Gerrit

Was het bij Dibbes in één keer – weliswaar na 5 maanden voorwerk – een omslag naar ‘ik vind jullie lief en jullie mogen me vanaf nu altijd aaien’, Gerrit zit heel anders in elkaar. Aantrekken en afstoten, elke keer weer. Na elke toenadering volgt een verwijdering en kortstondig schuw gedrag. Voor het eerst op zolder geslapen? De hele volgende dag rent hij weg, ineens bang voor hoe we reageren. Na de eerste keer buikje kriebelen krijg ik een uur erop een fikse mep met de nagels uit.

Dat maakt dat ik elke keer weer angsten uitsta om hoe hij reageert. Want soms geeft hij ineens zijn vertrouwen en krijg ik een likje of neusje maar ja, wel vlak bij mijn gezicht en die nagels zijn verdomd scherp weet ik inmiddels.

Ik neem het maar zoals het komt. Het is duidelijk een kat met bindingsangst. Ik heb voldoende ervaring met vriendjes met bindingsangst in het verleden gehad om dit gedrag te herkennen. Dus geniet ik van de toenadering en ben verrukt als hij voor het eerst zijn buik aanbiedt. En wat tref ik op de buik aan, precies dezelfde crèmekleurige vlek in het midden zoals Dibbes heeft. Ze hebben dezelfde tekening, dezelfde schommelende loop en dezelfde doorgezakte rug. Dit moet familie zijn. Zeker ook omdat ze zo’n 1,5 jaar geleden ineens allebei op hetzelfde moment door de buurt zwierven. Waarschijnlijk heeft iemand gewoon vanuit zijn auto deze twee broertjes eruit geflikkerd, daahaag, die zien we nooit meer terug!

We hebben grote vorderingen gemaakt de afgelopen weken. Er was een omslag van ‘ik kom rond etenstijd kijken wat er te bietsen valt’ naar ‘ik blijf nog even zitten, want je weet maar nooit’ naar ‘Ik woon in deze tuin en wandel een paar keer per dag door het kattenluik naar binnen want daar is het veel warmer/fijner/veiliger’. Vrijdag deed ik de deur voor hem open en hij wandelde zó naar binnen. Het wordt steeds normaler voor hem. Eerst ging hij zich dan binnen verstoppen en als hij zag dat ik hem zag – achter de gordijnen – dan rende hij weer naar buiten. Nu blijft hij steeds vaker liggen.

Inmiddels kent hij ons ritme. S. gaat in de ochtend naar de schuur om zijn fiets te pakken en waar dat eerst voldoende was om in paniek de tuin te verlaten, stapt Gerrit nu even opzij of gaat hij onder de bamboe liggen wachten tot het sein weer op veilig staat. Ook heeft hij zelf inmiddels zijn vaste rituelen. In de avond komt hij na het eten naar binnen. Flink poetsend om zich een houding te geven, of languit op het kleed liggend en net doen alsof dat normaal is (vinden wij wel maar voor hem is het nog heel spannend). Dan als hij denkt dat we niet kijken, sluipt hij naar boven. De zolder is van hem. Daar ligt hij de hele nacht. Hij is ook al wel eens bij ons een verdieping lager op bed gekropen en toen lagen we daar met 4 katten die absoluut niet wisten wat ze met de situatie aan moesten. Gelukkig werd het geen knokpartij maar iedereen was opgelucht toen hij de avonden erna koos voor een eenzame slaapplek op zolder.

Voordat ik ga slapen ga ik hem daar dan nog even knuffelen. Hij ondergaat met steeds meer ontspanning de aandacht en knuffels. In het begin nog alert maar al snel met de poten in de lucht en met de snorharen helemaal naar voren. Om er dan de volgende ochtend achter te komen dat ik de toenadering toch weer de hele dag moet opbouwen. Playing hard to get….of misschien bang voor zijn eigen overgave?