Mijn wereld is heel klein en heel groot tegelijk. Ik leef in de slaapkamer, kom niet meer buiten, op een enkel bezoekje aan het dakterras na en zie vrijwel niemand. Zo bezien maak ik weinig mee. Maar er gebeurt natuurlijk van alles in mijn wereld. Veel heftige gebeurtenissen. Enerzijds omdat wat ik meemaak heftig is. Anderzijds omdat het isolement maakt dat ik alles intenser beleef. Als ik de geur van gras ruik of meeuwen hoor krijsen, word ik overspoeld door fijne herinneringen aan momenten of sensaties.
Het lukt nog steeds om contact met de buitenwereld te houden. Alleen heb ik gemerkt dat mensen het soms moeilijk vinden te vertellen wat er in hun wereld gebeurt. Ze zijn bang mij voor het hoofd te stoten als ze vertellen op vakantie te zijn geweest of een ander hoogtepunt te hebben meegemaakt. Omdat ik ‘hier’ lig en zij ‘daar’ van alles meemaken.
Ook merk ik dat gezonde vrienden soms bang zijn om hun sores met mij te delen. Want hun zorgen en verdriet lijken, in hun ogen, niets in vergelijking met mijn sores en verdriet.
Het gevolg van het invullen van de ander van wat ik wel of niet aankan qua aanhoren van ellende dan wel meeleven met fijne momenten, is dat ik een tijd lang merkte dat er niets meer met mij werd gedeeld.
En dat is niet fijn kan ik je vertellen.
Vriendschap is uitwisselen en meeleven, er zijn voor elkaar, elkaar een schop onder de kont geven of opvangen, luisteren en lachen, slap ouwehoeren en open gesprekken. Ik kan nog steeds een vriendin zijn voor anderen. Al duurt het soms langer om te reageren en heb ik soms meer tijd nodig.
In tegenstelling tot wat er vaak gedacht wordt, vind ik het heerlijk als mensen vertellen wat ze doen, waar ze zijn geweest, wat ze meemaken. Ik kreeg deze week een kaart van een heel lief mens, ze had een klein dierenparkje bezocht. Ze schreef over het bezoek en betrok me zo bij haar fijne dag. Daar word ik blij van.
Een andere vriend zegt wel eens dat hij met andere ogen naar de wereld om hem heen kijkt. Hij kijkt met ogen die zelf niet in de buitenwereld kunnen komen. Hij maakt prachtige foto’s van de natuur, van zijn wandelingen en deelt dat met ons. Ik geniet.
Als ik een mail krijg van een vriendin waarin de dagelijkse beslommeringen worden gedeeld, frustraties of zorgen, geniet ik ook. Niet omdat ik geniet van andermans ellende, maar omdat ik voor vol word aangezien. Omdat iemand verder kijkt dan de patiënt en nog steeds mij ziet.
Als jij je leven met mij deelt, breng je de buitenwereld weer mijn leven binnen. En dat is bijzonder waardevol voor mij. Als jij je openstelt voor mij, kan ik voelen dat ik er nog steeds kan zijn voor een ander. Ook al is mijn hoofd soms vol van wat ik meemaak, mijn interesse in jou verdwijnt niet.
Als jij er bent, ben ik er ook en heb ik iets minder het gevoel dat ik verdwijn.
Min of Meer's ME-Plein 
Dit vind ik fijn om te lezen. Inderdaad soms wil je wel eens met een eigen verhaal reageren of iets wat je hebt meegemaakt dat relateert met iets wat jij schrijft.
Vanaf nu zal ik dingetjes delen. Doe ik bij veel blogs wel eens ook omdat ik zelf geen blog heb en ook niet wil.
Mijn leven speelt zich al 9 maanden in de keuken af, het is dus echt een zwangerschap maar ben bang dat ik nog wel een maand over tijd ga raken want de woonkamer is nog steeds niet klaar. Over 10 dagen komt de behanger als alles doorgaat tenminste en dan moet er nog paar dagen wat gedaan worden en de vloerbedekking laten leggen. Afgelopen week hebben we een kast gekocht PAARS en we hebben een klein muurtje ook paaars behang voor. Zo daar kan je je even over verbazen van een paar oudjes van 70 en 75
LikeLike
❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Zo zat ik van de week s ochtends vroeg al mopperend op de fiets en voelde ik opeens mijn koude tintelende vingers;toen dacht ik aan jou! en zei tegen me zelf: geniet er van. Dat voelde toch ineens anders…
LikeLike
❤️
LikeLike
hier komt een vreemde kat op bezoek, wel erg schuw. moet dan steeds aan jou denken met je aanlopertjes. gaat het goed met ze?
LikeLike
Met de aanlopers gaat het heel goed! Dibbes is bijna 7 jaar bij ons inmiddels en Gerrie 6 jaar
Ze zijn enorm opgeknapt ❤️
LikeLike
vanmiddag met onze ‘jeweetwel’kat naar de dierenarts geweest. Naar een andere dierenarts dan gewoonlijk, omdat ik vermoed dat onze dierenarts, kliniek tegenwoordig, duurder is dan en dierenarts hier in de buurt, die gewoon al jaren in hetzelfde onverbouwde pand zit.
Toen onze kat op de behandeltafel stond in de mand…kwam hij zomaar naar buiten, wat ie normaal nooit doet, prikje werd in het dijbeen gegeven. Ik had al eens gehoord dat dit diervriendelijker is dan in de nek. En de rekening was maar 50 euro, nou dat had ik nog nooit betaald bij die ander
Kat blij…ik blij
LikeLike
❤️
LikeLike
Mooi stukje!
Ik heb een ernstig zieke vriendin die ik ook een tijdje ”ontzag” totdat zij ongeveer hetzelfde zei als jij nu schrijft.
LikeLike
Tranen in mijn ogen… Mijn moeder zei altijd hetzelfde: ik kom dan wel niet meer zo vaak ergens maar zolang ik mee kan leven en mee kan genieten ben ik nog iemand en kan ik toch nog iets bijdragen. Ze had dan ook altijd liever een lange email dan een korte… Vooral als we op vakantie waren en dan nog liever met foto’s. Op afstand meegenieten vond ze dat.
LikeLike
❤️
LikeLike
Stom hè. Ik lees alles wat jij schrijft en reageer (bijna) nooit omdat ik dacht dat het teveel prikkels voor je waren. Stom van mij om voor een ander te denken…
Hier ook even een inkijkje in mijn wereld, heel alledaags: Gisteren en vandaag in de stromende regen op de motor naar het werk gegaan. Sinds 1 augustus begonnen bij een andere werkgever zodat ik weer elke dag op de motor kan. Dat maakt mij echt gelukkig: rijden op mijn motor. Ik rij zo vaak mogelijk. Alleen niet als het glad is. Dan moet ik wel met de auto. Liefs
LikeLike
❤️
LikeLike