Een gezamenlijk project

Met heel veel trots kan ik eindelijk laten zien waar mijn vriendin Ilse Sjouke en ik mee bezig zijn geweest de afgelopen tijd.

Ilse heeft net als ik ernstige ME en is bedlegerig. Ze verdraagt geen licht. Op goede dagen heeft ze telkens een paar minuten getekend bij een streepje licht dat precies op haar papier viel, als ze het rolgordijn een beetje omhoog deed.

Ilse is kunstenares. De verslechtering door ME maakte een einde aan dat deel van haar leven. Ons project is een nieuw begin voor haar met een voor haar nieuw medium: potlood op papier.

Ik ben blij en trots dat ik daar van zo dichtbij getuige van mocht zijn en een tekst heb mogen schrijven die haar tekening aanvult.

***

In de zomer van 2020 hadden wij online een gesprek over hoe wij steeds meer voelen dat de wereld doordraait zonder ons. Vanuit ons isolement kijken we naar wat er om ons heen gebeurt en beseffen we dat we er inmiddels volledig buitenstaan. Buitenstaander zijn zorgt voor gevoelens van eenzaamheid en verlorenheid, soms ook disconnectie. Maar het zorgt ook voor een ander perspectief.

We bedachten een plan voor een gezamenlijk project, Ilse het beeld, Martine de tekst. Door een felle terugslag lukte het Ilse pas in april 2021 te starten met tekenen en nu is het klaar!

Ilse & Martine

🔹Ver-van-mijn-bed-show 🔹

Hoe meer alles vanuit bed
binnen handbereik ligt,
hoe meer de buitenwereld
een ver-van-mijn-bed-show is.

Alles wat ooit vertrouwd was,
is nu vreemd, niet eigen.
Alles waar ik me over opwond
lijkt nu klein, zo marginaal.

De wereld draait door
en ik hoor heel ver weg
het gelach, het gefluister,
het gejank en het getier.

De wereld draait door
zonder oog te hebben
voor wat er gebeurt met mij,
bijna niemand die het opmerkt.

Ik probeer verbinding te maken,
mee te leven met anderen,
en te voelen wat er speelt
in die grote buitenwereld.

Ik vraag me wel eens af
of ik eigenlijk nog wel besta.
Want zo verstoken van contact,
lijk ik langzaam op te lossen.

Ik ben hier, de wereld is daar.
Wat ik ook doe en probeer,
‘daar’ drijft steeds verder weg,
ver buiten mijn bereik.

Ik kijk en verwonder mij.
Het grote wordt klein
en het kleine wordt groot.
Ik zie het ineens zo scherp.

Ik raak kwijt wat ik zoek,
vind waar ik niet om vroeg
en volg mijn eigen pad,
steeds meer richting mezelf.

Hier heerst stilte en leegte,
wordt niets iets, het lege vol
en zie ik wat ik in essentie ben:
L I E F D E.


Tekst: Martine Brandt
Tekening: Ilse Sjouke – ‘Ver-van-mijn-bed-show’
30 x 30 kleurpotloden op papier