Gerrie

De afgelopen week werd het steeds meer duidelijk dat Gerrie gewoon mee hobbelt met de andere katten en zo zijn plek en ritme vindt. Is het volgens de andere katten tijd om te dutten boven? Hij rent er achteraan en gaat er tussen liggen. Als na een paar uur slaap de boel buiten moet worden gerekt en gestrekt, doet hij ook mee. Soms is er een aanvaring, vooral Dibbes kan nog wel eens jaloers reageren, maar dat blijft erg beperkt. Smoes vindt Gerrie wel lief en oké, gaat ook vaak vlak bij hem liggen – al ging het wel weer wat ver toen Gerrie laatst op hem ging liggen. En Moos, ja ach Moos, die gaat zijn eigen goddelijke gang en zo lang Gerrie hem niet stoort bij de voor Moos belangrijke zaken, zoals eten en met rust gelaten worden, is er niet veel aan de hand.

Dibbes en Gerrie kunnen erg onhebbelijk zijn naar elkaar toe. Ik kan alle katten aaien maar als ik Dibbes aai, komt Gerrie er aan stormen. ‘Hier ben ik hoor, hier, je moet mij hebben, niet hem!‘ En andersom ook. Dibbes is duidelijk nog niet helemaal zeker van zijn plek en heeft last van verlatingsangst en Gerrie is nog zó druk bezig om zich een plek te veroveren, dat hij daar gebruik van maakt. Toch is het niet echt storend. Er wordt hoogstens één keer per dag even een poot geheven maar verder niet. Vreemd genoeg lijkt Dibbes bang voor Gerrie in de keuken – hij schrikt vaak als hij hem daar tegenkomt alsof ie elk moment een mep kan krijgen – maar daarbuiten is Dibbes het mannetje.  ‘Mijn tafel zie je wel, wie ligt hier?, juist Dibbes!, D I B B E S, nog een keer herhalen dan maar voor Gerrie: hier ligt Dibbes – en niet Gerrie’. Ik hoor het hem denken.

Nu Gerrie steeds meer ontspant, kan ik hem ook socialer maken. Om hem te verzorgen moet ik hem kunnen vastpakken en optillen. Ik werk ernaar toe dat ik hem bijvoorbeeld een vlooienpipetje kan toedienen of een teek kan weghalen. Bij Dibbes was de overgave in een klap vorig jaar en bij Gerrie moet ik het opbouwen. Dus ben ik begonnen met hem te corrigeren als hij uit de verkeerde bak eet. Ik til hem op en zet hem voor de juiste bak. Dat gaat goed. Hij laat zich optillen en weer neerzetten zonder dat er met nagels een reactie volgt. Ik kan hem nu altijd aanhalen als ik wil, wel blijft het oppassen. Als er een onverwachte beweging in de buurt is, kan hij nog steeds heftig schrikken. Elke verandering is eng. Ligt hij op bed en doe ik het licht aan? Eng! Zelfde situatie en licht uitdoen? Ook eng. Dan springt hij van bed af en loopt weg. Meestal komt hij er dan na een paar minuten achter dat het misschien toch niet zo eng was en kruipt hij weer terug.

Nu hij een paar weken binnen leeft, wordt zijn vacht steeds zachter. De eerste keren dat ik hem aaide voelde hij vettig aan. Hij zag er redelijk verzorgd uit – ik zag hem ook voordat hij hier woonde zich regelmatig poetsen – maar de vacht was harder. Nu voelt zijn vacht heel zacht en het wit wordt steeds witter. Niet alleen de buitenkant wordt zachter, ook de binnenkant. Hij straalt heel veel tevredenheid uit, diepe zuchten stijgen er soms op, pootjes worden gestrekt, soms gaat hij liggen rollen op het kleed of het bed, helemaal verliefd.  Die komt er wel, nu nog even leren dat hij ons moet delen.