Review: Moeder van glas

Een tijdje geleden kreeg ik ‘Moeder van glas’ cadeau, het boek dat journalist Roos Schlikker over haar bipolaire moeder Emma schreef. Zelden zo’n mooie liefdesverklaring van een dochter aan haar overleden moeder gelezen. Niet dat al die liefde die ook zo overduidelijk tijdens het leven van haar moeder aanwezig was, iets van het lijden van Emma wist te verzachten. Laat staan dat professionals ook maar iets wisten te doen.

De moeder van Roos kwam op een hele lullige manier aan haar einde, een val van de trap maakte een eind aan een leven vol helse momenten. Emma werd pas laat gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis en het afstemmen met de juiste medicatie lukte niet of nauwelijks. Voor die diagnose leidde Emma jarenlang een leven van perfectionisme om de barsten die ze in zichzelf voelde, niet te laten zien aan de buitenwereld.

Een dappere ridder maar breekbaar als glas

Na het overlijden van haar moeder duikt Roos in haar herinneringen en in de dagboekfragmenten van haar moeder in een poging de vrouw die zo lang de schijn wist op te houden, beter te leren kennen.  Bijzonder pijnlijk om te lezen want wat een eenzaamheid, kracht en liefde tegelijk.

Ik kan niet goed duidelijk maken wat dit boek bij mij teweeg bracht, het raakte me enorm. Het is prachtig geschreven, héél indringend, zeker ook door de handgeschreven briefjes van de moeder die door het hele boek heen staan die eens te meer duidelijk maken hoe verschrikkelijk het lijden kan zijn als je moet leven met een bipolaire stoornis.

Ergens in het boek omschrijft Roos haar moeder als ‘een dappere ridder maar breekbaar als glas’. En zo is het, prachtig verwoord. ‘Moeder van glas’ is een mooi portret van een dochter over haar moeder, een schrijnend verhaal over bipolariteit en een indringende schets van hoe het is voor een dochter te leven met een chronisch ziek familielid.