Wat doe je als je al drie katten hebt en niet al te veel ruimte? Precies, dan neem je nóg een kat in huis. Liefst weer een zwerver, eentje die echt moeilijk te benaderen is. Een fijne uitdaging en een mooi project voor het najaar.
‘Wel ja, natuurlijk. Dat doet maar’ hoor ik u denken. Maar nee, dat kan natuurlijk niet, zou wat zijn zeg als uw gedachten zo via mijn laptopje in mijn hoofd geplaatst worden. Daar is het toch al zo druk.
Een moeilijk benaderbare zwerver dus. Het voordeel van deze zwerver – in tegenstelling tot die van vorig jaar – is dat deze goed ziet en dus iets minder angstig is. Hij vertoont zo op het eerste gezicht geen zichtbare gebreken, buiten een overduidelijk gebrek aan liefde en ervaring met het goede leven.
Zwerfkatten hebben het tot een kunst verheven om van een afstandje naar je kijken, de schouders een beetje afhangend en dan liefst zo dat de eenzaamheid er vanaf druipt. Die glijdt zo van die schoudertjes af, vormen een plasje en dat plasje wordt groter en groter en tegen de tijd dat die olievlek bij mij is aangekomen, rest er niets anders dan meegaan met de stroom. Centjes tellen dus, goed gesprek met de rest van de katten en hopen dat het allemaal gaat lukken.
Een weldoordachte combinatie van lekkere hapjes, zoete lieve woorden en voorzichtige toenaderingspogingen deden vorig jaar wonderen dus is die tactiek op herhaling. Inmiddels zijn we in het stadium van opgevoerde aaitherapie belandt. Waar eerder één aaibeurt per dag al een overwinning was, hebben we nu het tempo opgevoerd en wordt Gerrit verwend met diverse aaibehandelingen elke paar uur.
En met wat een effect. Rollende ogen, kwijl die langzaam uit de bek ontsnapt, zacht geronk dat wordt gestart, een buik die voorzichtig wordt aangeboden. Het is een feest.
Elke keer weer is het inschatten, hoe ver kan ik gaan, hoe ver mag ik gaan, haalt hij niet uit? Ik moet hem immers net zo veel vertrouwen geven als hij mij geeft. Komt hij ineens omhoog om mij een kopje te geven, dan onderdruk ik mijn schrikreflex. Soms gaat het goed, soms gaat het niet goed. Schrikt hij, schrik ik en staan de bewijzen op mijn handen en armen. Misschien toch tijd voor een tetanusinjectie?
Gisteren hadden we een topdag, de zwerver en ik. Even dacht ik dat hij op schoot zou springen, maar nee, dat was net te veel gevraagd. Wel was er een grote doorbraak. Ik zat op mijn hurken en hij likte mijn hand, ging op zijn achterpoten staan. Zijn snoet naar voren richting mijn neus. Een minuut die eindeloos duurde was er vertrouwen. Tot een oorverdovende knal uit het park een einde aan de droom maakte. Serieus, wat een baggerherrie! Een afrekening uit de Hoornse onderwereld? Een visser die met dynamiet de visvijver leeghaalt? Een scooter met knalpijp?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat Gerrit weg rent als ik hem wil aaien. Hij gaf zijn vertrouwen en hoorde een knal. Dat associeert hij nu met mij en moet weer worden afgeleerd. Zo is er altijd wat. Ik moest trouwens ook flink bijkomen van die knal. Een permanent overprikkeld zenuwstelsel kan namelijk blijven hangen in schrikreacties. Van dat wegrennen begrijp ik dus wel, dat doe ik ook n mijn hoofd. Maar we komen er wel, Gerrit en ik. Ooit.
Wens ik jullie een fijn weekend toe….
Min of Meer's ME-Plein 
Mooi verhaal weer Martine. Jij ook een fijn weekend.
LikeLike
Jammer, weer wat stapjes terug met jou en de zwerver dan.
Maar inderdaad, jullie komen er wel…
Fijn weekend!
LikeLike
Jullie komen er zeker Martine, zowel jij als Gerrit. Fijn dat Gerrit jou ook al steeds meer vertrouwen gaat schenken, dat komt helemaal goed, net als met Dibbes. Fijn weekend voor jullie allen. Marja
LikeLike
En dat komt goed met Gerrit, ….. kost tijd,…. hier ook 4 katten en als laatste is er een gehandicapt poesje bijgekomen. Haar motoriek is niet goed door een beet van een hond als kitten ( spanje ) en ze kan bv geen trap lopen etc,…. haar vertrouwen hebben we al gekregen en dat is geweldig.
LikeLike
Wat een mooi verhaal weer van jou en jouw projectjes… Jammer van die knal (understatement), maar daar komen jullie ook wel weer uit, zo samen. Geniet van je katten! gr Esther
LikeLike
Jij ook een goed weekend.
LikeLike
Wat een bijzonder verhaal, Goed weekend.
LikeLike
Heel mooi verhaal weer, wat lief dat hij je steeds meer vertrouwd jammer van de knal, maar dat komt goed!!
Jij ook fijn weekend!!
LikeLike
Ik volg met liefde je blog. Wat hou je veel ballen in de lucht zelfs als je overprikkeld bent. Zelf heb ik soms dat ik zo moe of overprikkeld ben, dat ik te moe ben en om rustig aan te doen omdat ik in een soort overlevingsmodus zit om maar door te gaan. Weet niet of jij dat ook wel eens hebt. Groetjes Loes
LikeLike
Komt wel goed met Gerrit en jou. Wel jammer van die knal, maar hij zal steeds meer goede ervaringen opdoen bij jullie thuis en die zullen steeds beter blijven hangen.
LikeLike
Het komt vast wel goed! Mijn ervaring is dat je vaak toch niet helemaal meer vanaf 0 hoeft te beginnen.
LikeLike
Mooi verhaal, succes met Gerrit, het komt vast goed.
groetjes, hanna
LikeLike
Ik zie een parallel met jouw ME. Keihard onderuit gaan en weer langzaam opkrabbelen.
LikeLike
Ach, zo herkenbaar! Win je net een klein beetje vertrouwen, gebeurt er zoiets… Grrr…. Ook hier gaat het nog niet van een leien dakje met de katten… Door de komst van Toastje twee weken geleden (dus nog maar pas), is Lhasa erg zenuwachtig, waardoor ze overal in huis plast… Toastje durft nog niet van de zolderkamer af (die is overigens erg prettig ingericht voor katten). Momo vindt het allemaal best als ze maar geaaid wordt… Ach ja, zo blijven we lekker bezig… Succes met Gerrit en de andere katten, eens komt het goed!
LikeLike
Wat een heerlijk kattenverhaal weer. Het komt vast wel weer goed tussen Gerrit en jou:-). Annette
LikeLike
Je klinkt echt als een dierenvriend, waren er maar meer zoals jij 🙂
LikeLike
Och wat jammer nou van die knal, dus even een stapje terug maar ik weet zeker dat het weer goed komt.
LikeLike