Jaren geleden zat er ineens een konijn in de tuin. Dat was niet voor het eerst. Op 5 augustus 1999 zat er ook een konijn in mijn tuin. Die datum heb ik onthouden omdat ik dan jarig ben. De bovenbuurvrouw klopte op de deur. Zij had toen ze op haar balkon stond, een konijn in mijn tuin gezien.
Natuurlijk wilde ik dat ook zien en warempel daar zat ze, midden op het tuinpad. Een heel klein konijntje, zó klein dat ze op de palm van mijn hand paste. Dat konijn, een jonkie nog, bleek te zijn ontsnapt uit een geïmproviseerd hok een aantal tuinen verderop en was bestemd om in de pan te eindigen. Dát levensdoel heb ik acuut gewijzigd. Ik kocht een hok, haalde uit de bieb het boek ‘De verzorging van mijn konijn’, gaf haar de naam Dora en dat was dat. Ze werd heel oud, was heel tam, liep los rond door het hele huis, poepte keurig op de bak en was dol op een vriend van M. Als die bleef logeren sprong ze boven op hem. Ze was helaas ook dol op telefoonkabels, dus die hebben we vaak moeten vervangen.
Maar dát is een verhaal over een heel ander konijn. Dit konijn dat in onze tuin zat, was bovendien bepaald niet klein. Het was een Vlaamse Reus die wat onverstoorbaar zat te knabbelen op bloemblaadjes. Ik kon me niet voorstellen dat deze reus ook bedoeld was om te eindigen in de pan. Hij werd vast gemist, zoveel kilo fluffy haren en zachte snuffelneus!
De reus werd naar binnen gehaald en voor de zekerheid in een kattenmand gestopt. Sommige katten zien konijnen immers als prooi en dat risico wilde ik niet nemen. Hoewel, gezien de grootte van de reus zou ik het eerder andersom verwachten. Hij was net zo groot, zo niet groter dan onze katten.
Afijn, de vraag drong zich natuurlijk op: wat nu? Waar kwam dit beest vandaan? Dus belden we overal aan in de straat. ‘Mist u een konijn en zo ja, is dat toevallig een Vlaamse Reus?’ Een volgende stap zou aanmelden bij Amivedi zijn. Dat hoefde gelukkig niet. Aan het eind van de straat bevestigde iemand dat zijn buren een Vlaamse Reus hadden die er continu vandoor ging omdat de buurkinderen vaak het hok open lieten staan.
Die buren waren niet thuis maar we konden zo achterom lopen waar we in de tuin inderdaad een leeg hok zagen. Dus haalden we Reus op en stopten hem in het hok. Voor de zekerheid even een briefje door de bus gegooid met uitleg. Want wie weet was het toch niet het juiste konijn en dan hadden we die mensen opgezadeld met een onbegrijpelijke konijnenverwisseling.
En toen? Nooit meer iets gehoord. Natuurlijk verwacht ik niet dat iemand de rest van zijn leven dankbaarheid toont voor het feit dat we zijn konijn hebben terug gebracht, maar een telefoontje of een klein briefje terug in de brievenbus, had ik wel verwacht. Beetje vreemd vond ik het wel. En ik vraag me af hoe vaak Reus nog is weggelopen. Ik zou dat ook doen als ik geconfronteerd werd met zoveel onverschilligheid.
(Afbeelding Pixabay)
Min of Meer's ME-Plein 
Wat onbeleefd zeg! Een dank je wel zou toch op zijn minst kunnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat raar zeg, je zou inderdaad denken dat mensen blij zijn als hun dier weer terug is….
LikeGeliked door 1 persoon
Onze buren van schuin achter hadden van de zomer de buitenkraan laten lopen, heel hard. Wij allemaal moeite doen en mensen met hun sleutel opzoeken enzo, nooit een dankjewel gehoord. Nou ja, wel water bespaard.
LikeLike
Dat geeft inderdaad wel te denken over hoe blij ze zijn met hun reusje….Die konijnenwisseling zag ik al helemaal voor me; zo heb je een dwergkonijn en dan als je weer kijkt heb je een reus 😂 geweldig.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien hadden ze hem wel expres de tuin uit gezet….Waren ze blij dat ze van hem af waren…..Maar nee, hoor: daar zit-ie verdorie weer! 😉
LikeGeliked door 3 people
Haha. Dat idee kreeg ik ook een beetje.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou ja even iets laten horen zou toch wel netjes geweest zijn .Ik vraag me af of dat diertje het wel goed heeft daar !
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan me er best iets bij voorstellen dat je je konijn kwijt wilt. Mijn dochters wilden een jaar of 17 geleden een dwergkonijn, maar het beest was eigenlijk niet knuffelbaar, die was te weinig tam en er was geen lol aan. Dochters keken er al snel niet meer naar om. Ik probeerde het wel om de meiden taken te geven: eten geven, hok schoonmaken, bij droog weer buiten in de ren zetten etc. maar in de praktijk kwam de zorg op mij neer. Maar het hok open zetten? Welnee! Het konijn van de buren was doodgebeten door een loslopende herdershond. Ik moest er niet aan denken dat dit ons konijntje ook zou overkomen. Ons konijntje is van ouderdom gestorven en niet geëindigd in de pan of zo.
LikeGeliked door 1 persoon
Komt erg ondankbaar over, en het geeft te denken of die mensen hun Reus wel willen houden. Je kunt natuurlijk quasi nonchalant een keer aanbellen, vragen of het helemaal is goed gekomen na het avontuur dat Reus had meegemaakt. Misschien wisten die mensen gewoon niet goed wie hun Reus had teruggebracht, en misschien willen ze wel van hem af (kun je je natuurlijk aanbieden als nieuwe eigenaar). En als hun tuin zo makkelijk toegankelijk is, zou ik zelf toch geneigd zijn om regelmatig even om een hoekje te gaan kijken, hoe Reus het maakt. Blijkbaar mogen alle buurkinderen er ook zo bij, is daar dan geen enkel toezicht bij?
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals ik schreef, het is jaren geleden. Zeker 11 jaar. Ik denk dat Reus al lang is gaan hemelen.
LikeLike
Misschien loopt ie daarom wel steeds weg… 😂
LikeGeliked door 1 persoon
Aan het eind moest ik even weer teruglezen naar het begin; beide konijnen waren dus jaren geleden.
Soms vraag je je opeens af hoe het met zo’n beestje is.
LikeGeliked door 1 persoon