Het laagje dat verdween

Normaal leef ik huis- en bedgebonden. Ik lig de hele dag plat, maar loop wel heen en weer naar de wastafel en het toilet. Een paar keer per week gebruik ik de traplift om een paar uur beneden te zijn. Ik leef noodgedwongen geïsoleerd. Buiten Mischa en onze zoon zie ik zelden mensen.

Juist daarom maakt het zo veel indruk als ik dan, zoals afgelopen weekend, even in de buitenwereld ben. Al die gezichten van mensen die voorbijlopen, groeten, in het hotel vroegen of we nog iets nodig hadden, het voelde bizar, bijna surrealistisch. Zoveel indrukken om te verwerken.

En terwijl ik dat probeer te verwerken, komt er iets anders omhoog: verlangen en verwachtingen. Dat wat ik altijd zorgvuldig wegstop, om mijn pijnlijke situatie überhaupt te kunnen verdragen.

Zolang ik niet te veel verlang of verwacht, lijkt mijn leven leefbaar. Maar zodra ik er even buiten sta, zoals dit weekend, voel ik hoe benauwd en geïsoleerd mijn bestaan werkelijk is. Hoe ik letterlijk overleef, grotendeels in onze slaapkamer, in ons bed. Hoe ik het beste probeer te maken van een situatie die me van alles berooft.

Hoop en verlangen worden zorgvuldig weggestopt onder een dikke laag pragmatisme en humor. In de buitenwereld zijn, heeft dat laagje weg gekrabd.

Ineens ligt alles open en bloot, rauw. Ik wil van alles. Leven. Ervaringen opdoen. Mensen zien. Aanwezig zijn bij de belangrijke momenten in het leven van ons kind. Musea bezoeken. Een concert meebeleven.

Wat ik heb is niet genoeg. Ik wil meer. Alles. En nog wat extra.

Of misschien wil ik gewoon wel wat anderen hebben: kunnen douchen en aankleden zonder erover na te hoeven denken of het zorgvuldig te moeten plannen. De wereld in kunnen stappen. Voor ontmoetingen, contact, indrukken en ervaringen, zoals gewone mensen dat doen.

Maar ik ben niet gewoon. Ik wijk af. En even voel ik dat intens,  rauw en pijnlijk. Tot er vanzelf weer een laagje op mijn ziel groeit. Een beschermlaag waarachter ik me staande weet te houden in mijn cocon van overleven en van niet te veel willen, niet te veel verlangen.

Martine 🍀