gezondheid·ME-leven

Verdriet

Martine

Hoewel ik al jaren ME heb en het hele proces van ongeloof, woede, rouw en acceptatie heb doorlopen, is het verdriet rond het ziek zijn geen drol die ik één keer door slik waarna het klaar is. Verdriet bespringt me, keer op keer.

Het slaat toe als ik een nieuwsbericht lees over de 90-jarige Anneke die salto’s maakt vanaf een duikplank en elke ochtend tussen 7 en 9 wandelt. Een kekke oude vrouw die blij door haar leven marcheert.

Zij wel, ik niet.

Het verdriet bespringt me als ik praat met puber over later, als hij misschien kinderen heeft. Ben ik dan de oma die altijd op bed ligt? Die de drukte van de kleinkinderen niet trekt? Ze nauwelijks gaat zien?

Het verdriet bespringt me als ik zie dat mijn vriend eeuwig uitgeput is. Moe en vaak lamgeslagen door werken, alles moeten doen, de boel draaiende houden, zorgen voor mij en om mij en ik die nooit eens kan zeggen, ‘nu draaien we de rollen om, rust maar lekker uit’.

Het verdriet bespringt me als ik besef dat ik niet de dochter ben die straks voor haar moedertje zorgt als die wat gaat mankeren. Daarvoor moet mijn zus die uren verderop woont, dan in de auto stappen.

Het verdriet bespringt me als ik besef dat ik, ‘chef plannen en woeste dromen’, niet mijn meestertalenten kan inzetten om uit de klauwen van deze kutziekte te ontsnappen. Ik, de vrouw die zó graag onafhankelijk is, ben afhankelijk van zorg die niet komt, van oplossingen die nog moeten worden bedacht en van een uitkering die ik eigenlijk helemaal niet wil.

Gelukkig word ik niet alleen regelmatig door verdriet besprongen, mijn vier katten doen dat ook. Het is nog flink dringen op mijn schoot en zo lazert dat verdriet er vanzelf wel weer af.

Gepubliceerd door Martine

ME-patiënt sinds 2008. Woont samen met vriend Mischa en drie katten.

32 gedachten over “Verdriet”

  3. Lieve Martine.Sorry,maar ik moet huilen van je blog.huilen om jou…om al die andere mensen die in dezelfde situatie zitten net zoals ik dat doe.huilen om het verlangen naar..het gemis van…en het hopen op…
    Ik ben dus die vrouw.die een partner met een heel drukke baan en de zorg voor mij en het huishouden heeft,de man die daardoor meer en meer vermoeid raakt,en waarbij ik de energie en het fonkelen in zn ogen minder en minder zie worden,Ik ben de vriendin.die niet meer de vriendin kan zijn,die ze altijd was…ik ben de moeder die zoveel momenten in het leven niet live heeft kunnen delen.en nu ben ik de oma .die haar kleinkinderen heel weinig ziet.ik ben op dit moment zo beroerd.dat ik niet eens weet of ik hun bezoek met kerst wel aankan.of dat ik weer alleen achter blijf.omdat mijn man hun dan in zn eentje bezoekt.ja dat doet zoveel
    Verdriet..je beschrijft dat weer zo helder..dank voor het delen van jouw verdriet….knuffel de katten maar heel erg veel…n warme groet.conny.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

    1. Dat doet heel veel inderdaad Conny. Ik hoop dat het lukt met kerst en zo niet, dat je je dan kunt u installeren in een zacht warm bed, met mooie lichtjes om je heen, wat zachte muziek op de achtergrond en wellicht een kat binnen handbereik.

      Like

      Beantwoorden

  5. Au, au, au, ja het doet pijn en er is veel (herkenbaar) verdriet. Ik ben oa de oma die de drukte vd kleinkinderen niet trekt, maar ze wonen in het buitenland en ik zie ze 1 keer per jaar en moet er daarna een hoge tol voor betalen. Je ziet ze denken wie is toch die ook weer die vreemde vrouw die we al eens eerder zagen. Een warme en troostende groet voor ieder die met dit verdriet te dealen heeft.❤❤❤

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Jullie verhalen zijn heel aangrijpend en raken me erg. Zelf eens 7 jaar in huis opgesloten omdat ik niet meer naar buiten durfde en geen mensen meer durfde te zien. Deze maanden zijn extra zwaar voor jullie denk ik. veel liefs

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Vreselijk zwaar en verdrietig…….Ik zou willen dat de hele wereld dit kan lezen en dat er ineens wonderen gebeuren doordat er iets tegen gevonden wordt. Of dat ineens iemand in een lab. iets vindt en dat zij ineens weten waardoor het allemaal wordt veroorzaakt.
    x

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Beste Martine (en anderen die deze rotziekte hebben), ik vraag me steeds af bij het lezen van je blogs wat mensen voor jou of je gezin zouden kunnen doen om het allemaal wat dragelijker te maken voor jullie. Heb je tips?
    Ik wens je een mooi 2019 toe, met de hoop dat er eindelijk eens iets wordt “uitgevonden” dat de klachten zal verminderen! (Of nog mooier: oplossen. Maar ik heb van jou geleerd dat je moet denken in kleine stapjes. 😉)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Lieve Martine, ik begrijp je verdriet zo! En ik heb daarbij nog een zoon die tegen dezelfde rotziekte vecht. Ik ben niet meer zo vaak op je blog. Niet omdat het me niet interesseert. Het is vaak te confronterend voor me.
    Ik hoop zo dat komend jaar je herstel eens gaat inzetten. Alle goeds, Martine ❤
    Liefs

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  19. Lieve Martine, Ja wat een rotsituatie. Ik herken het verdriet. Loop er samen met jou en vele anderen ook tegenaan. En dit is dan nog eens een extra zware maand. Iedereen wil zo graag van december een extra mooie maand maken. Maar dat zit hem niet in de cadeau’s, de boom of het eten zoals veel mensen denken. Het zit in het samen zijn, in de warmte, liefde en aandacht. En als je dat niet kunt geven aan mensen ben je pas echt arm en eenzaam. En als je het wel kunt geven, maar je kunt het fysiek niet geven, dan ben je eenzaam, ja. En dan huil je, ja. Want dan zie je geen vrolijke toekomst voor jezelf en de mensen van wie je houdt weggelegd.
    Maar weet wel, dat jij met je aandacht, je humor, je liefde voor je gezin en de katten…ook rimpels van liefde, aandacht en plezier verspreid naar anderen. Ook naar mij. Ik wens je heel veel liefde, vriendelijkheid, compassie, begrip en tóch óók gezondheid toe voor 2019. Want zolang de hoop blijft, blijft er een lichtje, en zal er nooit volkomen duister en verdriet zijn. Heel veel liefs, een dikke knuffel en alle goeds voor jou en je gezin.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  20. Oeff .Je haalt me de woorden uit de bek. Of hart in dit geval .Weer zoveel onbegrip tegen gekomen. Het blijft he .Dat verdriet en de verlangens . Ik was soms wel een beetje jaloers op je met een fijne begrijpende vent (en z,n goede inkomen ) . Maar besef nu pas dat dat ook een andere kant heeft .

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  22. Wat een rotziekte is dit toch en zo oneerlijk .Ik kan niet zeggen ik begrijp je want ik ken die extreme vermoeidheid die jij beschrijft niet . Gewoon even liefs van mij
    Elisabeth

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  28. Confronterend , omdat ik in de spiegel kijk . Juist in december vind ik het altijd extra zwaar om te zien hoe mijn situatie al jarenlang is. En ja, het verdriet is bij vlagen groot en diep, en zeker ook als ik zie hoe mijn vriend langzamerhand overbelast raakt ; hij is ook nog vrij intensief mantelzorger voor zijn ouders. . Zelfs al is er hulp van thuiszorg ( niet bij mij , maar bij schoonouders) , het grootste deel van het ‘zorgen’ ( praktisch en emotioneel) komt toch op hem neer.
    De lieve reacties van mensen hier raken me . Martine , jij hebt dit jaar weer veel bijgedragen aan het meer begrip genereren voor het langdurig moeten leven met een ziekte als me/cvs. Heel veel dank daarvoor !
    Ben stiekem wel een beetje jaloers op al die kattenliefde rondom jou 😉 , maar het is je enorm gegund , hoor, laat dat duidelijk zijn !! Ik heb zelf helaas geen kat omdat ik op een kleine flat woon .

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  29. Hoi Martine, wat een verdriet, zo rot voor je. Ik voel echt met je mee. Je schrijft zo prachtig, zo mooi; wat een talent! Misschien heb je deze tip al vaker gekregen: heb je je al eens verdiept in de Buteyko methode? Mij heeft het zoveel goeds voor mijn gezondheid gebracht. Fijne feestdagen nog. Wendy

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Ja dat heb ik een jaar gedaan, onder begeleiding van een buteykotherapeut. Dat maakte geen verschil. Ik heb er wel van geleerd mijn beweegtempo meer af te stemmen op mijn ademhaling. Maar qua energie helemaal geen effect.
      Fijn dat het voor jou wel werkte!

      Like

      Beantwoorden

Zeg het maar!

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s