Kapot

Wat ben je sterk
is wat ik vaak hoor,
terwijl ik me zo vaak
volledig krachteloos voel.

Wat ben je positief
is wat er wordt gezegd
terwijl ik me zo vaak
kleinzielig en klein voel.

Het is geen kwestie
van kunnen volhouden
want er is geen keus
om het spel te stoppen.

Wat mensen zien
is wat ze willen zien
en wat ik laat zien
maar er is zoveel meer.

Zo vaak spat ik uit elkaar
in duizenden stukjes
en ben ik mijlenver
buiten mijn eigen bereik.

Ik graai naar wat weg spat
maar het gaat zijn eigen weg
en vreet zich gretig naar binnen
om daar chaos aan te richten.

Een ingewikkelde stoelendans
met woede, verdriet en rouw,
een spel dat ik al zó vaak speelde
en waar blijkbaar geen eind aan komt.

Onmacht, onzekerheid, eenzaamheid,
het komt allemaal weer voorbij.
Net als hunkeren naar wat niet is,
en verlangen naar wat niet zal zijn.

Soms zou ik overal willen zijn
behalve op de plek waar ik ben.
Zo vechten heeft geen zin,
toch moet het soms, blijkbaar.

Ik wil zijn wat ik niet ben
en ik ben wat ik niet wil zijn.
Ik wil de vrouw niet zien
die ziet wat ze niet wil zijn.

Omhelzen wat ik verafschuw,
accepteren wat ik niet wil,
loslaten waar ik naar verlang,
maakt me weer compleet.

Dus lig ik zacht te wachten
tot de chaos tot rust komt
en ik mezelf weer ontmoet,
uit elkaar gespat en wel.