Jaren geleden was ik met een groep vrienden op vakantie in Frankrijk. In een gebied dat in de winter gebruikt werd om te skiën, alleen wij waren er in de zomer. De Franse Alpen. In de zomer kon je er trouwens ook skiën. Echt gaaf en ook wel bizar, de sneeuw werd papperig zo rond het middaguur en dan lukte skiën niet meer goed.
Maar dit gaat niet over skiën. Daar heb ik niet zoveel over te vertellen. Ik deed het maar twee keer en kan het niet zo goed. Ik ben zo’n type dat dan meegaat voor de gezelligheid, links en rechts een ski-uitrusting leent en dan bovenop de berg denkt ‘Oh dear, whát was I thinking?’
Dat dacht ik trouwens geheel terecht want ik ben degene die van de berg aftuimelde, naar beneden gleed en omdat ik een t-shirt met driekwarts mouwen aanhad en een korte broek – het wás immers zomer – haalde ik mijn huid open. Ik had een prachtige toeareg armband gekregen van mijn vriendin die in Afrika was geweest en die armband was niet aaneengesloten. En best scherp. Dus liet ik een mooi bloedspoor achter, daar op die Franse berg.
Nogmaals, dit gaat niet over skiën. Dus neem ik dat woord niet meer in mijn mond. Dit gaat over raften in de Franse alpen. Want deden we tijdens die vakantie vóór het middaguur sportieve winterdingen op latten die kunnen glijden, ná het middaguur gingen we wandelen, zonnebaden en ook een keer raften.
Raften is met een groep mensen in een opblaasboot zitten en dan een best wilde rivier opgaan en proberen er na een tijd weer heelhuids uit te klimmen.
Nadat we ons hadden aangemeld kregen we een helm op, een zwemvest om en een peddel in onze handen gedrukt met daarbij de nadrukkelijke opmerking die peddel nooit los te laten. Maar dan voor de helft ‘en Français’ waar ik nooit goed in ben geweest en de andere helft in onverstaanbaar Engels (denk Allo Allo), maar ik geloof dat ik de strekking wel begreep. Want die opmerking – laat de peddel nooit los – werd elke minuut herhaald. En dat herhalen gebeurde door middel van schreeuwen.
Er werd sowieso veel geschreeuwd. Dachten wij zomaar even de rivier op te gaan? Echt niet, stelletje onervaren toeristen. Eerst oefenen met peddel vasthouden, in de boot springen, uit de boot springen. Als ik zeg JUMP, dan spring je hoor je me! LINKS! RECHTS! JUMP!
Nou heb ik twee grote makkes: ik word heel nerveus als mensen tegen mij gillen én ik ben heel erg doof. Ik hoor vaak wel geluid maar mijn brein maakt er iets anders van.
Na een uur oefenen met de drilaap die ons van alles toegilde gingen we de rivier op. En midden op die rivier gilde die Franse dictator tot mijn grote verbazing – althans, ik dacht toch écht dat ik hem dat hoorde schreeuwen – LINKS! JUMP!
En daar ging ik. Natuurlijk liet ik meteen mijn peddel los.
Ik heb nóg een makke. Soms krijg ik de slappe lach. Hoe ongepaster de situatie, hoe harder ik moet lachen. Dus werd ik na veel gedoe – die rivier was best wild – in de boot getakeld en opnieuw toegegild ‘wat-ik-toch-dacht-en-waarom-ik-in-vredesnaam-die-klotepeddel-had-losgelaten-ik-had-nog-zó-gezegd-laat-nooit-de-peddel-los-en-die-zijn-we-nu-kwijt‘-en-waarom-LACH-JE-ZO-DENK-JE-DAT-DIT-SOMS-GRAPPIG-IS!!!!!’
Ja, dát was een wereldvakantie. Al durfden mijn reisgenoten daarna niets meer met mij te doen.
Min of Meer's ME-Plein 
Dat kan ik mij heel goed voorstellen. Ook ik krijg de slappe lach als er zoiets gebeurt. Wat een hilarisch verhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken dat je de slappe lach kunt krijgen in ongepaste situaties. Bij mij is dat soms ook van de stress. Van narigheid schiet ik dan in de lach, en dan worden ze nog bozer….
LikeGeliked door 1 persoon
Altijd al wat pipi neigingen 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Nou wat dát betreft, ik denk dat Pippi op mij geïnspireerd is. ;-). Wat ik nu mis aan Pippi momenten had ik vroeger te veel.
LikeLike
Tja .Kantelen dan maar weer .We moesten toch van de kleine dingen genieten. Grrr. Dubbel van het lachen met een vriend die zonder benen in een rolstoel zit en een hersenbeschadiging heeft. Hoe hij mijn door ME brein vreemde uitspraken op vat. Hij herkent overigens veel van jou blog .
Zelfs hij met ook nog reuma en heel veel fantoom pijn krijgt “Ik zou wel met je willen ruilen ,lekker thuis “opmerkingen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik krijg al de slappe lach als ik je verhaal lees 🙂 Laat staan als ik bij je in die boot gezeten had. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk verhaal haha, ik herken dat ook wel dat ongepast de slappe lach krijgen…
Ik ben ook een keer mee gaan raften in Frankrijk, maar wij hadden niet zo’n drilaap daar kan ik me tenminste niks meer van herinneren. Het was wel heel leuk!
LikeGeliked door 1 persoon
Superkomisch.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, ik hou van dit soort verhalen van vroeger.
LikeGeliked door 1 persoon
😂 Ik krijg de slappe lach als er kastjes naar boven gesjouwd, getrokken, geduwd moeten worden die net wel, net niet door het trapgat kunnen. Halverwege de trap kán ik niet meer van het lachen 😂😂
LikeGeliked door 1 persoon
hahah leuk verhaal… je moet het maar tegenkomen hé 😉
liefs floortje
LikeGeliked door 1 persoon
heerlijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Voor mijn geestesoog zie ik zo’n boot vol rustige inzittenden en dan iemand die plotseling overboord springt… Werkelijk ik was niet meer bijgekomen als ik bij jou in die boot had gezeten 😃
LikeGeliked door 1 persoon
🙂 🙂 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ohh. Ik ben niet doof, maar het had mij ook allemaal kunnen gebeuren. Ik zie me daar zo in de woeste rivier liggen met zo’n woeste fransoos boven me. Of ik zou pissig op ‘m zijn omdat ie ‘jump’ riep of ik zou de slappe lach krijgen.
Dit verhaal heb je vast vaak op verjaardagen moeten horen.;-)
LikeGeliked door 1 persoon
Pippi op en top.
Jouw daglichtlamp levert wel veel leuke verhalen op voor ons. Ik hoop echt met gans mijn hart dat het jou ook iets oplevert.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind schrijven heerlijk dus dat zit wel goed 😊
LikeLike
De tranen biggelden over mijn wangen van het lachen tijdens het lezen van dit stukje. Heerlijk! You made my day!
LikeGeliked door 1 persoon