Puber wil geen puber meer genoemd worden maar jong volwassene. Want dat is hij, zegt hij. Nu vind ik hem zelf ook meer een jong volwassene dan een puber als je het bekijkt in termen van onrust, opstand en experimenteren. Ons kind is bedachtzamer en serieuzer dan wij waren op die leeftijd. Er zijn hier (nog?) geen ruzies of slaande deuren, op wat (wederzijds, moet ik er eerlijk bij zeggen) gerol met de ogen na. Nou is hij een jongen en heb ik het idee dat meiden wat sneller zijn op die leeftijd qua opstand en pubergedrag.
Soms knijp ik mezelf even in de armen. ‘Waar blijft de tijd‘ denk ik regelmatig. Als moeder blijf je soms steken in het beeld dat je van je kind had toen hij 5 was, 10 was. En ben je geneigd daar naar te handelen. Maar als ik iets heb geleerd inmiddels dan is het dat je als ouder in deze jaren een flinke stap terug moet doen. In de zin van het hem zelf laten uitzoeken. Soms gaat hij dan onderuit. Maar meestal gaat het goed.
Vorige maand gingen M. en S. naar de open dag van de Vrije Universiteit Amsterdam. Afgelopen zaterdag was de Universiteit van Amsterdam aan de beurt. Aan de eettafel volgde een geanimeerd gesprek over alle indrukken, de voors en tegens van de bezochte studierichtingen. Met verbazing hoor ik mijn eigen kind aan. Hij kan zo goed verwoorden wat hij vindt, wat hij zoekt, wat hem aantrekt. Prachtig vind ik dat.
Hij hoeft nog niet te kiezen, zit nu in de vierde van het gymnasium en dit jaar werd hij vanuit school aangemoedigd open dagen te bezoeken. Dan is het 5e jaar voor een echte studiedag en het volgen van lessen of hoorcolleges om een betere indruk te krijgen. Je kunt zelfs een hele dag meelopen met een student. In het 6e jaar zou de keus duidelijk moeten zijn.
De voorkeuren zijn duidelijk maar er is veel wat lonkt. Medische informatiekunde, future planet studies, aardwetenschappen en computer sciences. Het lijkt hem allemaal prachtig. Al ziet hij heel goed dat het enthousiasme voor de ene studie ook heel erg wordt aangewakkerd doordat de voorlichter op die dag een begenadigd spreker was met een geweldig talent zijn studierichting te verkopen.
School bood ook speeddaten aan. Ook dat maakte indruk. De meeste sprekers vond hij niet heel boeiend. Maar die ene sprong eruit. Een man met een chemische opleiding die zijn hart achterna ging en van restafval – letterlijk het afval wat na verbranding overblijft – toch nog iets weet te maken en daar ongehoord succes mee heeft. Maar wel zichzelf blijft en ervoor kiest om zijn bedrijf niet groter te laten worden dan de 12 mensen die hij in dienst heeft.
En ook daar praten we over. Ga je werken om veel geld te verdienen of is dat niet zo belangrijk? Kun je dat combineren? Een sloot geld binnenhalen door keihard te werken om daarna dingen te gaan doen voor de lol is aantrekkelijk natuurlijk. Maar kun je niet beter ervoor zorgen dat je het werken zelf ook als prettig ervaart? Voor je het weet ga je leven naar je inkomen en werk je niet meer om zo snel mogelijk te stoppen maar om de hypotheek te betalen.
En zo komt alles aan bod. Hij denkt en vertelt en wij zeggen soms iets vanuit onze visie of ervaring. Hij lijkt ineens zo groot. Zo volwassen. Zegt dat hij zich nu alvast gaat inschrijven voor een studentenkamer, want dat kan vanaf je 16e jaar. ‘Misschien wil ik na mijn bachelor wel op kamers mama. Dat ik dan mijn masters doe terwijl ik in Amsterdam woon. Als ik dat dan wil dan kan het, dan heb ik voldoende inschrijvingsjaren. Maar misschien ook niet hoor, gewoon voor de zekerheid inschrijven.’
Ik slik wat. De tijd dat hij bij ons woont kan me niet lang genoeg duren. Maar ik zeg dat niet. ‘Natuurlijk kind, schrijf je maar in, moet je doen, goed idee.’ Loslaten is pijnlijk en tegelijkertijd vind ik het prachtig om te zien hoe hij zich ontwikkelt. Zo veel potentie en zo’n prachtig karakter. Mijn kleine mannetje. Pardon, jong volwassene.
Min of Meer 
💖
Meer kan ik hier eigenlijk niet van zeggen. Prachtig! Dat verwoorden heeft hij vast niet van een vreemde 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Oh kan dat vanaf 16? Dochter wil ook naar Amsterdam. In het tweede jaar van haar vervolgopleiding gaat ze stage lopen op Schiphol. Zucht…. en ja ik vind het oprecht leuk voor haar….
LikeGeliked door 1 persoon
Bij een wbv moet je 18 zijn maar inschrijving voor een studentenkamer kan vanaf 16 jaar
LikeLike
Prachtige jong volwassene, loslaten is pijnlijk……, maar hij woont nog wel een tijdje bij jullie toch?
LikeGeliked door 1 persoon
Jazeker
LikeLike
Ow, zo herkenbaar!! Onze zoon heeft daar afgelopen zaterdag ook rondgelopen. En niet met ons, maar met een klasgenoot. Want hij doet al eerste jaar HBO en heeft het plan opgevat om in Amsterdam te gaan studeren: Natuur- en Sterrenkunde. Nog een heel avontuur met toelatingstoetsen (want Havo en met propedeuse HBO Technische Natuurkunde heb je niet automatisch toegang) en vanuit Limburg, dus hij wil ook op kamers. Hij moet nog 18 worden he, want jonge leerling. Pffff…..het overspoelt me op dit moment een beetje. Maar natuurlijk mag hij het proberen. We zien wel of het m lukt. Ik laat m ook zo veel mogelijk zelf regelen.
Maar dat loslaten he…… ik had niet van mezelf gedacht dat ik het daar nu al benauwd van zou hebben. Tegelijkertijd ben ik trots. Raar, die gevoelens door elkaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Klinkt als onze zoon, rustig en bedachtzaam. De onze is vorige maand achttien geworden (!) en studeert chemie aan een HBO bij ons om de hoek. Hij vindt het (voorlopig) wel best zo bij ons thuis 🙂 Ik vind het heerlijk om te zien hoe hij z’n eigen gang gaat, maar misschien komt dat ook omdat ik weet dat hij nog even thuis blijft.
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk die gesprekken met je puber oeps, jong volwassene. Mijn jongens hebben eigenlijk ook nooit echt gepuberd en dat komt denk ik omdat ze zich altijd serieus genomen voelden en dat alles bespreekbaar was (is). Ik weet wel zeker dat dat bij jullie ook zo is. Hoe leuk ik het ook vind om te zien hoe de mannen opgroeien en hun eigen leven steeds meer gaan leiden, mijn moederhart heeft er nog steeds veel moeite mee. Ik kan ook enorm genieten als we allemaal thuis zijn wat natuurlijk niet zo vaak gebeurt omdat oudste zoon nu in Denemarken woont (en werkt en phd). Heerlijk als dan ’s nachts iedereen weer in zijn eigen kamertje ligt onder hetzelfde dak 😉 quilty pleasures van een moeder zal ik maar denken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ohhh oudste dochter is pas 10 en zij pubert wél al heel erg. Éen en ander heeft met haar autismestoornis te maken. Haar leerstoornis en aandachtsstoornis zorgen ervoor dat ze een jaartje achter zit, qua school. Ze zit nu samen met haar jongere zusje in de klas. Ik ben er niet rouwig om, dat ik nog een extra jaar al mn kinderen onder mn vleugels ga hebben. De autismespectrumstoornis van beide dochters en wellicht peuterzoon baren me wel kopzorgen voor de toekomst. Hogere studies gaan heel erg moeilijk worden voor hen. Maar we zien wel. Ze komen uiteindelijk ook wel op hun pootjes terecht, zeg ik steeds tegen mezelf…
LikeLike
Geen bier en wiet? 🙂
Xx
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat jullie deze periode makkelijk doorkomen! Het woord ‘puber’ wordt ook vooral gebruikt om rotjong met puisten en scootertjes aan te duiden, volgens mij. Een echte puber = een echte dwarsligger. Jonge volwassene past goed bij jullie prachtige zoon 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Oei, die hoop ik voorlopig nog niet te horen ‘Ik ga me inschrijven voor een studentenkamer’. Ik heb nog 8 jaar voor de oudste dat überhaupt kan roepen maar ik vraag me soms al af waar zijn de eerste 8 gebleven zijn.
Ik wil dat ze altijd klein, knuffelig en dichtbij blijven maar nog liever wil ik ze zien opgroeien tot gelukkige mensen die de wereld en zichzelf mogen gaan ervaren en ontdekken omdat ik zoveel van ze hou. Verward is het moederhart ;-).
LikeGeliked door 1 persoon
Over loslaten gesproken: gisteren zijn mijn beide kinderen verhuisd naar hun eigen appartement in Amsterdam. Na een aantal jaren te zijn uitgevlogen en weer teruggekomen te zijn (samenwonen – relatie uit, half jaar Thailand, etc. ) zijn ze nu toch definitief op eigen benen. Mijn dochter werkt als verpleegkundige en mijn zoon studeert en ze hebben samen een appartement gekocht. Ik vind ze reuze stoer en ze zijn hartstikke volwassen (22 en 24) maar het doet me meer dan ik dacht. Het huis is leeg ! Waar zijn mijn kleine kindjes gebleven ? Ik vind het maar lastig al weet ik wel dat het ook snel genoeg weer zal wennen.
LikeLike
Dit is nou liefde!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie post.
Dat is precies de taak van ons als ouders. Je kind zo opvoeden dat het zelfstandig wordt en is. Maar dat dit soms te snel gaat en dat er fases zijn waarin je denkt…”huh..gisteren zaten we nog op de bank naar ET te kijken en nu moet hij voor zijn studie het huis al uit”. Die fase komt sneller dan je denkt. Mijn zoon moest op zijn 18e stage lopen in het zuiden van Nederland, dus daar op kamers en ook nog een rijbewijs hebben, dus dat was hoppa; de wijde wereld in. Wat hij wel heel letterlijk nam.
En toch voelt het fijn; dat je ziet en weet dat je je kind voldoende bagage hebt meegegeven om dat aan te kunnen. En dat is precies wat ik (al langer) lees hier.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik moet er nog niet aan denken, Martine 😉 (Zoontje is pas 4, dus hopelijk groei ik daar uiteindelijk gewoon in mee!)
Aan de andere kant: mijn buurjongen is op zijn 30e pas het huis uit gegaan. Dat lijkt me dan weer een ander uiterste en daar moet ik ook echt niet aan denken 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Bij ons is er eentje de deur uit. Wanneer hij weet thuis is, voelt het pas weer compleet. Zo raar eigenlijk. Had nooit verwacht dat het zo zou voelen.
LikeGeliked door 1 persoon