Gefluister

Ineens is mijn stem weg. Net klonk hij nog door de slaapkamer. Nu niet meer. Praten doet pijn. Ik kan mijn stembanden niet aanspannen.

In mijn hoofd begint de riedel, die herkenbaar is voor elke ME-patiënt. Is dit een gewoon virusje of een bacteriële infectie? Een bijwerking van een net gestart medicijn? Een nieuw PEM-symptoom? En zo ja, is dit tijdelijk of gaat het niet meer weg?

Vooral de laatste mogelijkheid is beangstigend. Nooit weten of iets een nieuwe fase inluidt. De zenuwpijnen kwamen mijn leven geruisloos binnen sluipen. Eerst alleen tijdens PEM. Het beviel ze overduidelijk dus inmiddels hebben we, de pijnen en ik, een vaste dagroutine opgebouwd rond de pijnmedicatie heen, ook buiten PEM. Ze gaan niet meer weg ook al vroeg ik het beleefd.

En sinds een maandje heb ik een rare, stekende, heftige pijn rond mijn enkels. Valt niet tegen op te slikken. Gelukkig alleen nog tijdens PEM.

Voorlopig gok ik (hoop ik) dat het een ontstekingsreactie is. Alles altijd op PEM gooien houdt trouwens ook een gevaar in. Lig ik straks in mijn kist, denk ik nóg steeds ‘dit is vast PEM, morgen weer een dag’.

Dat gaat vies tegenvallen natuurlijk.