Verraad

Op mijn schoot
ligt een hondje
van twee weken oud.
Zó klein en zó lief.
Ik ben op kraamvisite
en ik geniet.

Als ik thuiskom
ruik ik naar hond.
Naar veel honden.
Buiten de pups
waren er zeker
6 andere honden
die ik heb gezien
en geknuffeld.

Natuurlijk doe ik net
alsof ik niet vreemdging
maar ik val meteen
door de mand.

Gerrie snuffelt aan mij,
deinst achteruit.
Wat is dit?
Wat ruik ik?
Hond!
Een blik vol verwijt.

Dibbes laat zich
gewoon helemaal niet zien.
Ruikt de geur
en trekt zijn conclusies.
Zoekt in de nacht
een andere plek.

Na het douchen
de volgende dag.
als ik de geur
van het verraad
van me heb afgespoeld,
kunnen we onderhandelen.

Maar pas nadat ik
mijn excuses aanbied
over mijn ongepaste gedrag,
biedt hij zijn buik aan.

We maken allemaal
wel eens een foutje.
Niet meer doen hè!
Honden!
Wat dacht je?
Hoe kon je?
Zand erover.