Al zo lang als ik me kan herinneren ben ik doof. Net iets te vaak als kind een oorontsteking gehad blijkbaar. De bewijzen daarvan zijn nog te vinden in een oud fotoalbum. De foto’s zijn wat verschoten maar er is goed te zien dat ik daar als klein kind van pak em beet een jaar of 6,7 voor de prachtige jaren 70 bungalowtent van mijn ouders lig, ondanks de hitte goed ingepakt en met een gezicht als een oorwurm. Want wat een onrecht was dat toch, op een camping mét zwembad zijn en daar mocht ik dan alleen naar kijken, maar niet in zwemmen. Want dat is geen goed idee met een oorontsteking.
Die ontstekingen zijn een rode draad in mijn leven gebleven, net als het doof zijn. Maar waar de ontstekingen gepaard gaan met veel ongemak, heb ik het doof zijn nooit als vervelend ervaren. Niet omdat ik niet beter weet (ik weet wel beter want ik had jaren een gehoorapparaatje) maar omdat ik prijs stel op mijn stille wereld.
Aan die stille wereld kwam ruw een eind toen ik een gehoorapparaatje kreeg. Hoewel ik zelf best tevreden was in mijn stille cocon, scheen ik onhandelbaar te zijn in de omgang. En dat was onhandig. Op kantoor tijdens vergaderingen bijvoorbeeld. Ja, je moet mij natuurlijk ook geen notulen laten schrijven en veel gemaakte afspraken en voornemens ontgaan mij volledig. Ik ben daarentegen wel kampioen in gezichtsuitdrukkingen peilen, tussen de zinnen door lezen en ook liplezen gaat me aardig af, mits de spreker me aankijkt en geen onverstaanbaar dialect spreekt waarbij alle klinkers worden ingeslikt of een snor heeft.
Met mij uit eten gaan zonder apparaatje is een uitdaging, daar kwam M. ook snel achter. Romantisch fluisteren in mijn oor is er niet bij, je kunt beter een luidspreker meenemen of met gebaren uitbeelden wat ik in je oproep. En voor M. zijn intrede deed in mijn stille wereld, raakte ik regelmatig betrokken bij allerlei onhandige toestanden en bleek ik op feesten afspraken te hebben gemaakt met wezens van allerlei afkomst omdat mijn tactiek jaren dezelfde was: ik riep 3 keer boven de muziek uit: ‘ik hoor je niet goed, ik ben heel erg doof’ en als dat niet het gewenste resultaat had (en mensen door bleven praten over hun hobby/vriendin/kat/trauma’s) antwoordde ik gewoon op alles met 2 keer ja en 1 keer nee. Dat is overigens een tactiek die ik iedereen aanbeveel, als je meer avontuur in het leven wenst.
Mensen die doof zijn, kijken je altijd aan. Doe ik ook. Als iemand iets zegt tegen mij, kijk ik naar de mond en de ogen, héél aandachtig. De meeste mensen doen dat niet heb ik inmiddels geleerd. En dat luisteren met aandacht wekt soms verwachtingen op en doet wat met de vertellende partij. Mensen vertellen me alles, storten hun leven uit over mijn wereld en dat ik de helft niet hoor, ontgaat ze.
Aan mijn stilte kwam een eind toen ik erachter kwam dat ik bij elkaar maar één goed oor had. Ik had altijd een doof oor en een héél doof oor en toen het beetje dove oor er tijdelijk mee ophield door een ontsteking, was ik hermetisch afgesloten van de wereld en was communicatie niet te doen. Op naar de dokter die na het oplossen van de ontsteking nog maar eens een testje deed en concludeerde dat ik inmiddels bij elkaar maar één goed oor had en dat dit wellicht wat weinig is.
Op naar de gehoorapparaatjesmakermeneer. Er werd gepast en gemeten en hop, ineens had ik een apparaatje in mijn oor. Als dove liep ik naar binnen en ingeplugd liep ik naar buiten. Dat was nog best een traumatische ervaring want op het moment dat ik voet buiten de deur zette in Amsterdam kwam de tram voorbij, vloog er een vliegtuig over en knalden er twee auto’s bijna op elkaar wat gevolgd werd door veel gescheld en getoeter. Ik wou plat op de grond gaan liggen en dekking zoeken. Later ontdekte ik dat dit de normale geluiden van het leven van alledag zijn. Niets om je druk over te maken dus. Om me gelegenheid te geven rustig te wennen aan de geluiden, zou ik nog bellen voor het passen en meten van het apparaatje voor het andere oor.
Er ging een wereld voor me open. Faxapparaten piepten. Ik hoorde collega’s in zichzelf mopperen. Ik moest ineens gaan notuleren. Sociale gebeurtenissen bleken energieopslorpers waaraan geen ontsnappen mogelijk was. En zelf een sleutel in een deurslot steken maakt geluid! Zo veel geluiden die ik liever niet wil horen!
Het eerste apparaatje was geen succes. Ik heb het weken geprobeerd maar toen een collega aan me vroeg of ik wist dat er bloed uit mijn oor kwam, was de maat vol. Die maat daar ging het trouwens om, ze maken bij het meten een mal van je oor en die van mij was verwisseld met die van iemand anders. Dus ik liep met iemand ander zijn maten in mijn oor, en dat deed pijn.
Na een paar weken wachten, kwam het nieuwe apparaatje en dat paste.Nou ja paste, ik heb er nooit aan kunnen wennen. Niet aan de teringherrie die mijn leven insloop en ook niet aan het apparaatje zelf. Ken je het gevoel van onder water zwemmen, de druk die op je oor ontstaat? Zó voelt dat apparaatje voor mij. Het apparaatje bracht ook problemen met zich mee. Om de haverklap had ik weer ontstekingen. Als ik de telefoon tegen mijn oor deed om een gesprek te voeren, dan kwam er een keiharde penetrante piep uit dat ding. Zo ook als ik in de winter een muts opzette of oorwarmers opdeed. En trouwens, ik hoorde dan wel beter en meer, één van de grootste problemen van mijn doof zijn, loste het niet op. Ik ben atypisch doof. Dat betekent dat de gehoorstoornis links van een andere orde en oorzaak is dan rechts.Bij elkaar zorgt dat ervoor dat ik onder meer niet kan onderscheiden waar een geluid vandaan komt. Kom je mij tegen op straat en ga je hard gillen om mijn aandacht te trekken, dan heb je grote kans dat ik de andere kant op loop. Ik hoor niet waar het geluid vandaan komt. Een apparaatje lost dat niet op, ik hoor alleen maar meer en harder geluid maar nog steeds niet waar het vandaan komt.
En zo bleek het apparaatje weinig op te lossen. Communicatie met mij bleek nog steeds moeizaam te gaan want na het opnemen van de telefoon moest ik eerst het apparaatje eruit halen omdat ik door de piep niets hoorde. Zonder apparaatjes hoorde ik geen piep en wel iets, wat meer is dan niets. Nog steeds vooral vervelend voor de andere partij. Maar ja, wie zegt dat communiceren mijn sterkste kant moet zijn? Is toch ook maar zo’n overtrokken gedoe vinden jullie ook niet? Zonder apparaatje is er bovendien meer ruimte voor nuances en misverstanden kunnen trouwens heel prettig uitpakken, het laat ook nog wat over voor de fantasie. En bovendien, mijn gezin lacht zich dagelijks een breuk om wat ik meen te horen. Dus deed ik het apparaatje uit en legde het in een schaal. Van de schaal verhuisde het naar een la. Voor in de la, achter in de la. Ineens zijn we 8 jaar verder en vinden we een oud apparaatje in de la. Zou hij het nog doen? Batterijtje erin, inpluggen, schrikken!!!! Snel weer uit doen. Terug naar de stille wereld.
Mis ik dan niets? Nee niets, of wel heel veel maar dat weet ik niet. Behalve de vogeltjes, die mis ik soms wel. Die hoorde ik ineens toen ik was ingeplugd. Het was toentertijd een aangename verrassing dat ik ontdekte dat er vogeltjes waren in Amsterdam die ik kon horen als ik naar mijn werk fietste. Nu woon ik niet meer in Amsterdam en kijk ik uit op een park met veel vogels. Ik denk de geluiden er wel bij, dat voldoet ook, voor mij.
Min of Meer 
Ik heb als gewoonhorende juist oordopjes op maat om een teveel aan geluiden weg te filteren. Het kost me teveel energie om alle geluiden te plaatsen. Een stillere wereld is heerlijk rustig. Op mijn vorige werk maakte het niet zoveel uit dat ik ook op mijn werk die oordoppen gebruikte, ik werkte met doofblinden en sprak met hen in vierhandengebarentaal.
Groet,Greet
LikeLike
Waarschijnlijk zijn jouw man en zoon wel gewend aan alleen iets tegen je zeggen,als je hen aankijkt. Hier beginnen mijn man en ik wat slechter te horen,zeker bij achtergrondgeluiden als stofzuiger e.d. Met alle mis-verstaan. Wij moeten nog wennen om daar rekening mee te houden.
LikeLike
O, wat fijn om eens te lezen dat ik niet alleen sta in mijn hardhorendheid. Nooit oorontstekingen gehad, maar rond mijn veertigste begon ik aardig doof te worden. Steeds vaker moest ik mensen vragen hun woorden te herhalen. Vooral vrouwen hebben de gewoonte op een aanvaardbaar geluidsniveau te beginnen aan hun verhaal en zakken naarmate het einde nadert steeds verder weg. Als ik dan vraag om een herhaling krijg ik het hele verhaal opnieuw te horen (inclusief het afzakken), terwijl ik alleen de laatste zin(nen) heb gemist. Ook ik kreeg gehoorapparaatjes aangemeten. 'Doe maar de duurste', zei mijn man. Duurkoop, goedkoop in dit geval Ik mocht 2500 euro afrekenen want de verzekering vergoedde destijds maar 400 euro. Prachtige klein gevalletjes én… computergestuurd. Laat ik er nu min of meer geen f…ck aan hebben. Want mijn gehoorverlies zit voornamelijk op de spraak. Vaak kan ik wel huilen om wat ik allemaal mis op sociaal gebied. De kroeg, restaurants, feestjes, de lunch op mijn werk, verjaardagen… ik kan vaak niemand verstaan. Klagen heeft geen zin, bij de audicien zeggen ze: 'Tja, het blijft natuurlijk wel een hulpmiddel'. Men adviseert mij echter niet zomaar meer ja en nee zeggen in het wilde weg. Dat gaat wel eens fout en mensen zijn dan bijvoorbeeld gekwetst omdat ik ze niet zou begrijpen of ze nemen me voortaan niet meer serieus al ik 'raar' reageer. Eén ding ben ik met je eens, Martine, ik kan heel erg genieten van de stilte. Als ik in het nabijgelegen natuurgebied wandel heb ik geen last van het lawaai van de snelweg. En bij een veel telefonerende collega met een snerpstem zet ik ze gewoon even op uit 😉 Anna
LikeLike
Mijn dochter hoort rechts niets en links (met gehoorapparaat) 60 % ongeveer!
Ze kreeg haar eerste apparaatje op haar derde. Eenhorige mensen kunnen nooit de richting van geluid bepalen dat heeft bij ons wel eens tot paniek geleid! Feestjes en grote bijeenkomsten mijdt ze en voor studie en radio/tv gebruikt(e) ze soloapparatuur en/of ringleiding.
LikeLike
Even helemaal off topic… Goed om even wat van je te lezen..!
On topic:
Als goedhorende herken ik toch wel wat in je verhaal! Ik heb min dertien (tadaaah!) en regelmatig ontdekte ik, bij een nieuwe bril of lenzen, wederom opnieuw dat een boom dus allemaal verschillende blaadjes blijkt te hebben, op de plek van die groene vlek…!
En ook: altijd voor de zekerheid terugzwaaien als mensen die iets verderop staan, in jouw richting lijken te zwaaien… je weet maar nooit: wellicht is het een goede bekende, die vlek in de verte…
🙂
LikeLike
Ondanks dat ik een goed gehoor ben, herken ik veel in je verhaal. Ik kan maar een bepaalde mate van geluid om me heen verdragen. Ik houd juist van de stilte waar slechts heel subtiele natuurlijke klanken zoals het geluid van de regen of een zingende vogel in passen. Geluid stoort me al snel doordat het mij af leidt. Veel mensen vinden dat raar dat ik die stroom aan geluiden niet kan aflsuiten voor mezelf en dat ik het zo'n invloed op mij laat hebben. Alllen ik houd van stilte. Ik ben dus heel blij met je blogje. Dank je.
LikeLike
Ik heb, tot nu toen, nog ene zeer goed gehoor en hoor het minste geluidje dat een ander zelf niet opmerkt. Vooral 's nachts is dat vervelend. Ik slaap zowiezo al heel slecht en veel te weinig (ongeveer 3 tot 4 u per nacht) en ben wakker van het minste geluidje. Overdag ben ik vaak alleen thuis (ben thuisblijfmoeder) en ik heb graag stilte rond mij : ik zet zelfs nooit de radio aan omdat dat voortdurende geluid me stoort. Als er teveel geluid op me afkomt, heb ik het gevoel dat ik overprikkeld raak.
Mijn man heeft een sterk verminderd gehoor aan één oor ten gevolge van de vele oorontstekingen die hij als klein kind meemaakte. Hij onderging als kind ook een ooroperatie die het gehoorvermogen er absoluut niet op verbeterde. Hij heeft ook heel vlug pijn aan dat ene oor en draagt daarom bijna altijd een muts als hij buitenloopt.
Mijn moeder is hoogbejaard en hoort zeer slecht : we moeten echt tegen haar roepen om ons verstaanbaar te maken en telefoneren met haar is al helemaal een ramp. Jaren geleden had ze al eens een oorapparaatje gekocht maar daar was ze niet tevreden over en het toestelletje lag mee in de kast of dat het in haar oor zat. Toen ze vorig jaar het apparaatje terug wilde gebruiken, was het kapot aangezien ze er de batterij niet had uitgehaald en die was uitgelopen.
We hebben haar vorig jaar kunnen overhalen om twee nieuwe oorapparaatjes te laten aanmeten en te kopen. Ze heeft enorm lang getwijfeld of ze het geld eraan zou uitgeven of niet. Ze mocht in de winkel van de oorapparaatjes een paar toestelletjes uittesten en opteerde dan toch om twee oorapparaatjes te kopen. Ze betaalde er 3850 euro voor. Best wel veel maar als ze het nodig heeft, dan is dat maar zo.
De eerste dagen dat ze de apparaatjes droeg, was ze er tevreden over maar het zinde haar niet dat de batterijen zo vlug leeg waren, dat ze, ondanks de geluidssterkte van de apparaten kon geregeld worden toch vaak met een fluittoon zat. Ze vond het ook heel vervelend dat haar oren binnenin jeuken als ze die apparaatjes draagt. Gevolg : beide hoorapparaatjes liggen in de originele doos in de kast maar ditmaal heeft ze er wel de batterijen uitgehaald…… We kunnen dus niet anders of blijven roepen tegen ons moeder als we willen dat ze ons verstaat….. liesbet
LikeLike
Gehoorapparaatje mee naar een natuurgebied ver van de bewoonde wereld een idee? 😉
Ik herken wel wat dingen van vl in je verhaal. Hij is ook dovig door alle gezondheidsproblemen met zijn oren. Op het moment zit zijn linkeroor al weken dicht. Moet ik zorgen dat ik in zijn goede oor praat, anders 0,0 reactie. Gehoor is aan beide kanten verminderd, maar links het ergst.
Ik ben het andere uiterste – hoor heel veel. Van de week nog. Vl vroeg zich af waar dat gedruppel vandaan kwam. Ik zeg: dat is de verwarming achter je (hij dacht dat het van boven kwam!) en dat doet ie al 6 jaar. Oh, zegt hij, die moet ik maar eens ontluchten dan. Das op zich wel komisch. Maar soms ist heel irritant. Hij zet apparaten vreselijk hard, waar ik ze weer zo zacht zet dat niemand behalve ik het hoort. Ach, en zo heeft hij hele goede ogen en moet je mij geen snelwegborden laten lezen.
LikeLike
als vriendin van een niet-zo-heel-goed-horende heeft zijn stille wereld wel een groot effect op mij. Ik voel me regelmatig niet gehoord. Letterlijk natuurlijk, maar het heeft ook z'n weerslag op mijn emoties die zich niet gehoord voelen. Want soms hoort hij iets wel, en dan in de zelfde omstandigheid niet. Dat voelt regelmatig alsof hij me niet wil horen.
Mijn logica kan nog accepteren dat het gewoon fysisch niet-horen is. Maar mijn gevoel trekt zich daar soms verrekt weinig van aan.
Daar heeft mijn vriend weinig last van. Maar wij-samen uiteindelijk wel.
Qua afspraken maken redden we het, ook omdat ik voor andere personen al een ultra heldere communicatiestijl had aangeleerd, en van niets uitging “dat hij het wel zou snappen”. Maar ik word regelmatig moe van het feit dat meer dan de helft van de communicatie bij mij ligt. Die energie verdwijnt op een onzichtbare manier, behalve op de momenten dat ik het gehad heb en uitbarst.
Dan pas heeft mijn vriend er last van dat hij zaken niet hoort. Verder niet.
En ja: ik hou ook erg van stilte, mijn autoradio staat niet vaak aan.
LikeLike
Dan heeft jouw lichaam dat eigenlijk nog goed geregeld dat jij zo een pak minder prikkels binnen krijgt 🙂
Ramona
LikeLike
Ik word helaas ook steeds dover. Als mensen aan mijn linkerkant (mijn slechte oor dus) gaan staan praten roep ik onveranderlijk: wat zeg je, ik word steeds dover. Nou dacht ik dat ik misschien een gehoorapparaat moest nemen. Mijn man krijgt voortdurend uitnodigingen van een firma hier in de buurt voor een “gratis gehoortest” Hij hoort supergoed overigens. Iedere keer denk ik dan, ik moet eens gaan want zo gaat het eigenlijk niet meer zo goed. Maar met dit stukje heb je me wel op andere gedachten gebracht. 't Gaat best zo. Groeten, Cora
LikeLike
Ik wist niet dat je slechthorend was dus je verhaal was helemaal nieuw voor me. Mijn moeder is ook zeer slechthorend en soms kan ik wel eens jaloers op haar worden als ze zegt: als ik mijn gehoorapparaat uitdoe is het zo lekker stil 😛
LikeLike
Een vermakelijk verhaal, want heel herkenbaar! Ik had eerst standaard oorstukjes die voor mij veel te groot waren en heel pijnlijk waren. Ik ben binnen een paar dagen terug gegaan en heb mini-oorstukjes gekregen. Ik versta met hoortoestellen op drukke feestjes helemaal niemand, ik ben voortdurend aan het liplezen en als mensen die ik niet zie, iets tegen mij zeggen, dan ontgaat mij dat volkomen. Op mijn werk lunchen we in een grote, zeer rumoerige ruimte. Meestal zit ik er maar een beetje bij, want ik kan de tafelgesprekken niet volgen. Soms heb ik een gesprek met iemand die naast me zit, maar als die gaat praten met iemand die tegenover ons zit, dan lukt het mij echt niet om het te verstaan, dan mis ik bijna alle woorden.
Maar, ik heb hier thuis geen last van de ringweg, ik heb nauwelijks last van lawaaiige buren en de misverstanden door slecht horen thuis zijn soms hilarisch. Thuis heb ik maar zelden mijn toestellen in, wel draag ik die op mijn werk. Mijn kinderen zijn goed getraind, die kijken mij aan als ze iets tegen mij zeggen.
Op mijn werk draag ik wel hoortoestellen, die heb ik tijdens het notuleren zeker nodig. Maar ook dan heb ik ondersteuning nodig via liplezen. Dus alsjeblieft geen hand voor de mond of een andere kant op kijken en bij voorkeur luid en duidelijk praten, anders word ik er hondsmoe van. Sinds afgelopen zomer hebben we daar allemaal andere telefoons gekregen, nagenoeg iedereen heeft nu koptelefoons, op het oor of in het oor. Dat is niets voor mij want dan storen mijn hoortoestellen als gekken. En om nu iedere keer als de telefoon gaat het hoortoestel er uit te trekken en de koptelefoon uit te zetten, dat gaat mij te ver. Dus heb ik nu als een van de weinigen een toestel aan een draadje aan een USB poort. In de winter buiten draag ik een muts of een hoofdband zonder hoortoestellen, want de combinatie geeft een zeer gemene piep.
Ik heb maar een gehoorverlies van 40% aan ieder oor, valt wel een beetje mee.
LikeLike
Sirenes geven bij mij wel behoorlijk wat paniek. Ik hoor niet of het een ambulance, een brandweerwagen of een politieauto is en ik hoor al helemaal niet waar die vandaan komt. Dus schrik ik me rot als er uit “onverwachte” hoek ineens een ambulance voorbij racet.
LikeLike
Ik heb zelden zo'n herkenbaar verhaal gelezen. Dank je wel Martine.
Ook ik ben al slechthorend sinds ik een kind was. Dat werd echter niet erkend. men dacht, dat ik dom, lui of gewoon vervelend was. Ik begreep het zelf ook niet en werd daarom heel onzeker. Pas op latere leeftijd kwam ik er achter, dat mijn gehoor heel slecht was. Ik ben vaak uitgelachen en vernederd. Dan zonder je je steeds meer af.
Inmiddels lach ik zelf ook om bepaalde dingen. Maar soms wordt ik ook wanhopig. Er wordt dan gezegd: dat HOOR je toch? Nee, ik hoor het dus niet.
Een paar jaar geleden vond mijn echtgenoot, dat ik een hoortoestel moest aanschaffen. Ook ik kocht een hele dure. Weggegooid geld is het.
Wat zou het mooi zijn, als het horende deel van de bevolking een beter begrip kon opbrengen voor de doven en slecht horenden.
In de tussentijd geniet ik van de stilte…
LikeLike
Ik ben met een slecht gehoor geboren. Ik hoor geen hoge tonen. Ik hoor alleen klanken waarvan ik in de loop der jaren geleerd heb om woorden en zinnen mee te maken. Zolang een gesprek niet direct van onderwerp veranderd kan ik het redelijk volgen.
Ook ik hoor niet waar het geluid vandaan komt en maak mee dat mensen boos op me zijn omdat ik hun genegeerd heb op straat. Ik ben er mee gestopt om uitleggen waarom ik ze niet hoor roepen, want het gaat bij de meeste het ene oor in en het andere uit.
Ik ben er aan gewend om weinig te horen, maar soms zou ik best goed willen horen. Dan kunnen mijn kinderen me gewoon roepen, dan hoor ik vogeltjes fluiten, dan hoor ik de bel ook als ik boven ben, dan weet ik wanneer ik de sleutels langs mijn tas stop.
Ook ik heb gehoor apparaten gehad, maar net als jij kreeg ik daar weer ontstekingen van.
Dus ook ik leef in stilte en vind het vaak niet erg. Want mijn oudste kan soms klagen over het vele geluid wat er is. Die raakt dan overprikkeld. We hebben het al die jaren gered zonder al teveel geluid dus we kunnen er vast 100 jaar mee worden.
LikeLike
Hier nog een dove kwartel aan het bloggen. Ik ben links voor 99,9% doof. Rechts hoor ik middels een hoortoestel nog behoorlijk goed. Voldoende om in het onderwijs te kunnen werken. Als ik thuis ben draag ik mijn hoortoestel niet altijd. Als ik iets op tv wil kijken, dan ben ik blij met ondertiteling via teletekst; daarom is het jammer dat zoveel commerciële zenders ons dove kwartels nog steeds niet serieus nemen.
Ondanks alle beperkingen wil ik in 2015 (of 2016) naar een popconcert. Een vorige keer is dat niet goed bevallen, maar nu gaat het om mijn favoriete band; daar moet ik gewoon een keertje naar toe zijn geweest.
LikeLike
Wat leuk, naar welke band ga je?
LikeLike