Laatst had ik er weer een. Iemand die zei dat ze precies wist wat ik bedoelde op mijn opmerking dat ik in een slechtere periode zit. Terwijl zij werkt, sport, reist, met vriendinnen afspreekt. Ik weet oprecht niet hoe op zo’n moment te reageren.
Soms wil je gewoon even klagen. Zeggen dat alles pijn doet, dat je op bent, dat de verzuring in je lijf maar niet wegtrekt, ook niet na een dag platliggen. Dat je het zat bent en dat je verdrietig bent.
Maar dan komt er heel vaak een reactie die kwetst.
“Ja, ik heb ook veel pijn vandaag hoor, ik lig er ook vanaf.”
“Tja, ik ben ook gevoeliger met volle maan.”
“We worden ook een dagje ouder hè, ik lig ook al de hele dag op de bank.”
Of de ergste: “Wel positief blijven hoor!”
En ergens wéét je dat het niet rot bedoeld is. Mensen proberen te verbinden, gewoon maar iets terug te zeggen. Maar geven je zo wel het gevoel dat jouw ervaring er niet mag zijn.
Want in één zin wordt jouw uitputting gedegradeerd tot ‘algemene vermoeidheid’. Je verzuring is blijkbaar een ouderdomsklacht en je ziek-zijn is een fase van gevoeligheid voor het weer of gewoon van een drukke week hebben.
En jij blijft achter met een vervelend gevoel. Je snapt dat ze het goed bedoelen maar je voelt je toch onbegrepen. Alsof je je aanstelt en overdrijft. Alsof het allemaal niet zoveel voorstelt.
Dat doet iets met je.
Wat we nodig hebben is geen oplossing en ook geen vergelijking maar een luisterend oor. We willen gewoon eens horen dat de ander zegt “wat heftig voor je.” Zonder jouw ervaring te ondermijnen of te over een kam te scheren met hun ervaringen.
Hoe kun je reageren op zo’n moment? Zonder de sfeer meteen te verknallen?
“Ik snap dat jij het ook zwaar hebt. Maar bij mij is het geen overbelasting. Dit is mijn baseline, mijn lijf is al uitgeput van niks doen. Zelfs liggen doet pijn.”
Misschien kun je er een grapje van maken.
“Ja, de maan speelt vast ook mee. Alleen mijn lijf voelt alle dagen alsof het cement door de aderen pompt.”
Of misschien heel eerlijk zijn?
“Ik weet dat je het goed bedoelt.
Maar als je jouw gezonde realiteit vergelijkt met die van voelt het voor mij alsof jij vindt dat ik me aanstel. Ik wil het gewoon even kunnen zeggen, dat helpt me al enorm.”
We willen niet dat iemand het oplost (nou ja, eigenlijk wel, maar dan graag medici en onderzoekers). We willen dat iemand ons gelooft.
Op papier en achteraf weet ik precies hoe te reageren. Maar op het moment zelf? Tja.
Herken je dit? Wat zeg jij in dit soort situaties? Of laat je het maar gaan?
Min of Meer 
Ik reageer te weinig omdat ik vaak niet weet wat te zeggen maar wel wil ik je graag een digitale knuffel geven🫶
LikeGeliked door 2 people
Ik val ook stil 😔 Zou diegene zich maar eens inlezen, dat zou al schelen
LikeLike
Ik val ook stil 😔 Zou diegene zich maar eens inlezen, dat zou al schelen
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt dit bericht al gezien? https://nos.nl/artikel/2569260-therapie-voor-kinderen-met-uitputtingsziekte-me-cvs-in-twijfel-getrokken
Nu gaat dit over kinderen, maar er is dus verandering op komst. Laten we hopen dat het snel gaat.
LikeGeliked door 1 persoon
Jazeker!
LikeLike
Spuugvervelend dit soort reacties. Ik durf nooit iets te zeggen omdat wat jij hebt mij nog erger lijkt dan mijn kanker. Ik kan nog steeds van alles tussen allerlei complicaties en gedoe door…. Ik zit in de laatste fase en erger me suf aan alle goedbedoelde (dieet)adviezen; “kop op” opmerkingen en “Je houdt het nog wel een tijdje vol” of: “je kunt nooit weten en wonderen zijn de wereld nog niet uit…types….. Ja hoor!! jullie weten het allemaal beter dan de CT scans/ de artsen, de oncologen etcetera.
Hey en ik ben van mezelf geen tobberig type he! Maar hoe jij lijdt kan ik me gewoon niet voorstellen. Op de site van NOS een heel verhaal hierover vandaag. Dat men in Nederland de verkeerde behandeling geeft (cognitieve gedragstherapie bij kinderen, die daar veel slechter van worden…) Ik dacht: Sjongejonge eindelijk lijkt er iets door te dringen. Liefs, Joke
LikeLike
Heel herkenbaar. Voelt voor mij ook dat mijn klachten dan niet serieus genomen worden en weet dan ook niet goed wat ik moet zeggen op dat moment, maar achteraf pas denk van had dat moeten zeggen, maar dit dan ook niet durf… Houd me eraan vast dat anderen geen idee hebben tot ze het zelf zouden voelen, maar dat is wel frustrerend.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb geen ME, maar ben wel chronisch ziek met regelmatig maandenlang bedliggen. Dat is anders dan bij jou. Ik kan meer dan jij kunt. Niettemin krijg ik regelmatig dit soort reacties. Ik merk dat het me emotioneel leegtrekt. En dat ik dan de neiging krijg om dat wat niet goed gaat, allemaal nog wat extra te vertellen aan deze mensen. Maar daar word ik zelf negatief van en ik wil de zaken positief blijven zien. Deze mensen draineren mij emotioneel. Nooit eens erkennen wat er gewoon is, maar steeds er overheen maaien met een goed bedoelde opmerking. Ik weet niet wat te doen. Op dit moment staat een dergelijke persoon op ‘Whatsapp mute’. Ik kan mijn beperkte energie beter gebruiken, ook al word ik dan als ‘sociaal onfatsoenlijk’ gezien.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat kan ik me goed voorstellen!
LikeLike