Een minuut

Laatst vroeg ik voor het eerst eens een prognose aan mijn behandelaar. Wat kan ik nog verwachten aan vooruitgang in dit stadium van mijn ziekte?

Ik wist het antwoord wel maar moest het horen om het ook te voelen.

In het meest ideale geval, zou ik áls ik stelselmatig onder mijn grenzen blijf, mogen hopen dat ik een minuut per maand aan extra belastbaarheid erbij krijg.

Een minuut.

“Dat is voldoende om tot halverwege de trap te komen met de traplift”, zei mijn altijd optimistische Mischa.

Mijn behandelaar vermeldde er geruststellend bij dat vooruitgang sneller kan verlopen als ik eenmaal beter ben dan dit.

Het venijn zit natuurlijk in de woorden “stelselmatig onder je grenzen blijven”.

Dat is gekmakend als je moet kiezen tussen tanden poetsen en en je lijf wassen. Als even kletsen met je uitwonende kind telkens een PEM oplevert. Als je ongesteld bent maar niet kunt douchen.

Onder mijn grenzen blijven kan niet in dit stadium. Mijn levenslust staat ingesteld op verbinden, op afleiding zoeken, op schrijven, op genieten. En op kleine handelingen om mezelf nog mens te voelen.

ME is letterlijk levend begraven worden.

Ik zoek en ik graaf en ik vind de motivatie om te pacen. Maar het volhouden is een ander verhaal.

Al knallende ga ik pacen
Het moet, want het moet.
Omdat het immers moet.
Ik ben de pacekampioen,
ik kán dit.

Ik ga dit nootje kraken,
het varkentje wassen
en eitje schillen.
Appeltje eitje
en gáán met die banaan.

Ik overschreeuw mezelf,
spreek mezelf moed in
Want eerlijk is eerlijk,
pacen is het moeilijkste
wat ik ooit heb moeten doen.

ME is geconfronteerd worden
met je ergste angsten,
opgesloten worden
in een nachtmerrie.

Het is zoeken
naar een sleutel
die er niet is.

Afbeelding: Pixabay