Een paar weken geleden had ik een reünie van mijn lagere schoolklas. Eigenlijk waren er bij aanvang van de schoolcarrière twee eerste klassen en het lukte ons ongeveer de helft van die mensen te bereiken. 25 mensen kwamen, van wie ik het merendeel toen ik de deur achter me dichtdeed aan het eind van de zesde klas, echt nooit meer heb gezien. Juf Mieke, onze favoriete juf uit de 3e en 4e klas kwam ook. En was nog net zo leuk en aansprekend als in mijn herinnering.
Het was een heerlijke middag, de zon deed flink mee, we zaten buiten op een terras aan het water op een plek waar alle oud-Wormenezen wel herinneringen hebben liggen, het oude Weromeri dat nu De Hofjes heet. Wat hapjes, wat drinken en warme maaltijd ter afsluiting. Wat grappig dat je zoveel vertrouwdheid kunt voelen met mensen die je 35 jaar niet hebt gezien. Vooraf twijfelde ik, wat moet ik daar, ik heb toch niets meer met deze mensen? Maar dat bleek niet te kloppen. We hebben een gezamenlijke jeugd gehad en dat bindt, ook nog na zoveel tijd blijkbaar.
Ik heb een vriendin die ik al vanaf mijn 5e ken. De vriendschap kende verschillende fasen, afhankelijk van waar we zelf mee bezig waren in het leven. Soms was er overlap en soms ook niet. Maar wat altijd bond was dat ik nog haar opa en oma heb gekend, weet hoe het daar vroeger thuis was en zij ook met één woord van mij genoeg weet over mijn vroegere thuissituatie.
Dat vond ik terug in de ontmoeting met mijn oude klas. Waarbij het opviel dat sommigen helemaal niet veranderd leken. F. ziet er nog steeds uit alsof hij net iets stouts heeft gedaan en K. houdt zich nog steeds wat afzijdig met zijn kalme en wijze uitstraling. Grappig genoeg gingen de mensen als vanzelf zitten bij degenen waarmee ze vroeger ook het meeste optrokken maar dat werd losgelaten naarmate de middag vorderde. Misschien meer dan vroeger bereid om verder te kijken dan de neus lang is?
Eén jongen uit mijn klas was altijd heel sloom. Hij vertelde zelf dat hij vaak een wekker zette om wakker te blijven in de klas. Die wekker kon ik me niet herinneren maar wel wist ik nog dat hij weinig zei en soms in slaap viel. Ik heb nog wel eens aan hem gedacht. Wat zou hij in het leven zijn gaan doen? Van de slaapkop van toen was weinig over. Het was nu een hele drukke praatgrage man die heel succesvol is met betrekking tot geld verdienen en die duidelijk gewend is in het middelpunt van de belangstelling te staan. Hij kwam binnen of ‘hij maakte zijn entree’ is misschien een betere omschrijving en als vanzelf kwamen er mensen om hem heen staan. De ene na de andere lachsalvo, niets deed nog denken aan die slaapkop van vroeger.
Ouder worden kan heel bevrijdend zijn. Mensen hebben een beeld van je en misschien is het heel moeilijk om je daaraan te ontworstelen. Passen we ons eigen gedrag aan naar het beeld dat anderen van ons hebben? De meeste klasgenoten vonden mij trouwens helemaal niet veranderd. Wat dit over mij zegt? Juf Mieke vertelde dat ik altijdzo leergierig was, altijd vragen stelde en altijd het naadje van de kous wilde weten. Ja, daar herken ik me wel in, dat gedrag vertoon ik nog steeds.
De reünie was in ieder geval zo’n succes dat hij volgend jaar weer wordt gehouden. Dan gaan we zeilen op de Friese meren. Leuk, kan ik nu al naar uitkijken.
Heb jij nog contact met mensen van vroeger?
Min of Meer 
Leuk om te lezen dat de reünie zo'n succes was! Ik woon weer in het dorp waar ik ben opgegroeid en zo kwam ik verschillende klasgenoten van de lagere school weer tegen toen mijn eigen kinderen naar de basisschool gingen. Met mijn beste vriendin van toen kan ik nog steeds wel leuke korte gesprekjes voeren maar de klik is duidelijk weg. Wel is het grappig dat ik in de kinderen van mijn oud-klasgenoten veel herken, zowel qua uiterlijk als qua gedrag.
LikeLike
Ik heb zelf helemaal niet de behoefte om naar een reünie te gaan. Ik ben vroeg behoorlijk gepest. Dat heeft best zijn littekens na gelaten. Ik vind het wel ontzettend leuk dat je zo genoten hebt. Ik kom heel af en toe nog wel eens een oud klasgenootje tegen. Ik maak dan gezellig een praatje en prijs me gelukkig met het leven dat ik nu heb.
LikeLike
Ik kan me voorstellen dat je er dan geen behoefte aan hebt Marga. Zelf ben ik gepest door de leraar die in in de vijfde klas had. Er was even sprake van dat hij ook zou komen. Dan zou ik ook niet zijn gegaan. Ik hoef die man nooit meer te zien.
LikeLike
Ik kan me nauwelijks iets herinneren van de lagere school, alleen de diverse klassen en trappenhuis, andere klasgenoten herinner ik me ook niet alleen 2 zusjes waar ik tussen de middag at omdat ik iets verder weg woonde. Het was een montessorischool omdat mijn moeder ook op had gezeten. Ik had geen hekel aan school maar vond er niets aan. Nee reunie zou ik niet naar toe gaan, ben ook niet zo'n meer mensen om me heen mens.
LikeLike
Leuk stuk en mooie ervaring. Ik ben 47 jaar en mijn oudste vriendschap is 40 jaar en dan heb ik een nog een vriendin waarmee ik al 38 jaar ben bevriend. Weet je wat ik er zo fijn aan vind…je hoeft elkaar niets uit te leggen….
Ik heb eigenlijk uit iedere periode van mijn leven een vriendschap over gehouden en dat vind ik heel erg leuk.
Groeten, Liesbeth
LikeLike
Met verjaardagen en de jaarwisseling krijg ik al jaren een brief van een vroeger buurmeisje. Zij heeft fijne herinneringen aan ons gezin. Ik weet alleen nog,dat ze me wel eens pestte.
LikeLike
Nu ik mijn reactie lees, denk ik niet leuk maar met name vertrouwd. Daar gaan we voor.
LikeLike
Dat lijkt me voor jou geen goede herinnering….Wat ga je hiermee doen?
Gr. Liesbeth
LikeLike
Hallo Marga, ik hoop dat je ondanks je littekens als slachtoffer van pesten het een plekje hebt kunnen geven. Ik ben vroeger ook altijd gepest op de lagere school en de middelbare school, dus ik begrijp je heel goed. Zelf ga ik dus nooit naar een reünie. Veel te bang voor de confrontatie. Dus die littekens, die herken ik. En mocht ik een oud klasgenoot tegenkomen, loop ik mooi een straatje om. Ik heb geen zin meer om nog meer gekwetst te worden. Dat wil niet zeggen dat ik een ander een leuke reünie niet gun. En als iemand een leuke reünie verdient, is het Martine wel want zij heeft haar portie wel gehad! Ikke
LikeLike
Via een facebookgroep zijn we bezig om de zesde klas van de basisschool uit 1986 weer bij elkaar te krijgen zodat we in 2016 een reunie kunnen organiseren. Van de 36 zijn er inmiddels al 2 hemelen. Ik ben heel benieuwd of we de overige 34 bij elkaar kunnen krijgen.
LikeLike
Mijn 'oudste' vriendin ken ik nu 60 jaar. Als kinderen woonden we naast elkaar en het goede contact is altijd gebleven! Mojn beate vriendjn ken ik nu bijna 10 jaar! De rest van mijn kring zijn toch meer goede kennissen dan echte vrienden! Ik ga nooit naar een reunie: ik functioneer slecht in grote(re) groepen.
LikeLike
Mijn oudste vriendinnen ken ik nu 42 jaar.
LikeLike
Ik had 2 jaar terug een reünie en vond het ontzettend leuk. Ik had de meeste mensen ook niet meer gezien na groep 8. Sommigen waren veranderd, maar veel ook niet. Dat van die gemeenschappelijke geschiedenis herken ik wel. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik erna vooral blij was dat ik niet in dat dorp ben blijven wonen. Ik heb nog wel contact met een paar, dat is eigenlijk altijd gebleven, maar die ken ik dan ook praktisch mijn hele leven al. Het zijn niet mensen die ik dagelijks zie, maar als ik ze zie is het altijd goed. En bij belangrijke dingen (trouwen, kinderen, begrafenissen 'dichtbij') zijn we er altijd bij elkaar. Wel fijn, want met dat soort mensen heb je inderdaad uiteindelijk aan een half woord genoeg, ook al deel je niet echt meer je dagelijkse leven met ze.
LikeLike
Het is een oppervlakkig contact,dus ik beantwoord het kaartje
LikeLike
Toen ik eerder op je blog de aankondiging van je reünie las, dacht ik… waarom doen mensen dit elkaar aan? Maar ja, ik heb dan ook geen fijne herinneringen aan mijn schooltijd. Aan het hele West-Friese dorp trouwens ook niet. Mijn moeder gaf mij handdoeken mee als uitzet toen ik op kamers ging wonen. Er stond een afbeelding van de kerk uit ons dorp op en de naam ingeweven langs de rand. Moet nog lachen als ik eraan denk dat ik ze altijd achter aan op het droogrekje hing. Stel je voor dat mijn buren zouden weten waar ik vandaan kwam. Als ik nu wel eens mensen met een West-Fries accent hoor, krimp ik nog in elkaar. En ik ben al 55! Laatst was er een reünie van mijn lagere school. Wat mensen toch bezield om 40-50 jaar na dato zoiets te organiseren…? Zelf denk ik dat de organisatoren nieuwsgierig zijn naar wat er van sommige mensen is geworden, maar dan een ongezond soort nieuwsgierigheid. Of ze willen zelf een gunstiger beeld van zichzelf neerzetten dan ze destijds hadden. Maatschappelijk geslaagd en dergelijke. Maar ja, ik ben ook wel een azijnpisser waar het op deze dingen aankomt. Anna
LikeLike
Hoi Martine, wat rot dat je zo'n nare leraar gehad hebt. Dat vind ik nog erger dan kinderen die pesten. Ik snap dat je die man nooit meer wil zien. Aan de andere kant mag je gezien worden, dan kan hij zien wat een geweldige vrouw je bent.
Hallo Ikke, ik heb het wel een plekje kunnen geven. Ik ben wel minder zeker van mezelf en daar heb ik nog wel eens last van. Ik loop tegenwoordig geen blokje meer om. Ik ben sterker dan ik vroeger was en dat laat ik zien. Mijn maag draait zich dan nog wel een keertje om hoor:) Ik gun iedereen een leuke reünie
en vind het best jammer dat het voor sommigen van ons niet weggelegd is.
LikeLike