een stijgende lijn. Dat voelt hij en dat zien wij. Het leven is nu goed voor Dibbes. En het leven met Dibbes is top.
Min of Meer's ME-Plein 
Jouw verhalen over Dibbes (leuke naam ook) ontroeren mij altijd. Ik, katloze kattenliefhebber. Ik heb ze lief bij de buren en ik heb ze lief bij mijn kinderen die er ook een behoorlijke menagerie op nahouden.
Groet Joanne
LikeLike
Elke keer weer leuk die verhalen over Dibbes. Werk zelf vrijwillig in een asiel en ieder straatkatje of afgestaand katje wat weer een goede plek krijgt maakt mij blij.
LikeLike
Wat leuk toch, jouw verhalen over Dibbes. Heerlijk, hoe hij zich door jullie laat leiden door dit ingewikkelde leven. Onze poes is ook erg veranderd nadat ze een week buiten vast zat op een dak (dat laatste kwamen we natuurlijk pas na die week achter) Bang voor onweer, waar ze dat eerst niet was, iets schrokkeriger met eten, waar ze voorheen altijd rustig at.
LikeLike
Wat moet dat heerlijk zijn(geweest) om al die kleine stapjes naar huiskat te zien gebeuren.
LikeLike
Wat een liefdevol geschreven verhaal. Fijn een dier zo te zien veranderen en simpelweg gelukkig zien.
LikeLike
Ik ben dol op je Dibbesverhalen. Wat heerlijk dat hij zo is opgeknapt, en zich zo wel voelt! Katten hebben een heel eigen karakter, het zijne is duidelijk een goede match geweest met jullie gezin. Daar hebben jullie het allemaal mee getroffen.
LikeLike
O zo herkenbaar. Ontroert me altijd weer jouw verhalen en herinnert me aan al de zwervers die ik in mijn leven opnam, de laatste drie voorop. Dibbes kon natuurlijik slecht zien en is daardoor ws erg onzeker en onhandig geworden, grote kans dat ook dat nog wat bijdraait, net als de vreemdelingen vrees. Bij Koekie hielp het dat ik iedere bezoeker even aan hem voorstelde en liet ruiken en dan aaien. Binnen drie maanden wist hij dat alle volk hier binnen goed volk is. Nu zou hij zelfs een inbreker bestormen voor knuffels……..
LikeLike
Ik vind het nog steeds geweldig hoe jullie Dibbes hebben opgevangen en alles voor hem deden/doen zodat hij zich thuis ging voelen in jullie gezin. En dat laatste is volgens mij volledig gelukt. Ik word altijd blij van jouw verhalen over hem, wat heerlijk dat er zulke mensen zijn als jullie en wat fijn dat het schuwe zwervertje nou zo,n prettig leventje heeft bij jullie. Fijn weekend voor jullie allen. Marja
LikeLike
Ik hou van je kattenverhalen, telkens opnieuw. Wij hebben twee katten waar van de een tijdens onweer wegkruipt in het verste hoekje, terwijl de ander gewoon op haar kussentje blijft liggen slapen met een blik van 'waar maak jij je druk om'. Geen idee waarom de ene kat zo veel anders op onweer reageert dan de andere.
LikeLike
Mooi om te lezen! Dibbes is ook zo n leuke kat om te zien:-)
Onze kat is na een traumatische ervaring bij de dierenarts notabene angstig agressief geworden naar mensen die hier op vistite komen. Bij e een wat meer dan de ander maar wel jammer. Nu geven we haar bachbloesem druppels en hebben wat advies gekregen om haar toch wat minder heftig te krijgen. Ondertussen is haar gedrag al een stuk verbeterd, mede door de druppels en felliway spray en het heelmrustig aandoen als er visite komt. Mooi om te zien en dat ze vooruit gaat:-) daarom is het ook zo mooi om over dibbes te lezen geeft me ook moed om toch door te gaan.
LikeLike
Ik sluit me aan bij al die positieve reacties op de “Dibbes verhalen”.
En over “wijs met geld” gesproken, jullie hebben een grote investering gedaan in Dibbes die beide partijen winst heeft opgeleverd.
Beter kun je je geld niet besteden toch?
fijn weekend,
hanna
LikeLike
een jaar geleden haalden wij een poes in het asiel ze was drie jaar oud 90euro, en het scheelde niets of ze was afgemaakt want ze liet zicht niet vangen om mee te komen met ons… dus ze gingen haar een spuitje geven wij hebben haar aangeboden om haar zelf te proberen pakken en het lukte het heeft van april tot december geduurd eer ze zich liet aaien ! alleen mijn zoontje heeft ze vlug vertrouwd ! hij heeft een vorm van ass en hij haalde haar al in de auto uit de kooi en ze slaapt op zijn op zijn bed zijn handje op haar …ze is erg slim en doet deuren open en nu begint ze te beseffen het is oke hier ze was alle vertrouwen in de mensen kwijt, ze laat zicht strelen door ons vier en door mijn dochter haar franse vriend die soms voor een dag of tien komt en mijn zoontje zijn beste vriend die vaak slapen en spelen alle andere mogen het proberen…. ze is zo lief en aanhankelijk en mooi ros met wit en ze heet Caramella en ik ben erg blij dat we het gedaan hebben alleen jammer dat men evenveel geld vraagt voor een poes van 8weken als eentje van 3jaar wat denk je dat de meeste mensen doen? want een zonde van al die lieve dieren …lieve groet van Jezebelle die gaat voor asiel poezen en hond !
LikeLike
Dibbes heeft het goed getroffen met jullie en jullie met Dibbes.
Wat een heerlijk blogje om te lezen!
LikeLike
Heerlijke kat, jammer dat hij zichzelf soms nog zo'n pijn doet. Sommige mensen doen dat ook, zou dat nou hetzelfde zijn?
LikeLike
onze barometer is vorig jaar op 18 jarige leeftijd overleden, Pluisje wist precies wanneer het slecht weer werd of dat nu storm of onweer was, dan sloop ze bijna met haar buik op de grond door de kamer, en ging snel achter de bank zitten of verdween naar boven achter een schot, zo wisten wij ruim een half uur van te voren dat er slecht weer aan kwam, onze allernieuwste aanwinst bijna een jaar geleden als kitten uit het asiel gehaald vind alles wat lawaai maakt bijster interessant of dat nu onweer ,storm of vuurwerk is , mijnheer rent van het raam voor naar het raam achter om maar niets te missen, maar aangeven dat er slecht weer aankomt doet hij niet, we missen onze kattige barometer nog steeds, fijn dat jullie Dibbes een fantastisch leven geven.
LikeLike
Ha, ha, ooit hadden we twee katten (één daarvan is niet meer, de andere nu bejaard) die panisch naar binnen kwamen rennen als er een vreemde kat in de tuin of op de schutting zat. Nadat ik een paar keer had voorgedaan dat je ze ook kon wegjagen (genoeg om ze weg te jagen, niet een trauma te bezorgen), deden ze het na. Nooit meer in paniek naar binnen… kat-empowerment?!
LikeLike
Mooi verhaal, hoe zo'n onhandige kat toch precies krijgt wat goed voor hem is: een liefdevol huis en mensen om bij te wonen!
LikeLike