Van de week lag Gerrie op een stoel en toen hij me zag, bood hij zijn buik aan voor wat kriebelwerk. Hij maakte zachte pruttelgeluidjes en ik mocht zelfs onder zijn kin aaien. Wat heeft deze kat ontzettend veel geleerd!
De buren van 2 huizen verderop hebben bijna 2 jaar geprobeerd hem te laten wennen aan mensen. Ze gaven hem eten, hij sliep in de nacht in hun huis. Dat wisten ze omdat ze witte kattenharen op de bank zagen als ze in de ochtend beneden kwamen. Hij kwam af en toe naar binnen als zij ook binnen waren maar bleef heel schuw. Ik weet zeker dat ze het heel goed met hem voor hadden, het zijn mensen die dol zijn op katten maar ze kwamen niet verder met hem, het lukte gewoon niet en waar dat nou aan lag? Katten zijn eigenwijze wezens.
 |
| op de bak buiten naar binnen gluren |
Toen wij Gerrie ‘overnamen’ was hij overal bang voor. Overnemen is misschien niet het goede woord, volgens mij koos hij ons uit. Hij dook zo ergens in augustus ineens op in ons huis. We hadden hem in de twee jaar ervoor al vaker gezien maar vooral op afstand. Wij waren immers druk bezig met Dibbes te redden. Maar in ieder geval, ineens zagen we Gerrie veel bij ons in de tuin en alles was eng. Hij zat veel naar binnen te gluren op de bak buiten, het verkennende voorwerk zeg maar. Dat maakten we ook met Dibbes mee. Uren werden we bestudeerd om uiteindelijk voor ons gunstige conclusies te trekken.
Toen hij wat vaker in huis kwam, gingen we allemaal heel rustig en zacht lopen. Want hij sprong snel een meter in de lucht van schrik. Als je in een kamer het licht aandeed of uitdeed, was er paniek en vluchtte hij weg. Als je bij hem in de buurt kwam haalde hij uit. Ik heb van oktober – het moment dat hij hier echt kwam wonen – tot half december continu met krassen en wonden op mijn armen gelopen. Geen kat heeft me zó vaak aangevallen als Gerrie. Al is aanvallen niet de juiste omschrijving, hij dacht zichzelf te moeten verdedigen.
De eerste paar weken aaide ik hem met een afwasborstel zacht over zijn rug. Later deed ik dat met mijn hand maar dat liep vaak fout af, voor mij. Aan zijn reacties merkte ik al snel dat er wat zwakke punten zijn in zijn lijf. Hij heeft een pijnlijke plek bij zijn linkerschouder en bij zijn heup. Daar is hij duidelijk gewond geweest. Wat die heup betreft, die is gebroken geweest. Vorig voorjaar werd hij gezien terwijl hij zich voortbewoog met zijn voorpoten, zijn achterpoten sleepten achter hem aan. De mensen die toen voor hem zorgden maakte zich enorme zorgen, maar kregen hem ook toen niet te pakken. Gelukkig kan een heup soms ook herstellen zonder dokter en dat is bij hem het geval. Maar je ziet aan zijn manier van lopen dat het niet soepel gaat en bij het aaien moet ik uitkijken dat ik het daar heel zacht doe.
Heel langzaam leert deze kat dat mensen oké zijn. Dat handen kunnen aaien in plaats van slaan. Dat er niets moet, behalve in het zonnetje liggen op een lekkere stoel. Ik zie hem regelmatig in een steeds diepere slaap wegzakken. De tijd van hazenslaapjes is voorbij. Hij hoeft niet meer continu alert te zijn, dus slaapt hij dieper en langer.
Hij geeft zijn vertrouwen. Als ik hem optil, laat hij zich helemaal slap hangen tot ik hem weer neerzet. Als ik aan tafel zit, komt hij bij me zitten en zitten we soms minutenlang neus aan neus. Als ik hem wil laten wennen aan de kattenmand, begrijpt hij heel snel wat de bedoeling is en stapt de mand in om het lekkers te pakken dat ik er in leg. Elke keer ga ik een stapje verder, deurtje in de mand, deur even dicht doen, hij vindt het oké.
Gerrie is mijn 7e kat. Al mijn katten zijn afdankertjes van anderen. Ik weet van geen van mijn katten waar ze vandaan komen of wat ze hebben meegemaakt. Dát ze het één en ander hebben meegemaakt merk ik aan het gedrag. Bij alle katten duurde het maanden tot soms jaren voor ze socialiseerden en vertrouwen kregen. Soms komt dat vertrouwen nooit meer. Kat Smoes voelt zich inmiddels heel wat maar ritsel met een plastic zak bij hem in de buurt en hij vliegt tegen het plafond. Dibbes is idolaat van me maar als ik hem in een mand probeer te stoppen dan krabt hij me helemaal open. Moos was zo geflipt toen hij bij ons kwam dat hij op geen enkel geluid reageerde. Maanden deed hij alsof hij doof was. We vonden hem op straat terwijl hij zo’n enorme navelbreuk had dat zijn darmen naar buiten floepten. Hij was een maand of 4. Gezien zijn reacties op een autoritje is hij uit een auto gegooid. Ik kan er niet bij wat mensen hun beesten aandoen.
Gerrie is nog vrij jong, ik schat hem op een jaar of 4,5 en hier kunnen we nog jaren van genieten. Ook nu weer – bij de 7e kat – ontroert het me dat een kat met zo’n heftig verleden zijn vertrouwen geeft, het durft te geven. Dat we mogen meemaken dat hij opbloeit en zien wat een pracht exemplaar hij is. En dat we hopelijk weer jaren gaan genieten van andermans afdankertje.
Min of Meer's ME-Plein 
Wat hebben jullie een geduld! Je aanlopers hebben dat beslist vermoed.
LikeLike
Wat een ontroerend stuk. Ik zou bijna van katten gaan houden. Zelf ben ik op het panische af bang voor katten. Mijn moeder was dat (gok dat ik het een beetje heb overgenomen) en daarnaast ben ik als 3 jarige ooit aangevallen door een kat. Ik kan er nog wel eens zwetend wakker van worden. Maar zoals jij over katten schrijft vind ik erg mooi.Keep up the good work!
LikeLike
Ik vind het altijd zo mooi om te lezen hoeveel geduld jullie hebben en al jullie katten nog een prachtig mooi leven hebben voor de jaren die nog komen.
Wij hebben zelf 2 katten, wel vanaf toen ze klein waren en ik kan ze echt niet missen. Vroeger was ik bang voor katten, maar man had er al 1 (bij zijn ouders) toen wij gingen samenwonen kwam er dus snel een kat, ze geven zoveel liefde en gezelligheid! 🙂
LikeLike
Het doet me goed om zo'n verhaal te lezen. Ik hou ook ontzettend van katten en nu de kinderen uit huis zijn, neem ik ook geen kittens meer, maar volwassen katten uit het asiel. Ik heb nu een kater, die overal sproeide, maar zonder andere katten om zich heen, gaat het nu goed met hem. 1 of 2 keer per jaar nog een foutje, maar dan kan gebeuren.
Hij begon zelfs weer te sproeien, toen hier tijdelijk iemand woonde met een gebroken heup. Prachtige beestjes ☺☺☺
LikeLike
Het doet me goed om zo'n verhaal te lezen. Ik hou ook ontzettend van katten en nu de kinderen uit huis zijn, neem ik ook geen kittens meer, maar volwassen katten uit het asiel. Ik heb nu een kater, die overal sproeide, maar zonder andere katten om zich heen, gaat het nu goed met hem. 1 of 2 keer per jaar nog een foutje, maar dan kan gebeuren.
Hij begon zelfs weer te sproeien, toen hier tijdelijk iemand woonde met een gebroken heup. Prachtige beestjes ☺☺☺
LikeLike
Ik vind het geweldig hoe jij met je katten omgaat , misschien ben je wel een kattenfluisteraar.
LikeLike
Wat een ontroerend verhaal Martine. En bij het beeld van Gerrie die zich met zijn voorpoten vooruit sleept krijg ik echt buikpijn, wat afschuwelijk. Godzijdank woont hij nu bij jou.
LikeLike
ik zat toevallig gisteren te kijken naar opleidingen voor gedragstherapeut voor katten. Lijkt me razend interessant. Maar eerst maar eens beter worden 😉
LikeLike
Volgens mij straal jij gewoon rust uit waardoor de katten vertrouwen in je hebben. Ze boffen maar met jou en wat een knappe kater is het 🙂
LikeLike
Prachtig verhaal weer. Als ik dit soort dingen lees ben ik altijd weer zo blij dat mensen dit doen voor dieren. Ik ken er gelukkig nog meer in mijn omgeving. 🙂
LikeLike
Misschien juist omdat jij zelf zo je rust moet pakken, straal je die rust op de katten uit. Geen gestress, geen gehaast, vooral geen drukte; duidelijk een hele fijne woonplek voor katten met een verleden!
LikeLike
Ik heb een poes vanaf kitten, mede omdat we al een volwassen hond in huis hadden. Voor mij zo vanzelfsprekend dat ze heerlijk slaapt, overal, ook als ik naast haar neer plof, of als grote honden-broer even komt snuiven… door jouw verhalen ben ik nog dankbaarder met onze lieverd en haar rust. Wel heeft ze een angst voor slecht weer ontwikkeld in een hysterische week van verdwenen zijn (ze was in een ruimte gevallen waar ze niet meer uit kon) Gelukkig kregen we nog een kans met haar door alle pamfletten die we ophingen en toen dus iemand ons nummer belde midden in de nacht, toen hij een stuk pizza naar die rare poes gooide en zij er over-hongerig op af stoof. De man begreep toen dat dit de poes moest zijn waar het pamflet van was. Met ladder en eten ben ik haar gaan halen…. Ze waagt zich niet meer het balkon af (we hebben het ook afgezet nu met gaas) maar zoekt haar veiligheid achter de wasmand als het onweert of erg hard regent. Heel af en toe blijft ze ook met slecht weer bij ons zitten, in vluchthouding weliswaar, maar met iets meer vertrouwen. Ik geniet van je verhalen! groetjes Esther
LikeLike
Wat een fijn verhaal om te lezen. Ik ben zelf een groot kattenfan en fijn om te horen dat veel katten een fijn thuis bij jou hebben. Onze ene kat is als kitten op straat achter gelaten en hebben we via het asiel opgehaald. Is echt een heerlijk maf beest. Ik zou echt niet zonder katten kunnen.
LikeLike
Wat een heerlijk verhaal weer en wat een megamooi koppie heeft kat, zo mooi getekend en zo mooi in contrast met dat witte velletje! Prachtig!
Ja, das ook nog een optie, de kattenwereld in 🙂 Je ervaring is inmiddels mega natuurlijk!!!
LikeLike
Lieve Martine, wat ontroerend! Ik heb zelf ook asielkatten gehad met een verleden, één moest met handschoenen en een stok uit het asiel in de mand naar mij worden gestopt. Niet te hanteren. Maar na jaren van geduld mocht ik steeds meer. Wij kregen zelfs een speciale band. Als ik iets had of voelde kwam zij bij mij in de buurt liggen. Werkelijk speciaal. Na jaren zelfs als je plotseling naar boven kwam en zij schrok blies zij zich een ongeluk, gewoon van de zenuwen. Vanaf het moment dat zij in huis kwam had zij wel een band met mijn andere poes, een Siamees. Werkelijk geweldig. Het leek het Bijbelverhaal van de leeuw en het lam. Nooit maar dan ook nooit iets voorgevallen tussen die twee, liefde op het eerste gezicht. Waar de een ging was de ander, als ik de siamees aaide mocht ik haar ook voorzichtig aaien. Ook wel veel opengehaald net als jij. Maar het bleef bijzonder. Wat is de wereld zonder dieren. Ik vind het heerlijk om je verhalen te lezen.
Liefs en knuffels voor al je lieverds.
Carola
LikeLike
Echt fantastisch hoe jullie dit doen, geweldig! Mijn katten zijn ook altijd 'afdankertjes' (geweest), maar ik zou ook niet anders willen. Ja, ze hebben soms een gebruiksaanwijzing, maar tegelijkertijd heb je er zóveel plezier van om ze op te zien bloeien. En om te weten dat je ze dan nog een paar mooie jaren kunt geven.
LikeLike
Prachtig dat Gerrie zoveel vooruitgang boekt en zijn rust steeds meer vindt. Fijn dat jullie de katten in hun waarde laten en prachtig gewoon kat laten zijn, met eigen karaktertrekjes. Hier nog zo'n kattenliefhebber. Een van mijn katten zat ooit ook alleen maar onder een kast in het asiel, bang voor alles en iedereen. En nu: ze zit nu dagelijks op schoot! Prachtig en ontroerend is dat.
LikeLike