Het topje van de ijsberg

Hoewel ik best veel deel hier, laat ik niet het achterste van mijn tong zien. Vanzelfsprekend. Ik ben al lang geen anonieme blogger meer. Maar ook toen ik anoniem blogde, deed ik dat niet. Als ik iets deel, overweeg ik vooraf altijd waarom ik het zou willen delen. Is het een ‘dagboekmomentje’? Dan kan ik het beter in een andere vorm gieten die meer afstand schept of gewoon met de man bespreken.

Toch schrijf ik wel makkelijk over ziek zijn, rouw, verdriet of eenzaamheid. Dat zijn nu eenmaal onderwerpen waar ik tegenaan loop en tegelijkertijd zijn het universele thema’s, voor velen herkenbaar. Dat merk ik wel aan de reacties en mails die ik krijg. Bovendien vind ik het belangrijk dit soort onderwerpen beter bespreekbaar te maken vanwege het taboe dat er vaak op rust. Het werkt vaak goed als ik hierover schrijf vanuit eigen ervaringen.

Zit mij iets dwars, dan zal ik dat niet hier publiekelijk bespreken. Trek ik mijn haar uit mijn kop van frustratie omdat ik al drie weken plat lig? Ik zal daar eerder een grappig stukje over schrijven dan dat ik ga klagen dat het allemaal zo tegenvalt. Dat is mijn manier van verwerken. Ik houd van humor en door een tegenvallende of moeilijke situatie absurd te beschrijven of mezelf en mijn eigen gedrag flink op de hak te nemen, maak ik van iets vervelends uiteindelijk een woordspel en dient het toch nog een doel. Ik vind het bovendien soms effectiever de impact van ME op een grappige manier te beschrijven, omdat de boodschap er dan als het ware lachend inglijdt. De kans dat mensen afhaken tijdens het lezen is iets minder groot.

Over afhaken gesproken. Dát er überhaupt nog mensen hier lezen, vind ik heel tof. Toen ik nog over andere onderwerpen schreef op mijn consuminderblog, had ik redelijk wat bezoekers. Ik haalde ooit 140.000 kliks in een maand. Dat vind ik ongehoord veel voor iemand die gewoon liggend wat stukjes schrijft. Het was wel erg druk: ik schreef dagelijks artikelen, deed interviews, schreef recensies en schreef vooral over onderwerpen die populair zijn. Ik had contact met een uitgever om een boek te schrijven en dat was natuurlijk allemaal heel vleiend.

Het was ook veel te veel allemaal, ik zit immers niet vanwege mijn zweetvoeten thuis. Ik realiseerde me dat ik veel te veel bezig was met gelezen worden, succes hebben, bezoekersaantallen. Op zich niet zo vreemd want het is best vleiend als je blog redelijk bezocht wordt. Ik was arbeidsongeschikt geraakt en was toentertijd erg bezig met zingeving. Ik voelde me vaak nutteloos. De bezoekersaantallen leverden een goed gevoel op. Maar het leverde ook een druk op waar ik helemaal niet mee om kon gaan.

Uiteindelijk zag ik in dat wat ik deed niet goed voor mij was. Omdat ik wel wilde blijven schrijven, veranderde ik het één en ander. Inmiddels ben ik een paar jaar verder, heb ik een soort ‘coming out’ doorgemaakt qua opener zijn over leven met een chronische aandoening en werden jullie ongevraagd specialist in onderwerpen als ‘leven met ME’ of ‘hoe red ik een getraumatiseerde zwerfkat’. Dat veel lezers dat niet waardeerden, merkte ik aan de pageviews. Dat niet iedereen wegliep na die omschakeling vat ik op als een compliment. En er zijn zelfs wat lezers bijgekomen, die juist op zoek zijn naar stukjes over ME. Inmiddels heb ik tussen de 20.000 tot 30.000 kliks per maand (ik moest het nu even nakijken want ik let er eigenlijk nooit meer op) en grappig genoeg past hoe ik het nu doe veel beter bij mij.

Ik schrijf nu meer over mijn eigen leven en ervaringen en dat heeft ook wel eens tot gevolg dat mensen me totaal verkeerd begrijpen of alles letterlijk nemen wat ik schrijf. Niet iedereen vat bovendien mijn humor, niet iedereen snapt beeldspraak of de kunst van het overdrijven en begrijpend lezen is ook niet voor iedereen weggelegd.

Ook merk ik wel eens dat mensen denken dat ze alles van mij weten als ze hier meelezen. Wellicht vanuit de gedachte ‘als ze er niet over schrijft, bestaat het niet’. Maar ook ik schets (nog steeds) een zorgvuldig beeld. Een ander rauwer beeld dan je wellicht tegenkomt op overige Social Media. Maar ook bij mij is de werkelijkheid gelaagder dan ik laat zien. Het is net als het topje van de ijsberg. Wat er onder ligt zie je niet, maar is er wel.

(afbeelding afkomstig van Pixabay)