Loslaten: prestatiedrang

De laatste tijd is loslaten een terugkerend thema voor mij. Loslaten kan op alle gebieden.  Ik ga bijvoorbeeld tegenwoordig veel losser met financiën om (voor een ander zal ik nog heel dwangmatig zijn maar ik vind mezelf nu super relaxed). Maar ook op andere gebieden laat ik los. Het één versterkt het ander, merk ik. Eenmaal begonnen met loslaten, ontdek ik steeds meer dat het toch nooit loopt zoals je vooraf denkt en dat heel strak plannen dus meestal zinloos is. Bovendien is het nadeel van strak plannen en de touwtjes in handen willen houden dat er ook torenhoge verwachtingen zijn. Inmiddels durf ik wel te beweren dat ik kampioen verwachtingen bijstellen ben en dat levert me best veel op. Bijvoorbeeld meevallers. Als je weinig verwacht, valt er heel veel mee ;-).

Het loslaten heeft ook gevolgen voor mijn blog. Toen ik begon in december 2010 was dat omdat ik merkte dat schrijven -iets wat me altijd redelijk makkelijk afging –  een moeizaam proces was geworden. Door het ziek zijn had ik concentratieproblemen en maakte ik veel fouten. Dat mijn ziekte ook op dit gebied impact had, hakte er best in. Schrijven was immers altijd ‘mijn ding’ geweest.

Dus ging ik zonder enig echt vooropgezet plan bloggen onder het motto  ‘wie schrijft, die blijft’ en dan specifiek om mijn stem te laten horen vanaf de bank en tegelijk mijn vaardigheden te blijven oefenen voordat ze helemaal wegzakten. Dat een beetje onderhouden zou vast schelen als ik na herstel weer de wereld zou in stappen.

Ik ben helaas nog niet de wereld ingestapt maar wel blijven schrijven. Omdat ik snel doorhad dat het goed is om te bloggen  vanuit een bepaalde invalshoek als je überhaupt gelezen wil worden,  stortte ik me vol overgave op dat wat mij toen het meeste bezig hield: geld. Of liever gezegd: ‘minder geld maar wel meer lasten, hoe ga je daarmee om?’

Dat dit onderwerp leeft bij zo veel mensen had ik helemaal niet verwacht en ik was stomverbaasd toen mijn blog echt regelmatig bezoekers begon te trekken. Op het moment dat dát gebeurde werd de oude streber in mij wakker en zou ik wel eens even de beste blogger op het gebied van besparen en consuminderen worden. Ik schreef de blaren op mijn vingers met de beperkte energie die er was, ook op dagen dat ik me slecht voelde en eigenlijk helemaal geen inspiratie had. Een dag niet bloggen, leverde een dip in de lezersstatistieken op. Ik wilde juist meer, meer, meer! En dat lukte, de pageviews stegen van 20.000 naar 50.000 per maand naar 80.000 per maand.

Dat ik er door anderen op werd gewezen dat er potentie in mijn blog zat, hielp niet echt om die streber de mond te snoeren. “Zit er geen boek in jou?”. “Wil je samenwerken”, dat soort vragen triggerde mij enorm.Ik ging nergens op in want ik was nog niet beter en zat immers niet vanwege mijn zweetvoeten thuis. Maar ik verzon wel veel om meer bezoek te trekken. Schreef een serie over ontwoekeren, interviewde schuldenaars, vroeg mensen naar de inhoud van hun portemonnee, naar hun aflosverhalen en zag de pageviews stijgen naar 100.000 en meer per maand. Wauw! Maar met het stijgen van de bezoekersaantallen kreeg ik ook meer stress.

Stress vanwege mijn eigen gedoe. Om de drukte die ik zelf genereerde. Wat was ik toch aan het doen? Ik was toch begonnen met bloggen omdat ik schrijven zo leuk vond? In de begintijd dacht ik vaak:  “dit blog is van mij, ik doe dit puur voor mezelf, ik hoef er niets mee en niemand pakt dit van me af”. Maar ik pakte zelf mijn eigen blog af door er iets van te maken waarmee ik wilde presteren.

Het is sommige lezers wellicht opgevallen dat ik de afgelopen jaren veel minder blogde. Van alle dagen naar twee, hooguit drie keer in de week. Ik heb alle lopende interviews afgestoten, mezelf verboden alle dagen te bloggen en alleen maar op die dagen dat ik echt inspiratie en zin had. En die was vaak ver te zoeken.

Maar misschien is het ook opgevallen dat ik sinds de overstap van Blogger naar WordPress veel frequenter blog. Gewoon omdat ik weer zin heb en ik het leuk vind. Maar vooral omdat ik me vrijer voel.  De overstap van Blogger naar WordPress greep ik aan om naar buiten te brengen dat ik niet meer specifiek over één onderwerp wil bloggen. Er is geen bindend thema meer en dat zal vast impact hebben op de bezoekersaantallen maar ik merk dat dit eigenlijk helemaal niet meer relevant is voor mij.

Natuurlijk vind ik het prettig als lezers me wel weer kunnen vinden en heb ik vermeldingen op de social media aangepast. Maar ik ga geen wedstrijdjes meer houden met die streber in mij, die stuurde ik al een tijdje terug de laan uit. Ook lees ik geen boeken over ‘zo krijg je meer lezers op je blog’, laat staan dat ik een cursus ‘succesvol bloggen’ ga doen. Ik hoef er niets meer mee te bereiken, het schrijven ‘an sich’, de reacties van lezers en de interactie die er is, geeft voldoening genoeg.  En ook dat is weer een grote stap voor iemand die altijd de beste wilde zijn. Ik blog dus gewoon over wat me te binnen schiet en mij bezig houd, om de lol van het schrijven zelf en het bindende thema,  nou dat ben ik ;-).