Soms zou ik wensen dat ik meer kon loslaten van wat anderen van mij vinden. In mijn zoektocht naar eenvoudiger leven en loslaten stuit ik vaak – te vaak – op de hobbel van ‘aardig gevonden willen worden’. Ik ben 47 en nóg heb ik dat niet helemaal afgeleerd. Ik ben weinig onder de mensen en als ik dat dan ben, dan ga ik nog té vaak uit van verwachtingen die wel of niet kloppen maar die in ieder geval niet matchen met wat voor mij mogelijk is. Of – nog erger – ik geef mijn grenzen niet duidelijk aan als die niet gerespecteerd worden.
Het is niet helemaal bagger, ik ben geen konijntje waar je overheen walst. Mensen die ‘aan mijn energie komen’ weet ik inmiddels redelijk te sturen. Ik weet wat ik kan zeggen in dat soort situaties: ‘Ik hang nu op, ik besef ineens dat ik nog niet geluncht heb, ik ga nu even ‘dit of dat doen/’de muffins uit de oven halen’. Dát deel heb ik inmiddels aardig onder de knie.
Ook laat ik me niet meer overvallen door mensen die me iets vragen te doen. Ik heb mezelf aangeleerd te zeggen ‘daar kom ik op terug’. Ik heb er flink op geoefend en inmiddels kan ik wel zeggen dat dit me vaak lukt en vooral dat het me ruimte geeft. Soms lukt het me niet en ben ik niet alert genoeg maar in de praktijk blijkt dat ‘ik heb er nog eens over nagedacht maar het lukt niet/kan niet’ ook vaak werkt als je eerder wel ja zei.
Tot zover de successen. Er is echter nog een heel deel dat niet goed lukt. Het voor mezelf opkomen als mensen niet luisteren, geen rekening met me houden of erger: als mensen me kwetsen, vind ik veel moeilijker. Als blijkt dat mensen geen inlevingsvermogen hebben, lijkt het juist nóg moeilijker om te zeggen dat ik iets niet kan of dat er iets niet lukt, zo lijkt het wel. Zeker nu ik sinds 2 jaar meer energie heb en nu toch ineens weer een vette terugslag heb, speelt dat. Ik kon immers een half jaar geleden wél iets, waarom nu dan niet? Zelf heb ik geleerd dat ME geen tot weinig logica kent. Een ander ziet of snapt dat niet. Door de afstand of door het mij niet dagelijks meemaken. Mensen zien en horen dat ik iets opknap en daarmee komen er ook verwachtingen. Dat ik blijkbaar weer mee kan doen. Soms is dat een onuitgesproken verwachting maar soms wordt het echt uitgesproken. En wanneer het wordt uitgesproken, zó onachtzaam en totaal niet rekening houdend met mijn situatie, dan kwetst me dat enorm. En wat doe ik dan? Ik zeg niets. Waarom niet? Waarom is dat toch zo moeilijk! Stel dat mensen me niet meer aardig vinden! Och guttegut, och en wee, wat dan nog?
Ik ben nu 47 jaar en het wordt misschien tijd dat ik eens leer nee te zeggen zonder schuldgevoel en zonder het gevoel dat ik iemands feestje verpest. Ik wil mijn energie, die zo verschrikkelijk kostbare en bevochten energie, stoppen in wat voor mij van belang is en niet in wat een ander behaagt of van mij verwacht.
Dus oefen ik maar weer. In nee zeggen tegen mensen die dat wel begrijpen. In niet altijd ingaan op lezersverzoeken per mail. In niet ingaan op Facebookuitnodigingen van lezers. Door mensen die me iets vragen niet meteen en per omgaande een antwoord sturen. Ik heb dit al vaker geoefend maar de vaardigheid zakt telkens weer weg. Omdat ik weinig mensen zie of omdat dit gewoon echt een zwak punt is, dat weet ik niet. Maar ooit krijg ik het onder de knie. Ik vind niet iedereen aardig en niet iedereen vindt mij aardig. Zo dus.
Gelukkig sta ik niet alleen in mijn aardig gevonden willen worden. Tik dit in op Google en er zijn 492.000 hits. 60 % van de mensen heeft hier last van. Ik ben dus in goed gezelschap, namelijk die van de meerderheid. Ik ben niet raar, ik heb last van iets waar heel veel mensen last van hebben. Grote kans dus dat de mensen die ik niet wil teleurstellen maar die wel over mijn grenzen heen denderen, precies hetzelfde voelen of meemaken. Dat is goed om in mijn achterhoofd te houden. Nee zeggen is wat de ander ook zou willen doen maar niet durft omdat hij bang is niet aardig gevonden te worden en een conflict te veroorzaken.
Heb jij wel eens last van het aardigheidssyndroom?
Min of Meer's ME-Plein 
Owwwwww ja zo vaak Marine, ik ben altijd bang dat men mij niet aardig vind/ me niet mag.
Zelfs al er gezegd wordt dat ik zo aardig ben…dan nóg vraag ik me af of dat wel gemeend wordt.
Dat is dus wel erg eigenlijk dat ik zo wantrouwend ben maar ja, wie weet komt dat straks dan met de therapie ook aan de orde
en leer ik het nog eens een keer.
Sterkte en succes met NEE zeggen!
LikeLike
Hihi, sorry hoor…Marine moet natuurlijk Martine zijn 😉
LikeLike
Ik heb voor, tijdens en na de begrafenis van mijn partner, nu 3 1/2 week geleden echt mezelf voor moeten houden dat het om mij en de kinderen ging. en dus niet om de gereformeerde/groenlinkse/hoog/laagopgeleide (en streep maar weg/vul maar in wat van toepassing is). familie of vrienden/kennissen. (Natuurlijk moet e.e.a wel gepast en enigszins acceptabel zijn zodat het organiseerbaar is). De uitvaartondernemer heeft me daarin echt gesteund: het gaat om jou en je gezin. Maar toen ik met eigen gezin als laatste het graf verliet en op weg ging naar de koffiekamer voor de condoleance, bleek er toch een zwaar gereformeerde oom mij zo nodig te moeten aanspreken op dat voor hem de uitvaart te vrijzinnig, te weinig christelijk was (althans dat is mijn conclusie, hijzelf formuleerde het anders: hij nam mij de maat). Ik ben dan weer stomverbaasd over dat iemand dat zich dat op zo'n plek en tijdstip durft te permitteren. Na alles wat wij afgelopen jaar hebben doorstaan tijdens de ernstige ziekte van mijn partner. Een uitvaart is niet de plek om hierover een felle ruzie te krijgen, dus ik humde wat en maakte me snel uit de voeten, wetende dat hij vervolgens mijn zoon hierover zou gaan onderhouden. Gelukkig werkt mijn zoon parttime op de klantenservice van een woningbouwstichting, dus is gewend met lastige mensen om te gaan:-)
LikeLike
Ja, verschrikkelijk! En het stomme is dat ik niet eens zelf zo graag aardig gevonden wil worden, maar dat ik een ander niet een vervelend gevoel wil geven en ergens het verband heb gelegd met dat ik dan maar zo flexibel mogelijk moet zijn, zodat die ander zich goed voelt. Maar ik moet ook zeggen: ik heb dat inmiddels aardig los kunnen laten. Het is gewoon veel makkelijker om jezelf te zijn, met alles wat daarbij hoort. Ik bén echt heel lief en aardig, dus dat vraagt niet veel aanpassing, maar ik laat niet meer over me heen lopen. Waar ik nog wel wat in moet oefenen is ook mensen echt daarop aanspreken. Ik zou inderdaad ook een gesprek af kunnen kappen met de mededeling dat ik nog moet lunchen, terwijl ik dan gewoon beter eerlijk kan zijn en zeggen dat ik het zat ben. Maar dan wat subtieler natuurlijk. Dan is dit voorbeeld misschien niet zo goed, maar je begrijpt hopelijk wat ik bedoel; soms zijn er situaties dat je dan niet zegt wat er écht is, omdat je de ander niet wilt kwetsen, terwijl je iemand dan ook de kans ontneemt er wat van te leren en je eigenlijk niet écht voor jezelf opkomt, waardoor het weer een keer kan gebeuren. En in sommige gevallen heeft die ander jou al eerst gekwetst, niet dat je het dan maar terug moet doen, maar dan mag je best duidelijk daarin zijn.
LikeLike
Als je ziet,wat je allemaal wel geleerd hebt,gaat dit je ook lukken. En vind vooral jezelf aardig
LikeLike
Sterker nog, ik ken niemand die er geen last van heeft! Volgens mij is het puur menselijk om aardig gevonden te willen worden. Vroeger hing je overlevingskans immers af van acceptatie van de groep! Het hoort er gewoon bij.
LikeLike
Ik ben het eens met Lekker Leven Met Minder, ben na een aantal keren flink mijn neus te hebben gestoten, veel terughoudender geworden. Vind mezelf best aardig en ben ook bereid om dingen voor anderen te doen maar ik trek tegenwoordig een grens, laat niet over mij lopen en zeg gewoon waar het op staat. Heeft de ander daar problemen mee dan is het zijn/haar probleem en niet (meer) het mijne. Vind het bevrijdend, het werkt goed voor mij. Je hoeft niet bot te zijn (aub niet) maar wel duidelijk en eerlijk.
Ben tot het inzicht gekomen dat je maar 1 keer leeft en dat dit leven niet bedoeld is om anderen altijd te pleasen maar dat je er zelf naar eigen inzichten iets van moet maken en daar hoort nee zeggen tegen anderen en vaak tegen claim gedrag van anderen ook bij. Marja
LikeLike
Oh meid…. ook voor mij een terugkerend thema…
Maar ik denk dat je dat al door had, gezien je reacties op mijn blogs daarover!
Sterkte ermee!
LikeLike
Weer een herkenbaar verhaal… Ik ben op dit moment ook erg bezig met mijn grenzen aangeven. Zoveel mensen zijn in mijn ogen zo brutaal, doen maar van alles en ik heb er last van, of mag de problemen die ontstaan weer oplossen. Mijn probleem is echter dat ik het te ver laat komen, als ik het zat ben dan ben ik het ook zo zat dat ik ruzie ga maken… en drie maal raden wie daar dan weer mee in haar maag zit? Julia
LikeLike
Oh ja, ik heb dat heel erg helaas. En pas als je weinig energie hebt, merk je vaak hoe ontzettend veel energie het vreet; meer dan je eigenlijk hebt.
Ook het voor-wat-hoort-wat-idee zit er bij mij diep in. Twee maanden geleden heeft zich bij ons een heftige crisis-situatie voorgedaan toen mijn mans burn-out er eindelijk uitklapte, en de onderburen hebben heel lief hun deur voor ons opengezet toen. Dat maakte het twee weken terug wel erg lastig om 'nee' te zeggen toen ze bij ons uit kwamen huilen om een situatie die ons ook weer persoonlijk raakte, waardoor hun hulpvraag meer van onze weinige energie vroeg dan 'normaal'. Maar vanuit het 'jamaar ze waren er ook voor ons' kan ik dan weer geen nee zeggen.
LikeLike
Vorig jaar kreeg ik een ongevraagd feed back van een vriendin dat mensen op haar bruiloft mij zo aardig vonden. Ik vond het een fantastisch en ego-strelend compliment, want daar had ik niet om gevraagd en ben ik ook eigenlijk helemaal niet mee bezig. Ik wil ook graag geaccepteerd en aardig gevonden worden enerzijds, anderzijds houd ik me daar ook helemaal níet mee bezig en ga ik heerlijk m’n eigen gang en boeit het me dus niet. Aangezien ik vroeger echt van het kaliber was van De Olifant Door De Porseleinen Servieskast, zou ik echt alle mensen die aardig gevonden willen worden, maar zich door De Olifant gekwetst voelen willen bemoedigen om wél te zeggen dat je je zo voelt. Dat is ook nog steeds een mooie leer voor mezelf, want ik loop er ook geregeld tegenaan, vooral als ik binnen een bepaalde groep geaccepteerd wil worden. (Waarvan je eigenlijk al aanvoelt dat je er toch niet helemaal bij past… dus waarom wil ik het toch…). Juist de reacties van Het Porselein hebben De Olifant aan het denken gezet. Mogelijk dat het ook komt door het ouder worden, maar mij heeft het geholpen om even wat langer na te denken wat iets wat ik doe of zeg met de ander doet. Alien
LikeLike
u heeft een heftige tijd achter de rug , dat is wel zeker .
maar is dit de juiste plek om af te geven op die “zwaar geref. oom “?
wat krijg je dan voor reacties , vooral van degene die nergens aan doen ….
ook niet echt aardig , denk ik zo ……….
sterkte verders !
LikeLike
Het ging mij niet om 'afgeven op'. Maar wel om te belichten hoezeer je zelf ook probeert een ander in zijn waarde te laten, de ander dat jegens jou (in dit geval als een van de nabestaanden) niet doet. En mij vervolgens in verlegenheid brengt, want wie gaat er nu een confrontatie aan op een uitvaart? Dat de oom een zekere zwaarte van een geloof aanhangt, bracht hem er juist toe om wel die confrontatie aan te gaan. Terwijl mensen die precies ditzelfde geloof aanhangen, maar dan gematigder, dit wel uit hun hoofd zouden laten.
LikeLike
Ik herken het, ik oefenen, ik ga op mijn bek maar behaal ook successen. Bij mij heeft het ook veel te maken met verwachtingen. Ik probeer vooral mijn verwachtingen los te laten, maar dat is reuze moeilijk. Dat gaat een leven lang duren vrees ik. 😉 Maar we zijn op de goede weg, jij ook zo te lezen. 🙂
LikeLike
Ook ik heb er last van. Al vertel ik mezelf van niet. Rationeel weet ik het nl allemaal wel, net als jij. Maar gevoelsmatig… Laatst moest ik een afspraak met mijn dochter afzeggen door te weinig energie. Schuldgevoel, faal-gevoel, slechte moeder… Dochter vond het begrijpelijk en doet niet moeilijk, maar ik zelf heb er zo'n last van! Niet omdat ik bang ben dat ze me niet meer lief zou vinden, maar dat verd#*mde schuldgevoel altijd!! Tja. We zijn nooit uitgeleerd. groetjes Esther
LikeLike
Ik ben aardig, maar komin eerste instantie niet zo over. Vaak wordt ik omschreven door mensen die me arogant/hooghartig, onvriendelijk, bozig overkomend door een bepaalde uitstralingen daar kan ik niet veel aan doen, wat ik ook al heb geprobeerd in mijn al wel lange leven.
Pas als mensen me beter kennen en weten hoe ik echt ben, hoor ik vaak dat ik zo meeval in de praktijk en ik eigenlijk heel aardig, meedenkend en meelevend blijk te zijn, die me vrij goed in een andere situatie kan indenken/leven. Ik heb de neiging dan te zeggen wat ik in een bepaalde situatie zou doen en vaak vind men dat ik eerste instantie vreemd, maar gelukkig hoor ik later ook vaak dat iemand dan toch anders naar zijn/haar situatie is gaan kijken en er toch wat aan heeft gehad.
Ik ben wel altijd vrij duidelijk en dat wordt je inderdaad niet altijd in dank afgenomen.
LikeLike
Oh ja, heel herkenbaar. Van degene waar ik de grootste moeite mee had, hebben wij 6 jaar geleden afscheid genomen en nu zien we haar maar heel af en toe bij gelegenheden. Wat een brutaal mens. Jarenlang heb ik alles moeten slikken, tot het moment er was dat ik op van de zenuwen was als ik wist dat ik haar weer onder ogen moest komen. Niemand was zo goed als haar en mijn kinderen zou gewoon niets van terecht komen met zo'n moeder. Manlief was maar een arme sloeber bij mij. Ach, en ga zo maar door. Wat een verademing dat ze niet meer in ons huis kwam. Maar het kostte veel ruzie om dit te overwinnen. En nu, ik ben me al aan het wapenen ertegen. Zal ik weer (weliswaar voor even) met haar door één deur moeten. Schoonvader is namelijk al een paar weken niet goed eraan. Het gaat steeds meer bergafwaarts met schoonvader. Want over wie heb ik het. ja, Mijn schoonzus, de vrouw van de broer van manlief. o jee o jee, wat kijk ik ernaar uit om haar te ontmoeten. Op de een of andere manier zijn wij steeds op andere momenten in het ziekenhuis. Iedereen inmiddels weer ontmoet van de schoonfamilie en het viel me mee. Nu nog de draak overwinnen. In mijn gedachten geef ik haar direct een snauw, maar ik denk dat gewoon negeren het beste zal zijn en antwoord geven als het moet. Dus ik heb geen advies aan jou. Kan zelf wel hulp gebruiken. haha.
LikeLike
Zo kreeg ik ooit te horen: Weet je wat het met jou is? Je ziet er niet aardig uit, maar je bent het wel degelijk.
Ja die kon ik mooi in mijn zak steken. :s
LikeLike
Mag ik mijn naam ook onder dit schrijfsel zetten :-P. Fijn om te lezen dat 60% van alle mensen aan hetzelfde syndroom lijdt. Op cognitieve gedragstherapie noemde ze mij een pleaser en kreeg ik regelmatig naar mijn hoofd geslingerd dat ik beter voor mezelf moest opkomen. Het ‘ja toe maar’ moest uit mijn woordenschat. Daar heb ik ook wel vorderingen in gemaakt, maar ik word er per definitie niet gelukkiger van. Het voelt voor mij goed als ik andere mensen kan behagen en als ik dus voor mezelf moet kiezen is dat misschien wel goed voor mijn lijf maar tegelijkertijd voelt het ook niet fijn. Het zal wel altijd een struggel blijven.
LikeLike
Je moet gewoon beginnen met heel nors te doen, dan val je later altijd mee.
LikeLike
Ik herken mezelf zo in jouw verhaal. Iedere keer maak ik een kleine vordering op het gebied van het aangeven van mijn grenzen en iedere keer ebt het langzaam weg en wandelt menigeen weer over mij heen. Ik heb de laatste weken een aantal aanvaringen gehad, omdat ik de kritiek van mensen niet meer aan kan. Ik maak sinds een aantal maanden noodgedwongen gebruik van een invalide parkeerplaats. Hierdoor kan ik mijn dochter naar school brengen en halen. Ik heb het zo vreselijk moeilijk gevonden om te accepteren dat ik nu zo slecht ben dat het niet anders kan. Mensen kwetsen mij dagelijks. Een moeder die roept en waarom was jij er niet met versieren, ik ben ziek oh en wat heb je dan wel niet dat je vond dat je niet hoeft te helpen. Uhm een zenuwziekte, is dat een goed excuus? Vanochtend ook weer een bouwvakker die vroeg of ik van de invalideparkeerplaats af wilde gaan omdat hij van de stoep af wilde rijden en voor mij wilde parkeren. Prima ga ik even naar voren. Ja maar je weet wel dat je op een invalide parkeerplek staat, daar mag je niet staan hoor. Ja dat weet ik er ligt toch een kaart. Is die dan van jou, Ja die is van mij. Huilend van woede de deur dicht geknikkerd. Mensen die gezellig even op ziekenbezoek komen. Ik geef voorzichtig aan dat ze het niet te lang moeten maken en toch blijft men zitten. Ik durf dan niet goed te zeggen dat ik op ben. Resultaat een week lang tot niets meer in staat. Ik sta open voor goede tips, een aantal zijn een stuk verder dan ik:)
LikeLike
Ja, heel herkenbaar. En voor een groot deel doen we het onszelf aan door door ons gedrag bepaalde verwachtingen te scheppen, waar we dan weer aan menen te moeten voldoen (heel klein dagelijks voorbeeld: zelf altijd koekjes bakken, en me dan een slechte gastvrouw voelen als ik door tijdgebrek een gekocht koekje bij de koffie geef).
Zelf heb ik veel gehad aan het enneagram, in combinatie met gesprekken met geode betrouwbare vrienden. Het heeft me de ogen geopend voor veel van mijn reacties, ook mijn reacties als ik juist niet op mijn best ben en in de stressmodus schiet.
Daarnaast houd ik me voor te houden dat een ander niet dankbaar hoeft te zijn voor wat ik doe. Ik probeer te doen wat ik doe vanuit de gedachte dat ik het de moeite waard vind om daar mijn energie aan te besteden. En dan niet gaan miezen als een ander “niet ziet welke moeite ik er in steek” of verongelijkt zijn als mijn advies niet wordt opgevolgd. Als rechtgeaarde pleaser val je namelijk maar al te gemakkelijk in de valkuil dat je meent een ander te moeten helpen en adviseren.
Leven is leren, soms pijnlijk maar zeer de moeite waard.
LikeLike
Dank voor jouw reactie D ee. Ben altijd blij te horen dat ik niet de enige ben.
LikeLike
Ik heb een heel ander startpunt gehad, mijn moeder vond mij niet aardig.. en hoe ik ook mijn best deed, ze bleef me een vervelend kind vinden. Op school vonden ze me niet aardig, ik was onhandig met gym, nergens goed in, dus geen lievelingetje van de juf en niet populair bij de kinderen.. Ik heb toen rond mijn pubertijd besloten dat ik mijn best niet meer wil doen om aardig gevonden te worden. Er zijn veel mensen die mij afstandelijk, of te druk, of te aanwezig vinden, kortom ik doe altijd wel iets wat een reactie oproept bij mensen, het is zelden neutraal. Ik kan met gemak sorry zeggen als ik ergens fout mee zat, ik hoef niet altijd mijn gelijk, maar bewaak wel erg goed mijn grenzen.
Bieke
LikeLike
Nee, geen last van, sinds 'k op m'n 17e of 18e eens een stagebegeleidster had die mij vertelde dat ze me niet mocht, heb ik er geen moeite meer mee. 'k Vertelde haar dat dat voor 50% van de mensen zou gelden, de andere helft kan het prima met me vinden (had ik ooit eens gelezen) en ik kan het ook prima met die helft vinden 😉
groet
LikeLike
Dat heeft iedereen Martine. Een mens is nu eenmaal evolutionair gezien een “sociaal dier” en geen solitair levend wezen. Aanpassen en pleasen is een deel van samenleven met anderen.
Hoe ver je daarin kunt of wilt gaan is voor iedereen anders. Er zijn mensen die men “nors en vervelend” vindt, of erg “op zichzelf”.
Die zijn vaak niet populair, maar hebben het zelf misschien wel makkelijk. Iedereen moet hierin een eigen balans vinden.
Het is soms wel moeilijk te verteren dat je gedragingen soms anders worden opgevat dan ze zijn bedoeld. En dat je dan kunt praten als Brugman, maar de opvatting over jou verandert niet meer. Roddelen bijvoorbeeld kan mensen kapot maken. Je kunt je daar niet tegen verweren. Gewoon zeggen wat ik vind als me iets teveel energie kost omdat ik me niet lekker voel, of gewoon omdat de betreffende activiteit me niet ligt vind ik niet moeilijk. Me niet kunnen verweren tegen geroddel en vooroordelen vind ik juist ontzettend moeilijk. Dat knaagt aan me en kan me wakker houden. Dat heeft zoiets oneerlijks.
Tja…het valt niet mee soms.
LikeLike
Zo herkenbaar…pas nog bij de kapper. Thuis in huilen uitbarsten omdat ik mijn haar te kort vond en duidelijk had aangegeven dat ik dat niet wilde….Maar het zo naar vinden voor de kapster die mijn haar had geknipt…
LikeLike
Ach, toen ik ergens voor in de veertig was en vanuit mijn drukke werk (carrière) vroeg naar mijn moeder was gegaan anderhalf uur verderop om even boodschapjes te doen en wat voor haar te koken, stond ze naast me in haar kleine keukentje en sprak de onsterfelijke woorden: ach jij bent toch wel heel lief. Heeft zo'n 40 jaar geduurd voordat ik die woorden hoorde. Ik was altijd het bijdehandte tantetje, ik liet me wel horen werd er altijd gezegd. Ze heeft heel veel van me gehouden écht waar, maar lief werd altijd met mijn oudste zus geassocieerd en niet met mij, het nakomertje, bijdehandje, de aandachtvrager….En op haar sterfbed heeft ze ook nog eens aangegeven dat wij geweldige lieve zorgzame kinderen voor haar waren geweest. Fijn om aan terug te kunnen denken. Toch heeft het wel zijn invloed op mijn karakter en houding gehad. Het heeft heeeel lang geduurd, bijna 50 jaar, voordat ik mezelf lief kon vinden. Ik ben nog altijd verbaasd als mensen mij lief vinden en accepteren zoals ik ben.
LikeLike
Neem mij niet kwalijk, maar die oom zou zijn ogen uit zijn hoofd moeten schamen! Ik vind dat je het zeer correct hebt aangepakt. Ik vind het verbijsterend dat mensen denken dat ze het recht hebben om op zo'n moment met dergelijk commentaar te komen. Respect voor jou reactie en sterkte verder het verlies van je partner. Gr. Marjorie
LikeLike
Natuurlijk wil ik dat mensen in mijn directe omgeving mij aardig vinden, geen probleem, want dat ben ik ook ☺☺☺ Maarre, wat vreemden van mij vinden, maakt mij echt geen ruk meer uit! Ik ben daardoor regelmatig lekker assertief (niet te verwarren met agressief). Het gekke is, dat veel mensen dat juist leuk lijken te vinden, zeker als humor inzet… Er is maar 1 manier om je aardigheidssyndroom af te leren, assertief zijn. Gewoon doen! De eerste keer is eng. Maarre, niemand vreet je op of zo, dus waarom niet? De tweede keer wordt het al gewoner en de twaalfde keer wordt het je tweede natuur… Echt! Maar nogmaals assertief met humor vinden mensen leuker dan agressief…
LikeLike
Ik denk dat ieder mens dat heeft. Ook ik trap in de valkuil. En dat terwijl in mijn kinderen altijd voor houd; je hoeft niet iedereen aardig te vinden in je klas (sportclub of waar dan ook) maar behandel mensen met respect en ga eventueel de niet aardige mensen uit de weg.
Als iedereen zich aan die logica houdt kun je elkaar niet eens kwetsen. Helaas weet ik dat hier niet altijd wat van terecht komt maar je (ik kan) het in ieder geval proberen.
LikeLike
Ik heb ook nog een leuke. Gaf een aantal jaren geleden les op de schooltuinen en het klikte heel goed met de groepen op de tuin. De leidinggevende van de gemeente die over de tuinen ging vond het nodig om even te melden toen ze me voor het eerst zag dat ze gedacht had dat ik er leuker en liever uit zou zien!?
LikeLike
Maarre het meeste wat je noemt heeft toch niks met niet of wel aardig zijn te maken. Maar met prioritieiten stellen of zo iets 😉 of met gebrek aan energie. Het is altijd vermoeiend “in gesprek te gaan”en ik heb het idee dat mensen die de hele dag daar mee bezig zijn het gemakkelijker af gaat om duidelijk te zijn. Ik heb zelf het idee dat het mensen die er geen moeite mee hebben tot veel betere leiders maakt.
Groet Irma
LikeLike
Houd op! Ik ben volgens mijn partner ook veel te aardig. Daardoor raak ik verzand ik allerlei conflicten, afspraken waar ik ook niets mee kan en net als jij , mijn energie is mij heilig. Maar ik krijg nu ook steun vanuit het gezin, want zij merken ook dat als ik te aardig ben voor hun of buitenwereld dat dat ten koste gaat van mijn energie voor hun ;-). Ooit zat ik in het revalidatieoord voor ME en toen zei de maatschappelijk werkster op deze wereld heb je gevers en nemers en een gever wordt nooit een nemer maar een nemer wordt ook nooit een gever en daar moet je een balans in weten te vinden en dat houd ik mij regelmatig nog voor ogen .
LikeLike
Hoe ouder ik wordt des te gemakkelijker gaat het me af om nee te zeggen. Ik heb het ook moeten leren. Het gaat je vast lukken, je hoeft ook niet iedereen te vriend te houden.
LikeLike
Dat soort lieden lopen er ook rond in mijn omgeving.Ik heb veel baat gehad bij een hawaiiaanse oefening die ho'oponopono of iets dergelijks heet… daarmee haal je de angel uit de moeilijke relaties. Sacha
LikeLike
Niet rot bedoeld: maar ergens is er een stukje wat er toch gevoelig voor is 'de maat genomen te worden.' Anders zou je het wel langs je af kunnen laten glijden. De wereld doet nou eenmaal niet wat jij wil maar gewoon wat het doet. Begrijp me niet verkeerd want ik ben ook hypergevoelig op sommige dingen. Ik probeer dan naar mezelf te kijken: waarom doet het zoveel met mij? Als je dat onderkent en mee aan de slag gaat kan ' men' je ook minder raken met wat iemand zegt en doet. Natuurlijk heel veel sterkte met het verlies van je partner want dat is zeer ingrijpend. Ik wens je alle goeds.
LikeLike
Ik ben ook een ongelofelijke pleaser, maar momenteel leer ik wel heel goed nee zeggen omdat het niet anders kan. En dan blijkt dat de gaten die ontstaan meestal vanzelf opgevuld worden. Ook toen ik nog niet ziek was (nu durft bijna niemand me tegen te spreken) merkte ik al dat mensen vaak helemaal niet beledigd waren als ik nee zei. Vaak zitten de ideeën over verwachtingen van anderen gewoon in mijn eigen hoofd.
En als je toch het gevoel krijgt dat het echt die mensen zelf zijn die je willen pushen of claimen, dan helpt het (mij in ieder geval) om je goed bewust te zijn van je lichaamssignalen. Dan sta je bijvoorbeeld al op het punt om ja te zeggen, maar je voelt een enorme knoop in je maag of andere weerstand in je lijf. Ik leer dit soort signalen steeds eerder kennen. En dan zeg ik, net als jij: 'Daar moet ik nog even over nadenken.' Of gewoon meteen: 'Nee., ik heb andere dingen te doen.'
LikeLike
Volgens mij heb ik het uitgevonden. Ik wilde altijd zo graag aardig gevonden worden. Het is wel terug te voeren naar mijn jongere jaren. Door het vele pesten heb ik wel een minderwaardigheidscomplex opgelopen. Nee zeggen is zo moeilijk. Mensen denken dat je altijd wel helpt. Dat doe ik ook, maar niet iedereen tegelijk.
Momenteel help ik onze middelste zoon. Zoals je weet heeft hij MS in een agressieve vorm. Aan de buitenkant zie je niets, dus heeft hij niets, volgens velen. Zelfs zijn broers vragen niet hoe het met hem gaat.Dat doet ons en hem veel verdriet. Vooral omdat zijn vrouw zwanger is en zijn schoonzus ook. Zoveel om over te praten, maar nul contact. Wij zweven er als ouders tussenin. Onze jongste schoondochter heb ik vaak in huis geholpen, voor de beestjes gezorgd, geschilderd, noem maar op. Ook erg druk geweest met de bruiloft. Nu ik onze middelste zoon help, is er van haar kant weinig begrip. Om niet te zeggen, geen begrip. Heel moeilijk, omdat wij daardoor onze kleinzoon weinig zien.
Doordat wij de verjaardagen wat betreft cadeaus wilden veranderen (Hubbie al twee jaar met pensioen en veel minder inkomen) Is dat bij schoondochter en zoon slecht gevallen. Nu willen zij niets meer aan verjaardagen doen, zelfs niet van Kleinzoon. Dat is het resultaat van een keer 'nee' zeggen. Maar toch zet ik door. Ik laat mijn leven niet meer door anderen bepalen, alleen maar doordat ik aardig gevonden wil worden.
Liefs Frederique
LikeLike
Ik zit eigenlijk juist in een heel andere fase. Ik probeer juist aardiger gevonden te worden en niet meer alles er lukraak uit te gooien wat mij op het hart ligt. Maar het wat minder kort door de bocht over te brengen. En weet je? Dat is ook nog best knap lastig. 😉
LikeLike
Heb uw naaste lief…….maar niet liever dan je eigen! Deze wijze woorden kreeg ik afgelopen zomer van iemand die vorige week plotseling
in haar slaap is overleden. Nu had ik even de behoefte om dit naar buiten te dragen voor iedereen die soms ten kost van zichzelf de grens over gaat voor een ander. En wat betreft inlevingsvermogen Martine heb ik wel geleerd en zeg het ook steeds: Van domheid kan je het nooit winnen. Het is niet erg als ze je niet begrijpen, dat kan ook niet als je het zelf niet hebt mee gemaakt, maar aannemen dat het zo is, een mens in de waarde laten en begripvol zijn is voor sommige mensen een héél ander verhaal.
Dus is het weer ECHT bij je zelf blijven en een kring van echte dierbare om je heen creëren. Vr Gr kathy
LikeLike
Mensen vinden mij bijna altijd aardig. Ik heb een soort van vriendelijk hoofd en ik ben heel geïnteresseerd in anderen. Mensen vertellen mij vaak van alles. Ook dan loop je soms tegen gekke dingen aan. Er zijn mensen die door mijn vriendelijkheid geïrriteerd raken en niet geloven dat ik het echt meen. Maar ik ben gewoon zo. Behalve op momenten dat ik erg moe ben, dan heb ik genoeg aan mezelf.
Ik vind het fijn om een beetje licht door te geven, word ik zelf ook blij van 🙂
LikeLike
Even een aanvulling. Als ik moe ben word ik niet onaardig, maar houd ik afstand. Je moet eerst voor jezelf kunnen zorgen.
Martine, ik vind jou een heel warm mens. Goed dat je leert dat het heel belangrijk is om naar jezelf te luisteren en niet teveel naar wat andere mensen willen.
LikeLike
Kennen jullie 'geweldloos communiceren'? Oftewel nonviolent communication. Marshall Rosenberg sprak via YouTube de onvergetelijke woorden tegen mij: be responsabele for what you want. Make requests, nog demands. Be clear: say what you do want, not what you don't want. Use action language: is it doable?
Never hear what a jackal speaking person thinks of you. Never hear criticism. Never hear thoughts. Words are a window to needs behind, not walls. Hear the needs. Say: 'are you feeling … Because you are needing …' Better guess needs wrong than hear what they think. Not violent does not mean nice! You van say bullshit in giraffe language! All needs van be met, don't be the one to meet them out of selflessness. Only out of selffullness. Say no in giraffe means you say the need that keeps you from saying yes.
Ik heb er veel aan. Er zijn ook Nederlandse boeken beschikbaar.
LikeLike
Ik heb van mijn schoonmoeder eens een koelkastmagneet gekregen met een tekst in de trant van: je komt op anderen vreemd over, maar als je jou eenmaal kent val je best wel mee. Ik was enorm pissed en heb hem later meteen in de vuilbak geflikkert! Waarom vind men je vreemd als je geen emo lief aardig schattig meisjes meisje bent. (Of eigenlijk vrouw)
Ook ik trek het me niet meer aan als cliënten mij niet aardig vinden omdat ik iets niet voor hen doe. Ik heb mijn grenzen en daar ga ik niet meer overheen. Als mensen mij alleen maar aardig vinden omdat ik een ja knikker ben, dan maar niet aardig gevonden worden en mezelf goed voelen met de keuzes die goed voor mij zijn.
LikeLike