Al zo lang als ik me kan herinneren, wil ik trots zijn op mezelf. Dat is natuurlijk voer voor psychologen. Ik kreeg te véél aandacht, te weinig aandacht, de verkeerde aandacht, vul maar in. Ik zal best onzeker zijn en dat willen compenseren door perfectionisme. Maar de helft van de tijd is het streven naar succes volgens mij ook gewoon een ingesleten patroon, waar ik overigens héél hard van af probeer te komen want veel leverde het tot nu toe niet op, een overprikkeld zenuwstelsel niet mee gerekend.
Met verbazing kijk ik soms naar mezelf. Als ik ergens ga werken, dan wil ik degene zijn die de minste fouten maakt, het beste van de afdeling is. Als ik ziek ben, wil ik degene zijn die het beste herstelt, ook al is het een aandoening waar maar 7 % van herstelt. Hoe dan ook, ik ga bij die 7 % horen! Start ik een blog en zie ik dat de bezoekersaantallen stijgen, dan wil ik per se dat de aantallen blijven stijgen. En een blog is dan natuurlijk niet voldoende. Een boek! Ik moet een boek schrijven! Liefst een boek dat goed verkoopt.
Al het mediteren en ademhalingsoefeningen ten spijt, dat streefgedoe van mij levert stress op. Nu was er natuurlijk eerst het streven, toen de stress en toen pas het mediteren. Bijna als mosterd na de maaltijd. Maar de stress verdwijnt niet alleen omdat je het wilt, ook niet na veel mediteren, want gedrag verandert niet meteen.
Toch lukt het wel. Heel langzaam ontdek ik dat ik niet ben wat ik doe, maar dat ik ben omdat ik euh, nou ja, ademhaal. Ik ben die ogen die me aankijken in de spiegel. Het probleem met het gevoel nooit goed genoeg te zijn, is dat ik weet wat de intenties zijn van die vrouw in de spiegel. Een ander kijkt veel platter naar mij. Die denkt: daar ligt die vrouw op de bank die stukjes schrijft. Ze zien wat ik doe. Wat ze niet zien is alle bagage, dromen, intenties en verlangens die ik wél (de hele tijd) voel. Die berg shit is soms zó hoog en zó zwaar dat het geen wonder is dat ik soms bijna niet van de bank af kan komen.
Het enige dat mij tot nu toe redelijk moeiteloos afgaat is moeder zijn (even afkloppen natuurlijk want we staan aan de rand van de puberteit). Ik ben niet de leukste, beste en zeker niet de meest energieke moeder. Maar ik voel vreemd genoeg geen of weinig stress over mijn eigen functioneren. Natuurlijk twijfel ook ik regelmatig of ik de opvoeding wel goed aanpak maar over het algemeen geniet ik er gewoon van. Ik geniet enorm van mijn kind en ik geniet van het moeder zijn.
Laat het moeder zijn nou toevallig het enige in mijn leven zijn waar ik vooraf geen beeld bij had. Al zo lang als ik me kan herinneren, hoorden kinderen niet bij het plaatje van mezelf ‘als ik later groter zou zijn’ wat ik voor ogen had. Ik zag mezelf niet als moeder en was ook helemaal niet van plan moeder te worden. Ik heb dus jaren in mijn dagdromen en fantasieën mijn toekomst ingevuld zonder gedachte aan een kind.
Dat ik tóch moeder ben geworden is werkelijk waar de grootste verrassing van mijn leven. En omdat ik daar vooraf helemaal geen plaatje of beeld bij had, ben ik maar als het ware meegedreven met wat er gebeurde. En dan bedoel ik niet passief gedobber – S. was geen moetje en juist zeer gewenst na een voor mij volkomen uit de lucht vallende behoefte om toch moeder te worden – maar gewoon mee gaan met de stroom zonder te denken dat ik eigenlijk 20 meter verderop moet zijn of dat ik per abuis in het verkeerde water zwem. Ik ben eindelijk eens bezig met wat ‘is’ en niet met hoe het zou moeten zijn. En dat kan ik best wel een groot succes noemen. Mijn grootste succes is dat waarvan ik niet wist dat het er zou zijn.
Het leert me dat verwachtingen een grote belemmering kunnen zijn en dat het echte leven hier en nu is. En dat succes misschien wel het loslaten van het streven naar succes is. Althans mijn succes. Misschien is dat voor een ander niet het geval. Misschien heb jij juist wel een duwtje in de rug nodig.
Wat belemmert jou? Ben jij ook een perfectionist?
Min of Meer's ME-Plein 
ik herken wel wat je zegt, het gevoel dat het nooit goed genoeg is. Altijd willen verbeteren. In zekere zin een zeer positieve eigenschap, mits je je ervan bewust bent en je er Wel af en toe bij stilstaat hoe goed je het wel niet doet!
LikeLike
Misschien omdat ik de vierde in een rij van 10 kinderen ben maar ik ondervond al heel vroeg dat ik nooit de beste was, nooit de eerste, nooit de snelste, de knapste, de liefste, de kleinste, de grootste …….en ga zo maar door. Dus heb nooit erg mijn best gedaan om ergens goed in te worden 😉 En net als jij blijk ik het als moeder (mijn dochters zijn allang volwassen) heel erg goed gedaan te hebben (volgens mijn dochters 😉 maar ook voor mijn eigen gevoel)
LikeLike
Ik wil het ook graag goed dan. Het moederschap vond ik niet moeilijk toen ze klein waren. Nu ze ouder worden twijfel ik regelmatig of ik het allemaal wel goed doe.
LikeLike
Meid toch,kon ik je maar een bosje “loslaat-kruid”opsturen.Misschien een troost. Mijn ervaring is,dat met het ouder worden ik de andere mensen en mezelf steeds gemakkelijker accepteer,zoals ze zijn.
LikeLike
Hahahah héél herkenbaar, dat streberige heb ik ook! En ook de moeite die het kost om te accepteren dat je op sommige gebieden níet de beste bent…
Tevredenheid is de balans tussen de ervaring en de verwachting, weet ik. Als je weinig verwacht en veel ervaart, ben je heel tevreden. Als je veel verwacht en veel (maar net niet genoeg) ervaart, ben je ontevreden.
Ik herken ook dat het moeder zijn je vrij moeiteloos af gaat. Zou dat zijn, omdat instinct daarin een grote rol speelt?
Maar die verwachtingen bijstellen… poeh…
Ben het wel eens met izerina: met het ouder worden gaat het me makkelijker af om minder te verwachten van mezelf en daarmee meer blij te zijn.
LikeLike
Ik kom er misschien wat laat mee, maar misschien had je gewoon tien kinderen moeten krijgen? Dan had je ook minder tijd gehad voor tobberijen over verwachtingen enzovoort En als ze allemaal een beetje 'lukken' heb je meteen heel veel om trots op te zijn. Maar goed, nu maar gewoon wachten op je kleinkinderen…
Pennie Wijs
(die zelf kinderloos zijn wel lekker rustig vindt)
LikeLike
Heel herkenbaar. En mag ik je toejuichen: als je kind hetgene is wat je beste prestatie is, dan ben je een heel groot en goed mens.
(en je stukjes zijn echt super, naar mijn mening. Het gaat ergens over, informeert zonder te belerend te zijn en toch is het vaak grappig)
Mijn grootste belemmering is vooral dat ik niet echt weet wat ik nu precies wil. Ik wil teveel en het liefst alles tegelijk. En dat kan niet.
Het moederschap valt me regelmatig echt tegen. Met de eerste ging het de eerste 4 jaar vrij makkelijk, totdat school erbij kwam. Sindsdien gaat het redelijk fout. En de komst van een nieuwe school hielp enorm, maar inmiddels kondigt de puberteit zich aan en dat gecombineerd met een zusje dat de peuterpuberteit in stuitert en een mamma die nog steeds wat kampt met oververmoeidheid, is dat echt niet altijd zo'n succes. Maar ik weet dat hij slim genoeg is om het te gaan redden. Nu moet ik hem nog helpen wat weerbaarder te worden tegen de hele wereld. Dat niet de problemen van de wereld de zijne zijn.
Inmiddels heb ik wel geaccepteerd dat ik geen mens ben voor 9 tot 5 werken bij een baasmeneer. En dat maakt het allemaal voor mij net makkelijker. Helaas is de omgeving daar niet altijd zo meegaand in.
LikeLike
Soms is het ook gewoon de kunst om te accepteren dat je een bepaalde eigenschap hebt. En er het positieve van inzien. Los van hoe de maatschappij die eigenschap beoordeeld, want dat is in feite helemaal niet belangrijk.
Ik vind het zo storend aan mezelf dat ik door iedereen aardig gevonden wil worden. En lukt dat niet dan voel ik me heel naar. Toch probeer ik er nu anders naar te kijken – ik leer meer mijn eigen koers varen, dus meer de overtuiging dat ik niet goed genoeg ben als iemand me niet aardig vindt, los te laten. En tegelijkertijd zet ik mijn eigenschap positief in om fijn gezelschap voor anderen te zijn en te helpen als ik dat kan en wil. Ik geniet er ook van als ik een ander iets kan geven door mijn eigen houding, door het 'goed' te doen.
Mijn oudste is ook een mooie spiegel – ik had er best moeite mee dat ze zo fanatiek en competitief is ingesteld. Dat heb ik los gelaten, het is een deel van wie ze (op dit moment) is en ze heeft me laten inzien dat ik dit ook voor mezelf mag doen. Gewoon accepteren hoe je bent op dit moment. 1 zekerheid in het leven is dat alles verandert, dus ze zullen ook vast niet voor eeuwig zo zijn en het dus geen onderdeel van wie we echt zijn, die eigenschappen. 🙂 Ik geloof daar niet meer in.
LikeLike
Ik heb 2 kinderen. Totaal verschillend. In de één herken ik mezelf (in een modernere versie) en in de ander een deel van de schoonfamilie.
Het ene kind heb ik niet meer lief dan het andere. Ik kan me er wel beter mee identificeren en dat kost soms energie. Ik wil geen onderscheid maken en probeer uit alle macht dat ook niet te doen.
Het blijft soms een strijd. Daarin ben ik perfectionistisch…..
Wat me belemmert…al jaren….: ik heb een rijbewijs. Laat gehaald, ik was de dertig gepasseerd. Ik heb de angst voor het verkeer laten overheersen en durf nu niet meer te rijden.
Hierom kan ik mezelf verachten, maar de angst blijft groter.
Ik fietst dus en rijd mee…
Groet Wilma
LikeLike
Jouw reactie herken ik veel in en zo is dat voor mij ook, denk ik. Dat niet iedereen mij aardig vindt kan ik (intussen) goed loslaten. Misschien ook wel omdat ik altijd al een beetje anders was (visueel probleem dat in mijn kindertijd ook aan mijn oog te zien was en op school aparte lessen omdat ik dyslexie heb) en daarom altijd wel mensen in mijn omgeving (ook volwassenen!) mij of ontweken (raar oog) of jaloers waren (tja, aparte lessen is blijkbaar begeerlijk hoewel ik het nooit zo ervaren heb). Ik denk ook dat je het loslaten, en daarmee het zelfvertrouwen versterken, kan meegeven in de opvoeding. Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd, ook als het ging om soms iemand die je duidelijk niet mag dan maar links te laten liggen. Dat klinkt niet zo vriendelijk maar als het niet klikt kan je beter ieder je eigen weg gaan.
Waar ik altijd moeite mee zal houden is dat 'leven en laten leven' niet bij iedereen hoog in het vaandel staat. Mijn vriend werkt (hopelijk ooit tegen salaris nu nog vrijwillig) samen met een collega waarvan zijn vriendin mij overduidelijk niet zit zitten (dat signaal kreeg ik ook van anderen). Dat mijn vriend en die collega nog wel een tijdje zullen samenwerken in een klein bedrijf zit erin. Ik vind dat natuurlijk prima maar had intussen wel besloten mijn afstand te bewaren (wat niet is, is niet). Helaas dacht de vriendin van die collega daar anders over. Zij heeft geprobeerd mijn vriend aan een van haar vriendinnen te koppelen (letterlijke quote 'daar wordt mijn leven leuker van'). Dat heeft tussen mij en mijn vriend voor een relatiecrisis van formaat gezorgd, waarvan we nu weer redelijk herstellen (*klopt af*). Bij mij zal het nooit in mijn hoofd opkomen dat als iemand mij minder ligt te denken dat die persoon dan zus of zo 'mag overkomen' of 'zal verdienen'. Ik heb in mijn opvoeding eerder juist het omgekeerde meegekregen, 'oordeel nooit over iemand en behandelen iedereen zoals je zelf ook behandeld zou willen worden'. Resultaat: ik kan met iedereen een normaal geïnteresseerd gesprek voeren ook als ik weet dat we nooit echt goede vrienden zullen worden. Iemand negeren omdat die persoon je niet ligt, de karakters botsen of gewoon een andere belevingswereld heeft, is wat mij betreft dan ook echt uitgesloten. Dacht iedereen er maar zo over, dan zou contacten met anderen ook voor iedereen een stukje makkelijker worden…
Groetjes Lily
LikeLike
aah ik kijk voor de grap wel eens van die programma`s met gezinnen met veel kinderen en dan denk ik: oh wij doen t best wel goed 🙂 Hebben nu 3 kleine kinderen en soms erg druk. `I Can`t breath` zei de moeder van de zesling van het TLC programma een keer, en dat kan ik me ontzettend voorstellen, je hebt het soms te druk om adem te halen bij wijze van spreken. Maar je hebt wel gelijk Pennie, dan wel geen 10 maar 3, maar ik maak me bijna nergens meer zorgen om 🙂
LikeLike
Je kunt niet meer dan je best doen, geloof me… Mijn kinderen zijn volwassen en hebben allebei mij als moeder gehad. De één is volkomen gelukkig met haar jeugd en de ander heeft wat issues, dingen die ik niet goed gedaan heb in haar ogen.
Volg je hart en je waarden en je zult jezelf later niets kunnen verwijten. Wat je kinderen daar zelf van vinden later laat je bij hen.
LikeLike
Dat soort mensen zijn gevaarlijk. Ik heb zo iemand in de familie. Ze presteert het om door kwaadspreken iedereen tegen elkaar op te zetten..bah!
LikeLike
Beste Martine,
Ik heb vandaag een paar keer geprobeerd om via het contactformulier een bericht te versturen. Ik krijg het formulier helaas niet verzonden.
Mvg
Marga
LikeLike
Soms denk ik wel eens dat het leven één grote les is in loslaten. En het idiote is, hoe meer ik loslaat, hoe beter het gaat. Dat is zo tegennatuurlijk op één of andere manier. Ik las (of hoorde) ooit een beeldspraak dat gesloten handen die druk zijn met vasthouden, niet kunnen ontvangen. Daar denk ik dan wel eens aan als ik moeite heb met loslaten.
LikeLike
Wat vreemd, ik deed net een testje maar dat kwam wel gewoon binnen. En rechtstreeks? aanminofmeer@gmail.com
LikeLike
Goh Martine, alweer zo'n herkenbaar verhaal van jou!
Ik ben dus ook zo perfectionistisch.
En ik denk ook bij mezelf dat ik vast wel van die M.S. af kom op de een of andere manier….
Al zeggen doktoren dat M.S. niet te genezen is….ik heb me voorgenomen om er wél van te genezen.
Iedereen mag fouten maken, daar heb ik geen problemen mee.
Maar ikzelf mag er eigenlijk geen één maken want dan ben ik diep teleurgesteld in mezelf.
En ik wil altijd beter zijn dan een ander…helaas lukt me dat niet..haha…
tja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik ergens voor gá, dan is dat niet 'n beetje maar voor de volle 100%…wat zeg ik….200% als het ff kan.
Maar de Gupta verandert dat wel heel langzaam dus….? Hopelijk hier dan ook, alhoewel ik het dan wel weer wat sneller wil uiteraard 😉
LikeLike
Ken je het verhaal van dokter Wahls, die zichzelf genas van M.S.?
LikeLike
Zo snel niet Henderina. Ik heb er weleens iets over gelezen/gezien over 'n dokter die zelf M.S. had en genas maar weet niet of zij dat was. Daarnaast was het ingewikkeld Engels (voor mij tenminste) dus kon het niet echt goed volgen.
Wel ben ik zelf heel erg bezig met gezond eten en die dokter is ook door voeding toch genezen als ik het goed onthouden heb?
Ik ben wel ver opgeknapt, heb anderhalf jaar in een rolstoel gezeten en ben daar sinds 2006 weer uit dus dat is al heel wat.
LikeLike
Het is jaren geleden dat ik er iets over las, heb net weer even gezocht en zie nu dat het eigenlijk het Paleodieet is?
Dat heb ik ook gedaan maar was voor mij niet echt helpend w.b.t. de ms, wel goed voor m'n algeheel welbevinden maar dat zijn andere gezonde leefwijzes ook wel zoals bijvoorbeeld W.A.P. Ik zit nu eigenlijk tussen die 2 in met eten. Wel net 'n 'foute' week gehad maar dat gaat alweer de goede kant op.
LikeLike