Urgentie

Niet alleen ben ik ME-patiënt,
ik heb ook last van schrijfdrang.
De woorden moeten er uit.
Ik moet vertellen hoe het is.
En dat moet nu, zo vaak mogelijk,
want ik weet niet hoe het morgen is.

Morgen ben ik misschien iets beter
en wellicht vergeet ik dan die details
die juist verteld moeten worden.
De pijn, het isolement, de wanhoop.
De uitzichtloosheid en de angst.

Morgen ben ik misschien slechter,
wellicht word ik dan weer overspoeld
door juist die afschuwelijke details
en kan ik er niet meer over schrijven
omdat de woorden vastzitten in mijn brein.

Daarom moet ik het nu schrijven
omdat een ander dat niet kan doen.
Ik schrijf niet alleen voor mezelf
maar voor al die ME-patiënten
die er zijn, liggend in het donker.

Ik lag op de rand en viel gelukkig
toch de goede kant weer op.
Ik lag heel even op die rand
en het leek jaren te duren.
Ik lag lang genoeg op die rand
om te zien wat voor afschrikwekkends
daar op mij lag te wachten.

Ik lag op die rand en viel gelukkig
toch de goede kant weer op.
Dat geeft mij een verplichting
te vertellen wat ik daar zag.

Ik ben een vrouw met een missie.
“Zoek je aandacht?” vroeg iemand mij.
Ja, dat zoek ik. Medische aandacht.
En dat begint hier en nu, bij jou.

Hopelijk pak jij mijn woorden op
en weet je wat je ermee moet doen.
Blaas ze verder de wereld in
en geef ze door aan wie er toe doet.