Sorteercentrum

Een PEM zoals ik de laatste weken meemaakte is bijzonder beangstigend, door de duur en de intensiteit ervan.

Normaal kan ik goed relativeren met humor en zelfspot. Ik leid mezelf af met fijne dingen die nog lukken. Even lezen, tv kijken, online contact met vrienden. In mijn kamer word ik omringd met kunst en ik kan ook enorm genieten van het schaduwspel op de muren en het plafond als de zon door de kleine kieren van het gordijn weet te glippen. Of van de weerkaatsing van licht door glas.

Tijdens een zware PEM is dit allemaal niet mogelijk. Hoe langer het duurt, hoe zwaarder het wordt. Vooral pijn is allesomvattend en maakt mijn hele wezen zwartgallig. Wat als dit niet overgaat? Wat als het zo blijft? Nooit weten hoe lang het dit keer duurt maakt het zo zwaar.

Heel langzaam zijn de pijnen sinds een week of twee weer minder geworden. Denk ik, want mijn tijdsbesef is behoorlijk aangetast. Het is nu in ieder geval acceptabel en te managen met de medicatie.

Wat de extreme pijn heeft veroorzaakt weet ik niet. Eigenlijk weet ik dat nooit. Het kan een opeenstapeling zijn van kleine prikkels. Een specifieke prikkel kan te hevig zijn geweest. Of ik ben net iets te lang doorgegaan met een handeling.

Wie het weet mag zijn hand opsteken.