Geluk, dat dit lukt. Geluk, dat ik liggend afleiding heb in kleuren en vormen tekenen. Vergetelheid. Even in mijn eigen fantasie leven en mijn realiteit buiten sluiten.
Geluk
Tag: tekenen
“Ga eens in mijn schoenen staan”
Hoe vaak ik het meemaakte weet ik niet eens meer. De zeldzame keren dat ik voorheen bezoek kreeg, werd mij vaak gezegd dat ‘het’ niet eens zo erg leek.
“Best fijn toch alle dagen vrij, geen verplichtingen, kunnen doen wat je wilt en zomers in de tuin kunnen zitten en lezen.”
“Ja, heerlijk. Als je de continu pijn en uitputting even vergeet. En ook het feit dat ik voor dit bezoek dagen heb gerust en erna een knallende PEM krijg en ik eigenlijk nooit kan doen wat ik wil. Maar buiten dat heb je helemaal gelijk hoor.”
Ik zei het nooit maar dacht het wel.
Overigens begreep ik toentertijd de opmerking wel. Wat mensen zagen was iemand vol adrenaline die lekker zat te kletsen, in de tuin, mooi weer, vaak nog met zelfgebakken muffins erbij.
Over de momenten voor en na vertelde ik niet echt. Ik wilde oprecht gewoon genieten van het bezoek. Ook wilde ik nooit klagerig overkomen. En ik was bovendien hongerig naar het verhaal van de ander.
Maar toch. Ga eens in mijn schoenen staan. Ruilen? Ik denk niet dat iemand zich nu aanbiedt.
Onzichtbaar ziek
Sinds februari 2008 ben ik ziek. Kinderen werden sinds die tijd groot, volwassen, vriendinnen trouwden, veranderden van baan, en nogmaals en nogmaals. Mensen zijn verhuisd en wonen in huizen die ik nooit heb gezien en waarschijnlijk nooit zal zien.
Het leven is enorm in beweging. Ik ook. Ik voer een enorme onzichtbare strijd, zo liggend in bed. Alleen niemand die het ziet
Om mij heen speelt het leven zich af. Alles is in beweging. Ik lig en observeer vanaf een afstand de bewegingen.
Soms lijkt het alsof mensen letterlijk dwars door mij heen gaan, niet meer zien dat ik er ook nog ben. Dat mijn plaats in de samenleving langzaam verdwijnt. Ik lijk op te gaan in het niets.
Het is niet zo – dat hoop ik echt – maar het voelt wel zo.
(afbeelding MinofMeer)
Hoe ik mij voel
Iedereen zegt altijd dat ik zo sterk ben. Dat ben ik niet. Ik heb geen keus. Had ik de keus, dan rende ik keihard weg.
In mij is er altijd strijd. Een wedstrijd tussen overgave, woede, onmacht, verdriet en nog een heleboel andere emoties.
Mocht je je afvragen hoe dat eruit ziet. Nou zo dus…
Wachten
Ziekzijn is wachten.
Wachten op mijn eten en drinken.
Wachten op een moment dat ik goed genoeg ben om te douchen.
Wachten op een reactie van mijn arts.
Wachten tot de pijnstillers werken.
Wachten op de avond, want dan is de dag voorbij en heb ik het weer gered.
Wachten tot ik klaar ben met rusten en weer iets kan doen.
Wachten op wetenschappelijk onderzoek dat mijn leven verandert.
Wachten op genezing.
Wachten op het moment dat mijn leven verder gaat.
Wachten tot dit voorbij is.
Glijdende schaal
Een nieuwe hobby betekent veel leren. Én geld uitgeven. Ik begon met een klein setje kleurpotloden maar inmiddels ben ik aan mijn tweede set begonnen met 120 kleuren. Maar omdat ik ook regelmatig met viltstiften werk, onder andere op zwart papier, kwamen daar speciale stiften bij.
En een elektrische gum.
een blender;
een burnisher;
een schetsblok;
speciaal papier;
ander speciaal papier;
nog meer speciaal papier;
een opruimwikkeldoekdinges om de kleurpotloden in op te bergen.
En toen ik dacht alles te hebben waren de eerste verfmarkers al weer op en moest ik bijbestellen omdat het halverwege een tekening gebeurde. Ik denk dat er binnenkort een extra kast op mijn kamer moet komen. En daarna staat er een ander huis op mijn verlanglijstje.
Alleen denk ik dat Mischa dan een andere vrouw op zijn lijstje zet.
Min of Meer 