Ooit was ik een ‘hemelfietser’ zoals sommigen dat noemen. Zo lang als ik me kan herinneren werd ik aangetrokken tot het alternatieve ‘geitenwollen sokken’ leven. Dat begon tijdens mijn puberteit met een hevige fascinatie voor Hare Krishna volgelingen, als ik die wel eens zag tijdens een dagje Amsterdam. Zó blij, allemaal hetzelfde oranje gewaad aan, totaal wereldvreemd zijn, héérlijk leek me dat. Wat volgde waren jaren van meditatieclubjes, verbeter- jezelf-boeken lezen en veel wierook branden.
Inmiddels ben ik daar van teruggekomen. Mijn ervaring tijdens mijn opleiding tot massagetherapeut – vlak voor ik ziek werd – betekende een omslag. Ieder zijn meug maar ik merkte dat ik veel te nuchter ben om me onder te dompelen in de spirituele golven van het universele bewustzijn. Ik bén geen boom met wortels in de grond en wil me dat ook helemaal niet voorstellen.
Massagetherapie is therapie via het lichaam. Door het ontvangen van een massage kunnen er emoties omhoog komen en blokkades doorbroken worden. En dát sprak me toen aan. Gemasseerd worden is geraakt worden en het leek me een mooie subtiele manier om met mensen te werken. Dus deed ik een introductiecursus, raakte enthousiast en ging een 4-jarige opleiding tot massagetherapeut volgen.
Dát was een grote ontdekkingstocht. Want als masseur moest je ‘in je kracht staan’. We leerden niet alleen alles over het menselijk lichaam en hoe dat aan te raken maar ook over hoe aandacht te geven zonder dat je je in de ander verliest, hoe je grenzen te bewaken en hoe om te gaan met emoties die los kunnen komen tijdens de massage.
Tijdens de opleiding waren we telkens een heel weekend van vrijdagochtend tot zondagavond van huis. We zaten totaal afgesloten van de normale wereld in een eigen universum in de bossen, waarbij we eerst onszelf moesten vinden voordat we op professionele wijze therapeutische massages konden gaan geven. Nou wás dat nogal een zoektocht daar in die bossen, want nogal wat klasgenoten waren behoorlijk de weg kwijt.
Het eerste schooljaar was geweldig, veel geleerd en veel gelachen. Het tweede schooljaar daarentegen…De helft van de lessen bestond uit emotioneel-lichaamswerk, een therapeutische methode waarbij je met lichaamsoefeningen, stem- en ademhalingsoefeningen, ontspannings- en ontladingsoefeningen wat over jezelf leert, weet welke hindernissen er zijn die voorkomen dat je tot je kern doordringt en hoe je die hindernissen te boven kan komen.
Tot zover de theorie. De praktijk was dat ik geblinddoekt mijn emoties in een stuk klei moest proppen terwijl links en rechts van mij klasgenoten zó hard stonden te huilen dat ik hun emoties in die klei duwde in plaats van de mijne. Dat ik zo hard tegen een matras moest trappen dat ik de rest van het weekend niet meer normaal kon lopen. En dat mijn gegil voor de groep – ‘vind je oerstem Martine, kom op, je kunt het!’ – weliswaar applaus opleverde maar een beetje normaal praten kon ik daarna niet meer.
Als ik al iets leerde over mijn kern en wat me hinderde, dan was het toch wel dat ik me niet vrij voel ook maar iets te uiten in een groep mensen als bijna iedereen staat te huilen en in zijn eigen trip zit. Zeker niet als dat huilen ook nog eens de ongeschreven norm is.
Voor mij was het één grote ver-van-mijn-bedshow. Eentje die ik bovendien als behoorlijk gewelddadig heb ervaren. Het voelde onveilig. Er werden daar heel wat grenzen – fysiek en mentaal – geforceerd en genegeerd. Al dat getrap, gekrijs en gemep maakte helemaal niet dat ik in mijn kracht leerde staan, want ik klap dicht in dat soort situaties. En dat wist ik bovendien al.
Bovendien bleken er allerlei ongeschreven regels te zijn waar ik niet aan kon of wilde voldoen. Hoe harder het gekrijs en gejank, hoe dieper blijkbaar de emotie. Als je als een lege zak botten totaal vertwijfeld achterbleef op je meditatiematje, kreeg je te horen dat het fantastisch was dat je ‘zo tot de bodem was gegaan’. ‘En hoe voel je je nu?’ ‘Als nieuw, bevrijd, heel licht!’ Waarna we weer overgingen naar de volgende oefening. Elke niet doorleefde emotie uit je hele voorgaande leven werd er daar in een weekend als het ware uitgeperst. Maar geforceerd moeten uiten is niet hetzelfde als verwerken. Voor mij dan.
Dat het onveilig voelde kan aan de docent hebben gelegen. Maar wellicht ook aan de aard van de opleiding en de mensen die daar op afkwamen. Veel studenten waren zoekende – ik natuurlijk ook – en hadden een goede therapeut nodig in plaats van dat ze een opleiding volgden. Achteraf gezien was het best curieus dat ik een massageopleiding deed terwijl degene die het hardst een massage nodig had, ikzelf was.
In het derde jaar ben ik na het tweede lesweekend gestopt. Aan het einde van een lang lesweekend eerst een half uur al je klasgenoten moeten knuffelen en ‘Namasté’ zeggen voor je weg mocht gaan, terwijl ik gewoon zo snel mogelijk terug wilde naar mijn peutertje omdat ik heimwee had. Ik was er helemaal klaar mee. Bovendien was ik ook helemaal op, voortdurend moe – een voorbode van de ME/CVS die een half jaar later de kop opstak – maar dát mocht niet gezegd worden want dat was te negatief. Het om het weekend weg zijn van huis, brak me op.
Dus ben ik lekker ‘in mijn kracht gaan staan’ door er het mijne van te denken. En al die ‘contacten voor het leven’ die ik daar opdeed? Al die mensen met wie ik al die heftige momenten heb gedeeld? Nooit meer gezien. Misschien hebben ze niet eens gemerkt dat ik gestopt was. Te druk met zichzelf ontdekken denk ik.
Min of Meer's ME-Plein 
goh! wat herkenbaar, ik heb ooit een sensitivity training gedaan in de 70er jaren. Ging het er precies zo aan toe. Ik kwam er behoorlijk gekreukeld uit (ik was nog maar 23) en het heeft me een jaar gekost om te herstellen van die gekte. En inderdaad al die mensen waarmee je zoveel deelde…… tegenwoordig krijg je een “warme groet” van die types. Huuh, ik ril er van.
LikeGeliked door 1 persoon
Wauw wat heb je dit prachtig omschreven! Eigen keuzes blijven maken omdat de nieuwe keuze het beste voelt. De nieuwe keuze is immers op dat moment afgestemd op het nu. Maakt niet uit wat ‘men’ er van vindt. Begrip voor je keuzes blijkt wel iets moeilijks te zijn
LikeGeliked door 1 persoon
Worteltherapie heb ooit gedaan. Hielp niks. Je komt er niet mee tot de kern je gaat er steeds meer vanaf. Daarom houd ik zo van mindfulness. Als je een goede therapeut treft tenminste is het down to earth. En helpt het ook.
Ik las in mijn vakantie het boek Help me! Van Marianne Power. Zij dompelde zich een jaar lang onder in zelfhulpboeken om beter te worden. Soms hilarisch en ook confronterend. Maar de moeite waard.
LikeGeliked door 2 people
Mooi omschreven Martine! Hier in Duiven staat een beeld: De Hemelfietsers.
http://vanderkrogt.net/standbeelden/object.php?record=GL14ac
LikeLike
Mooi verhaal, weer. Helaas bestaan dit soort stromingen nog steeds en naar mijn gevoel steeds toxischer. Ik heb een aantal familieleden die zich bezig houden met The Secret, the Law of attraction en meer van dat fraais. Gefaciliteerd door een internetgoeroe. Hun mening is dat je zelf je omstandigheden schept en ben je niet rijk en gezond, dan vibreer je blijkbaar niet hard genoeg. Medogenloos. Ik maak me over een kwetsbaar nichtje in die setting veel zorgen. Fijn om bij jou te lezen dat afscheid nemen zomaar gebeurt soms van zo’n club als het genoeg is geweest.
LikeGeliked door 2 people
Blog naar mijn (kennelijk gekwetste) hart.
Ooit NLP gedaan en zonder dat je mensen kenden moest je opeens je als een kind gedragen in moeders armen. Of liever nog die van vader. En de grootste jankerts kregen de mooiste complimenten. Want die ‘durfden’. Daarmee direct de wat meer bedeesde deelnemers (of Jemig…waar ben ik nou weer terecht gekomen en goh het is precies zoals de verhoudingen op school; de grote aandachttrekkers en grote bekken die staan weer vooraan) niet de aandacht geven die juist zij nodig hadden. Of zich gewoon niet prettig voelen in een grote groep.
Oh ja…dit was nog ver voor #me too. Je moest het maar ondergaan, de aanrakingen, En anders zat er natuurlijk iets anders in jou verborgen. In een weekendje kon je jezelf herprogrammeren en was je van alle blokkades af. Zelf gedaan.
LikeGeliked door 2 people
En als je niet aan die aanrakingen wilde meedoen was er wellicht incest met je gepleegd. Wat in een therapie ‘verborgen herinneringen terughalen’ boven water moest komen. Is althans mijn ervaring en reden om de opleiding die ik volgde te verlaten.
LikeGeliked door 1 persoon
Het eerste dat ik dacht bij de titel is: Martine gaat vertellen hoe ze in haar kracht staat. Maar bij het lezen moest ik grinniken om je ervaring met de opleiding die jouw kennelijk niet in je kracht bracht.
Toch heb je in al die jaren wel geleerd hoe het moet. En dat vraag ik me wel eens af. Jij weet zó goed waar je mee bezig bent. Elke keer weer neem ik me voor meer op dingen te letten zoals jij doet. Vanmorgen zat ik te huilen omdat mijn lijf niet wil en pijnlijk is. Ik kan daar tegenwoordig wel meer aan toegeven dan voorheen maar nog niet genoeg. Hoe doe je dat toch, hoe zet je die knop om? Want ik weet uit je stukjes dat het jou ook moeite kosten en dat het niet zo makkelijk is. En wij gaan nu tegen een gezondheidsprobleem in de familie oplopen en niemand die (veel) iets wil doen…dus…ja…op wie gaat dat neerkomen…? Hoe ga jij om met dingen bij familie/vrienden die je nodig hebben? Waar leg jij je grens?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik mail je straks even
LikeLike
Die laatste vraag heb ik ook . In mijn geval: hoe zorg ik voor mezelf ( gegeven de me/cvs klachten) nu ouders ouder worden en steeds meer zorg nodig hebben ( in mijn geval moeder , en twee schoonouders) . Hierbij vind ik het heel lastig om goed te begrenzen, omdat er naast de hulp van proffessionele zorgverleners toch erg veel neerkomt op m’n partner en mij , vooral de emotionele en sociale kant van het zorgen. En dat kost zó veel energie , merk ik!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een aparte massage-opleiding ; ik ken op dat gebied toch heel andere cursussen /opleidingen . Dit klinkt me meer als een soort van ” persoonlijk ontwikkelings-traject ” , en ja.. dat moet wel bij je passen .
Voor mijn gevoel zijn dat soort opleidingen in die vorm min of meer op hun retour. Sinds er meer aandacht is voor de fysieke kant van trauma ( de opgeslagen ‘freeze’energie , of fight/flight energie in je lichaamsweefsels ) lijkt er ook meer zicht te zijn op hoe deze spanning op een goede manier kan worden ontladen. En dat is meestal niet via geforceerd schreeuwen , huilen of herbeleven. Dan is de kans aanwezig dat iemand opnieuw getraumatiseerd raakt. Kleine stapjes, eigen tempo, geen oordelen en niet te veel geouwehoer eromheen …dat is w.s. een betere en zachtere weg .
Zie het werk van Peter Levine of Irene Lyon , of Stephen Porges. Daar heb ik een hoop van geleerd over hoe ons zenuwstelsel werkt , en hoe de ontregeling daarvan het hele lichaam kan beinvloeden .
LikeGeliked door 1 persoon
Ik sta paf.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou, dat was me wel een dingetje, zal ik maar zeggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Griezelig,dat soort opleidingen. Zeker,als er geen goede opvang/leiding is. Gelukkig ben jij er niet gekwetster uitgekomen.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar. In de jaren 70 heel populair. Mijn moeder ging eens, maar kwam kwaad terug. Ze wilde zich niet voorstellen een bloemetjesgordijn te zijn en werd buiten de groep geplaatst.
LikeGeliked door 1 persoon
Iek ,Dacht even wat bezielt haar nu ? Of wie heeft haar ooit geprobeerd te leren dat je zo geneest van ME. Echt waar .Ik heb in verschillende reintegratie, therapie groepen ,verplicht door de sociale dienst , dit moeten doen. Hoorde van asielzoekers die om een aanvullende uitkering kwamen .Ze waren al wat aan het opbouwen dat ze dat op moesten geven .Om ook in groepjes op zo manier aan de slag te moeten.
Geld wolven die socio,s .Erg hoor .En dan in de statestieken komen dat de cliënten niet willig zijn als je niet mee wilt stuiteren,
LikeGeliked door 1 persoon
Heb ooit een yogaopleiding gedaan in de jaren 80 waar ook dit soort weekeinden verplicht waren. Iemand van de docentengroep die er kritisch tegenover stond zei ‘Er wordt geestelijke inbraak gepleegd’. Het regende echtscheidingen en het verloop aan docenten en cursisten was hoog. Ook ik heb na 15 maanden de opleiding verlaten.
LikeGeliked door 1 persoon
Venwoude? 😎
Daar was ik ook, ik ging een keer tegen de grote oprichter in, man, iedereen was tegen me en keek me niet meer aan. Dan moet je sterk in je schoenen staan, oh nee, ” in je kracht”, hahaha…
Het is een wereld vol oordelen en ideeen over hoe je moet zijn. Het harde paste totaal niet bij me. Zachtere haptonomie enzo heeft me toch ook wel veel gegeven, bij een veilige prive therapeut dan.
LikeGeliked door 2 people
Ja inderdaad, Venwoude! Nou huurde de opleiding die ik deed ruimte op Venwoude, dus met de oprichters en leefgemeenschap daar hadden we verder niets maken, buiten de gemeenschappelijke maaltijden. Maar het kwam wel uit dezelfde school/stroming/gedachtegoed denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Realizeer me nu dat je ws les hebt gehad van mijn chi kung leraar, ik noem geen namen, maar daar heb ik wel heel veel van geleerd! (Gaf les aan opleiding in A’dam die Venwoude als locatie gebruikte)
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt ja. Ik had hem vooral in het derde jaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Oefff herkenbaar .In een kringetje staan met zijn allen en met je tong uit je mond hijgen als een hondje !! Alleen hier kreeg ik dus de slappe lach van en moest de ruimte verlaten en kreeg te horen dat ik wegliep voor mijn emoties Yeag Richt !
LikeGeliked door 1 persoon
Ow, wat erg en helemaal voor een hsp’er. Ik zou al heel snel weggeweest zijn. Jaren geleden zag je op tv regelmatig wat over ‘lachtherapie’. Ik zou waarschijnlijk gillend weggelopen zijn. Op tv kon ik het al niet aanzien.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wist toen helemaal niet dat ik HSP was. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje wat een bizar onderwijs. Ik zit al jaren op yoga, en dat is voor mij al spiritueel genoeg.
LikeGeliked door 1 persoon
En daar heb je ook nog voor betaald 😂
LikeGeliked door 1 persoon
Volgens mij ben ik altijd veel te nuchter voor dit soort dingen. Tijdens mijn intro van de universiteit woonde ik een soort Boedhistisch mediteren bij in Amsterdam. Iets met mantra’s enzo, het kwam helemaal uit hun tenen. Ik kreeg er alleen maar de slappe lach van.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begeef me wel in de ‘spirituele’ wereld, maar ben zoiets nog nooit tegengekomen. Gelukkig maar, want daar ben ik veel te nuchter voor. Dat je het nog zo lang hebt volgehouden, is mij een raadsel. Lege Zakken Vrouw.
LikeGeliked door 1 persoon