Een paar dagen geleden schreef Mariimma een treffend stuk over hoe sommige mensen reageren op het wel of niet krijgen van een wachtwoord voor de beveiligde delen van haar blog.
Een paar weken geleden publiceerde ik een beveiligd stuk waarin ik de reden heb uitgelegd waarom ik voortaan sommige artikelen achter een wachtwoord plaats. Dat is natuurlijk door veel mensen niet gelezen want:
a) niet iedereen vroeg mijn wachtwoord
b) niet iedereen kreeg mijn wachtwoord
Uit het artikel van Mariimma begreep ik dat zij iedereen die haar wachtwoord vraagt een mail stuurt met een ja of een nee en dat sommige nee-ontvangers vervolgens met haar in discussie gaan. Wat daar achter zit vermoed ik, is het niet begrijpen van de vrager dat wij als bloggers ons soms kwetsbaar voelen omdat we meestal niet weten wie onze lezers zijn. Een nickname en vals mailadres is immers snel gemaakt.
Ik was geloof ik wat onbeleefder bij het afhandelen van de aanvragen. En dat scheelde discussies. Ik heb gewoon niet gereageerd op mensen die het wachtwoord vroegen en waarbij het voor mij niet goed voelde. Alleen een paar mensen die ik persoonlijk ken en afwees heb ik een afwijzing met een – volgens mij – nette motivatie gestuurd.
Veel mensen gaf ik het wachtwoord wel. Omdat ik ze ken als lezer die vaak reageert of omdat er een persoonlijk lijntje is. Soms kende ik ze niet maar kropen ze voor het eerst uit hun hol door het wachtwoord te vragen en gaven ze mij een enorme persoonlijke inkijk in hun leven. Maar vaak was het toekennen ook gewoon een kwestie van een onderbuikgevoel.
De groep vragers die in de afwijzingen viel bestond voor een deel uit lezers die op een heel vreemde manier om het wachtwoord vroegen, vind ik dan toch. Wachtwoord!!! in de aanhef zetten en verder niets aan tekst en geen ondertekening stimuleert niet echt om wildvreemden inzage te geven tot de meer persoonlijke stukken! Ik vraag me ook serieus af hoe het er bij die mensen thuis aan toe gaat. Ik zie ze zitten aan tafel, gillend naar elkaar: ZOUT!!
Geen gepersonaliseerd mailadres hebben is voor mij ook vaak een reden tot afwijzing. Het wordt me dan te onduidelijk of te vaag. Het voelt niet prettig een wachtwoord te sturen naar een mailadres waarbij uit niets blijkt wie daar achter zit. Zeker niet als de aanvrager met dat mailadres ook nooit een reactie achterliet op mijn blog. Want dat heb ik in die gevallen ook gecontroleerd, dat gaat heel makkelijk in WordPress. Kende ik de aanvrager als lezer, heeft iemand wel eens gereageerd? Dan is een vreemd niet gepersonaliseerd mailadres voor mij minder eng. Het voelt minder onbekend. Maar dat is natuurlijk een gevoel en geen wetenschap. Ook die leuke Miep die positief reageert kan eigenlijk mijn buurman zijn die stiekem meeleest.
Onlangs mailde een lezeres mij en vroeg om het wachtwoord. Haar mailadres was een niet te herleiden msn-mailadres met een schuilnaam. Haar mail was prettig van toon en ik dacht ‘kom laat ik eens vriendelijk zijn‘ en mailde terug dat ze best mijn wachtwoord mag hebben maar dat ik dat liever niet stuur naar een niet gepersonaliseerd mailadres.
Ik kreeg als reactie dat dit msn-adres bedoeld was voor Social Media en dat haar privé mailadres privé bleef. Ze rekende op mijn begrip in deze.
Huh? Ik viel van mijn stoel af en keek eronder. Ja hoor, dáár lag mijn verbazing, naar adem te happen.
Mijn mail terug had de boodschap dat het dan niet doorgaat omdat ik veel bloot geef en op zijn minst mag verwachten dat een lezer in ruil bereid is iets van zijn of haar anonimiteit op te geven.
Het retour antwoord was voor mij nóg wonderlijker: weliswaar weer heel vriendelijk van toon – maar ondertussen – werd de bal terug gekaatst dat de naam Martine B en mijn aanminofmeer@gmail.com ook een soort van anoniem zijn.
Dit is dus iemand die er niets van begrijpt. Als je mijn blog al langer leest dan weet je zo’n beetje alles van mij. Door sinds 2010 te bloggen heb ik mijn anonimiteit opgegeven. Anoniem bloggen is namelijk een illusie. Hoewel ik mijn eigen complete naam hier nooit zal vermelden weet de oplettende lezer heel veel van mij. Van de hoogte van mijn hypotheek, mijn ziektegeschiedenis, mijn kattenobsessie, mijn boekenliefde, mijn frustraties en voorkeuren, mijn naam en die van mijn vriend en kind tot waar ik woon.
Ondanks dat ik op dit blog nooit mijn adres heb vermeld, hebben bloglezers toch kunnen achterhalen waar ik woon en bezoekjes aan huis gebracht en dingen voor mij achtergelaten. Dat kan heel positief uitgelegd worden (wat leuk dat ze die moeite doen) maar ook negatief (dat komt wel erg dichtbij, best eng). Ik kan me daar kwetsbaar onder voelen want niet iedereen is mij gunstig gezind. Dat verwacht ik trouwens ook niet.
Mijn wachtwoord willen, niet je eigen privé mailadres willen delen en mij vervolgens verwijten dat ikzelf ook anoniem blijf, getuigt van een enorm gebrek aan inlevingsvermogen hoe het is voor ons bloggers als we schrijven over ons leven.
Sinds ik begon met bloggen kreeg ik ongeveer 35.000 reacties (zie ik in de statistieken). Sinds ik op WordPress zit (sinds januari 2017 geloof ik) werden er ongeveer 1500 reacties afgekeurd, die werden dus niet geplaatst. Het merendeel daarvan was spam en werd automatisch afgekeurd door de blogbeveiliging. De rest keurde ik zelf af en bestond voor een deel uit “idioten die niet beter weten”. Een kleiner deel bestond uit klote reacties die echt bedoeld zijn om te kwetsen.
Ik kreeg de afgelopen jaren duizenden leuke, lieve, ontroerende, opbouwende, kritische, meedenkende en soms hilarische reacties. En ik kreeg dus ook rot reacties. Bedoeld om te kwetsen. Sommigen werden daar zó blij van dat ze mij gingen mailen. Lekker doorgaan met kwetsen, leuke hobby hoor! Me proberen te pakken op mijn zwakke plekken, want die menen mensen te kennen als ze zo lang mee lezen.
Erg? Niet meer. Ik heb er veel van geleerd. Ik laat tegenwoordig veel van me afglijden. Verwonder me soms over de haat of emoties die ik weet op te wekken en zie veel als stof voor een blogje.
Waarom toch blijven schrijven? Omdat ik geloof in openheid en de kracht van kwetsbaarheid. Omdat ik heel blij ben met die mensen die mij mailden en zeggen dat ze door mijn stukken over ME iets bij zichzelf herkenden of hun partner en daardoor best snel een correcte diagnose kregen. Dat ze niet zoals ik jaren hebben moeten leuren van arts naar arts. Dát geeft mij voldoening. Zo kan ik iets betekenen.
Ook word ik blij als ik mensen aan het lachen maak, soms aan het denken zet, ze door mij wellicht iets meer snappen hoe het is om te leven met ME/CVS. Ik word heel blij van de reactie van een lezer die vertelde bang te zijn voor katten maar door mijn stukjes iets meer te begrijpen van die best ondoorgrondelijke beesten. Ik geniet als mensen mailen of reageren en vertellen wat mijn woorden soms teweeg kunnen brengen.
Tot slot vind ik schrijven natuurlijk gewoon heel leuk. Anders hield ik het ook niet vol om vanaf 7 december 2010 iets meer dan 2000 teksten te schrijven op dit blog. Voor mij is het een doordachte keuze om de weinige energie die ik heb deels uit te geven aan een hobby die me veel geeft.
Ik giet woorden in tekst en probeer mensen te raken. Het maakt me vaak niet eens uit waarover ik schrijf. Ik schrijf meestal openbaar en soms beveiligd. Omdat ik mij veilig wil voelen. Ik weet niet wie jij bent, maar jij weet wel wie ik ben. En niet iedereen begrijpt blijkbaar hoe dát voelt.
(afbeelding Pixabay)
Min of Meer 
Je hebt dit heel mooi verwoord! Ik ben blij dat je over veel dingen zo openhartig durft te zijn en dat je je kwetsbaarheid laat zien, maar inderdaad: er zit ook nog gewoon iemand achter. En je laat die kwetsbaarheid niet alleen zien aan de 30 mensen die reageren, maar ook aan de 1000 mensen die wel lezen, maar niet reageren. Wie dat zijn, Joost mag het weten. Zelfs als je je statistieken bekijkt, kom je waarschijnlijk niet verder dan ‘vrouw, 50-59 jaar oud, met belangstelling voor home decoration’ ofzo. En dat je dan stukjes schrijft met een wachtwoord; dat snap ik wel.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik over bepaalde dingen gewoon maar niet meer schrijf. ‘Vroeger’ had ik bijvoorbeeld nog de spaarpotjes erop, maar die zijn al een paar jaar verdwenen. Het voelde toch niet goed. Het voegde niet speciaal wat toe, maar je weet gewoon ook niet wie het ziet en wat diegene eventueel met die informatie wil. Ik kan me voorstellen dat dat gevoel nog sterker is als het bijvoorbeeld over je gezondheid gaat, of over écht persoonlijke dingen.
Nogmaals, mooi verwoord! Ik hoop dat de mensen die dit eerder niet begrepen, het nu wel wat beter snappen. En er ook begrip voor kunnen opbrengen 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ik schrijf onder eigen naam. Dat is een bewuste keuze.
Toch lees ik bij jou en heel veel voor mij eerst onbekende mensen.
Ik lees bij 2 bloggers ook achter een wachtwoord.
Opgeteld bij de wachtwoorden die ik voor mijzelf moet onthouden blijkt dat mijn geheugen te klein is.
Respect heb ik wel veel meer.
In dit geval ook voor jou.
Respectvolle groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Snap ik Rob ik word zelf ook gek van alle wachtwoorden. Als echte lijstjesfreak heb ik daar een bestandje voor, beveiligd met een wachtwoord 🤣
LikeGeliked door 1 persoon
Een van de redenen dat ik gestopt ben is omdat de kinderen het niet meer prettig vonden. Daarnaast teveel openheid over alles en vond dat niet meer prettig, het gevoel hebben dat je buurman of familie meeleest. Ik begrijp je wachtwoorden.
LikeGeliked door 2 people
Tja je verwoordt het goed, met name het gevoel dat al die anonieme mensen die al jaren met je meelezen je kunnen geven. Het is een keuze om te bloggen over persoonlijke onderwerpen, maar het maakt inderdaad kwetsbaar.
Ik heb de laatste keer mensen niet uitgenodigd om me om het wachtwoord te vragen, slechts een paar hebben ergens mijn emailadres gevonden om me om dat wachtwoord te vragen. Dan is het een kleine moeite om ze alle tien even persoonlijk “ja” of “nee” te zeggen… 😉
Voor mij is overigens niet de anonimiteit persé het probleem. Zo weet ik precies wie “Ano” is die af en toe bij mij reageert. In de zin van: ik weet zo nog een beetje wat ze eerder al gereageerd had waardoor ik haar toch een beetje heb leren kennen. Het is vooral die grote groep mensen (duizend?) die mijn blogs dagelijks lezen zonder ooit gereageerd te hebben.
Ik moet zeggen dat ik nog meer moeite met anonieme meelezers heb, in de slackgroep voor mensen die streven naar financiële onafhankelijkheid. Mensen die lid worden van deze groep, maar niet de moeite nemen zich voor te stellen en die nooit reageren. En ook mensen die overduidelijk alleen lid van die groep zijn geworden om zichzelf te promoten maar verder nooit een dialoog aangaan. Ik noem die mensen “lurkers”: ze komen informatie halen en brengen er niets voor terug. Ik snap dat nooit zo goed. Voor mij is het leven een kwestie van geven en nemen…. en het chatten in deze chatgroep voelt dan soms als een gesprek voeren – hoe oppervlakkig of afgekaderd dan ook – terwijl iemand stiekem aan het meeluisteren is.
Je weet dat het gebeurt en je accepteert het. Maar het is niet altijd leuk.
LikeGeliked door 1 persoon
Niet alle lurkers zijn lurkers.
Soms zijn het ook vreemde machines die mee lezen.
Of spammers.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Brrr, inderdaad een beetje eng dat mensen je adres achterhaalden en je huis opzochten. Zelfs al was het met goede bedoelingen. Dat heb ik gelukkig nog nooit gehad. Ik snap je verlangen naar een veilig gevoel heel goed.
Zelf heb ik wel een hekel aan blogposts met een wachtwoord moet ik bekennen. Omdat een blog in principe toch publiek is. Ik vraag ze dan ook nooit op, en laat de post dan maar zitten.
Maar ik snap je redenering zeker wel. En ik kan me ook goed voorstellen dat je sommige posts met een selecte groep wilt delen.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi stuk weer. Ik heb ooit eens geblogd maar het voelde teveel als huiswerk dus daar ben ik weer mee gestopt. Ik vind het altijd knap als mensen veel dingen delen online, ik zou dat zelf toch niet willen. Dat zegt heel veel over mij. 😉
Ik ben echter wel heel blij dat mensen zulke mooie blogs schrijven en ik daarvan mag genieten, dat voelt als een voorrecht.
En zomaar bij iemand langs gaan? Misschien lief bedoeld maar ik vind dat toch ongepast. Internet en bij je thuis, het zijn toch twee verschillende werelden. Maar goed, fijn dat je dus schrijft, het begrip voor je ziekte bij mij mega hebt vergroot en die fijne kattenstukjes, ik hou ervan. Ben zelf een ontzettende kattengek, ik heb er vijf, twee met lichamelijke klachten en drie met wat trauma’s hier en daar. 😉 Dol op alle vijf.
Ik hoop dat je nog lang je blog bij blijft houden! 😃
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi stuk schreef je over de kwetsbaarheid die je als blogger hebt als je over persoonlijke dingen schrijft. Heel herkenbaar voor velen denk ik (ook voor mij). Ik begrijp heel goed dat je sommige onderwerpen achter een wachtwoord plaatst.
Ikzelf wil heel vaak schrijven over dingen die me bezighouden, maar ik durf het gewoon niet omdat ze te gevoelig liggen, omdat er mensen zich gekwetst zouden kunnen voelen of het zouden kunnen ‘gebruiken’ tegen mij. Je weet nooit wie er meeleest uit je kennissen kring en dat is niet echt een aangename gedachte. Jij weet niets over hen, maar zij wel over jou… Het remt me eerlijk gezegd heel erg af in het bloggen, alhoewel ik heel graag schrijf.
Ik ben altijd heel aarzelend om een wachtwoord bij een blogger aan te vragen, en doe het zelden. Niet omdat ik het niet begrijp of niet mee wil lezen, maar wel omdat ik heel goed besef hoe kwetsbaar een blogger kan zijn en me er een beetje ongemakkelijk bij kan voelen. Ik besef maar al te goed dat je als blogger vaak veel meer geeft dan je terugkrijgt aan informatie. Heb ik dan als lezer wel het recht om bepaalde -misschien wel heel gevoelige- zaken van iemand te weten?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind dit heel mooi en helder verwoord. Ik had al bij mariimma willen reageren, maar aangezien mijn reactie over jouw blog zou gaan, heb ik dat niet gedaan.
Al jaren lees ik met je mee en ben ik dankbaar voor het kijkje in je leven dat ik krijg. Ik reageer zelden, als ik reageer is het uit naam van mijn harige huisgenoot, exzwerver, angstkat Loki.
Toen je aankondigde deels achter wachtwoord te zullen gaan schrijven, vond ik dat eerst jammer, je schrijft humorvol en neemt me mee in een wereld die ik niet ken. De wereld van een allesbepalende chronische ziekte. Zelf heb ik ook een chronische aandoening, maar met wat aanpassingen hier en daar kan ik een “normaal” leven leiden. Ik was ook bang om je kattenblogjes te gaan missen, Moos, Smoes, Dibbes en Gerrie voelen als de broertjes van Loki.
Toch heb ik het wachtwoord niet gevraagd. Ik vond (en vind) dat ik dat niet van je mag vragen. Ik lees mee, maar je kent me niet. Hoewel mijn mailadres herleidbaar is, en je, als je die naam zou googlen waarschijnlijk heel wat over mij te weten zou komen, blijf ik een onbekende. Ik respecteer je besluit om dingen niet zomaar het web op te gooien. Hopelijk begrijpen anonieme lezers na mariimma’s en jouw blog beter waarom ze niet meer alles mogen of kunnen lezen.
Het is een voorrecht om het blog te kunnen lezen, geen recht.
LikeGeliked door 2 people
Mijn moeder zei vroeger: “Ga zo door en je zult spinazie eten.”
Waar dat op sloeg weet ik nog steeds niet, maar ik lees je stukjes met plezier.
Ik leer er van; Budget.
Geniet van de katten. Geen i.v.m. allergie,
Leef mee met ziekte. Ik ken ME niet persoonlijk, maar tweede hands ziekte beleving veel meer.
Een paar van die punten waar ik op zeg. Ik lees je graag, elke keer.
Doe datgene wat goed voelt.
AJ
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is een verbastering van “ga zo door en gij zult Spinoza heten”
http://blog.despinoza.nl/log/inutilis-scientia-spinozana-101-het-spinoza-verhakken-tot-spinazie.html
LikeGeliked door 1 persoon
Wat leuk om te weten.Ik hoor hem al jaren.
Ik geef hem door.
Dank je wel Bianca,
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi en verhelderend om zo een inkijkje te krijgen in wat er ‘achter de schermen’ speelt als je een blog hebt . Ik snap je afwegingen helemaal en vind het knap dat het je lukt om de rare of negatieve reacties , en niet te vergeten de onaangekondigde huisbezoekjes , niet je lol en motivatie om te bloggen te laten bederven . Zelf heb ik afgelopen jaren ook wel vaker overwogen om een blog te gaan beginnen, maar ik weet nu zeker dat ik het niet ga doen . Wat niet wegneemt dat ik het erg fijn en inspirerend vind dat er mensen zijn die wél mooie, integere blogs delen met ‘de wereld’ .
Overigens heb ik je ook al eens iets toegestuurd ( Qi Gong dvd ) , maar toen had ik je adres keurig van jouzelf gekregen, en heb het bovendien daarna weer weggegooid ivm privacy.
Dank voor je openheid en eerlijkheid , ik blij graag meelezen ( en zo af en toe reageren als de energie het toelaat)
LikeGeliked door 2 people
Vanzelfsprekend voelt en is het anders als ik zelf mijn adres geef Annemarie!
LikeLike
Wat een goed stukje zeg. Ik lees altijd mee en reageer zelden ( vind ik toch wat lastig) en zal dan ook niet om je wachtwoord vragen (jij weet niks van mij dus waarom zou jij dat met mij willen delen denk ik dan). Ik lees wel altijd met veel plezier mee, vind je kattenstukjes hilarisch en je ME stukjes zeer verhelderend en interessant.
Ik ben van mening dat jij zelf bepaalt wie wel en wie niet het wachtwoord krijgt en mensen die vinden dat ze daarover in discussie moeten gaan snappen er echt helemaal niks van.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel helder en duidelijk geschreven weer .En wat kunnen mensen toch vreemd reageren bah . Zelf begon ik heel onbevangen op mijn eerste blog ,met profiel foto en ook foto’s van man kinderen en mijn omgeving .Toen kreeg ik wat problemen met opdringerige heren waarvan er een pertinent wilde chatten en ik niet en hij vreselijk boos werd .Hij had al eerder geschreven mij te herkennen en vroeg waar ik uitging in de stad , maanden heb ik over mijn schouder gekeken .Nu plaats ik alleen nog foto’s van mijn tuin en zelfs dan scherm ik de omgeving zoveel mogelijk af .Ook plaats ik niet veel echt persoonlijke blogs meer want ik ben heel voorzichtig geworden ,jammer dat het zo moet maar het is niet anders helaas .
LikeGeliked door 1 persoon
Een wachtwoord van iemand vragen en krijgen is geen recht maar een voorrecht. Dat vertrouwen moet je verdienen en mag je niet beschamen, ik ben dan ook echt ontsteld door reacties en discussies bij ‘Nee’
Het is eigenlijk al erg genoeg dat het nodig moet zijn om een wachtwoord te hanteren bij een uiterst sociaal en ‘normaal’ blog. Ik heb eens aan iemand gevaagd die ook een wachtwoord op haar blog geplaatst had wat haar criteria waren en haar antwoord was: onderbuikgevoel.
Ik lees je graag en bewonder je moed en doorzettingsvermogen!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat bij ik weer blij dat ik dan zo bevoorrecht ben dat ik je wachtwoord kreeg,
Het levert wel interessante blogs op, met een andere kijk op bloggen, reacties van mensen, zeer leerzaam.
LikeGeliked door 1 persoon
Beste Martine, (beste min of meer eigenlijk)
Ik vind je open blogjes al intiem genoeg, daarom heb ik geen behoefte aan je wachtwoord, dat voelt als voyeurisme.
Het ga je goed.
LikeLike
Ondanks alle openheid maken de lezers zich elk een eigen beeld van jou. Want hoe mooi je blogs ook zijn,het is geschreven tekst. Die veel meer voor eigen interpretatie vatbaar is dan iemand zien en spreken. Maar juist dat “stukje Martine”wat ieder denkt te kennen ,maakt dat er soms herkenning is en iemand van je blog leert.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het wel heel ver gaan (te ver) dat mensen bij je langs gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar. Ik heb zelf een blog waarop ik alleen onze vakantie-avonturen beschrijf. Vind ik heel leuk om te doen. Krijg ook veel vragen uit mijn omgeving wanneer ik nou eens meer ga schrijven. Ik heb daarover wel nagedacht, maar dat voelt toch ongemakkelijk, want van nature een vrij gesloten persoon en om dan je zielenroerselen open en bloot het wereld wijde web op te sturen……
Schrijf je toch over minder persoonlijke dingen? Zou kunnen, maar dat vind ik dan weer niet zo leuk.
Ik hoop wel dat jij blijft schrijven, want geniet erg van je schrijfsels 👌🏼
LikeGeliked door 1 persoon
Ik geef je groot gelijk dat je je persoonlijke stukjes achter slot en grendel plaats. Ikzelf ben niet de beste “verwoorder”en zou het gewoon al niet kunnen een blog opzetten. Ik heb alle respect voor de mensen die het wel doen o.a. jij 😉 en ik ben heel blij dat ik je persoonlijke stukjes mag meelezen; ik herken er veel dingen in van mezelf, en omdat ik het maar half kan verwoorden,maak jij soms de woorden voor mij 😉 waarvoor dank.
Liefs floortje 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Toen je je eerste stukjes achter wachtwoord plaatste, moest ik een paar keer een “maar ik lees toch van voor Dibbes bij je?” gevoel onderdrukken. Een soort fear of missing out. Maar ik kies er voor om, zoals je zegt, omwille van mijn privacy anoniem te reageren. Om die reden heb ik dan ook geen wachtwoord aangevraagd. En ik heb er volstrekt begrip voor dat je me het wachtwoord geweigerd zou hebben, als ik wel de euvele moed had gehad om er zonder persoonlijke gegevens om te vragen.
Ik hoop dat de beveiligde stukjes je een mooie uitlaatklep geven naar je groep echte bekenden toe.
Mocht ik ooit op een mooie dag een bezoek brengen aan de mooie plek H., en bij bios, bieb of park jouw gezicht menen ten herkennen, dan zal ik vast wat nauwkeuriger kijken en vriendelijk knikken. Maar je vermoedelijk niet aanspreken, omdat je leven al voldoende ontregeld wordt door prikkels, fijne en onprettige.
Ik blijf een anonieme meelezer(es) die je alle goeds toewenst en je wil bedanken voor die 2000plus mooie stukjes. Hartelijke groet 🙂
LikeGeliked door 2 people
Helder hoe je het verwoord hebt. Ik heb ook het wachtwoord gevraagd en gekregen(dankjewel voor het vertrouwen), maar ik had er ook begrip voor gehad als je het niet had gegeven. Soms zijn zaken zo vertrouwelijk.
Ik ben trouwens weinig aktief meer op fb. Ik merk dat dat me teveel energie kost.
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe ouder ik word, des te minder ik mensen ga begrijpen. De brutaliteit, het zonder gêne iets vragen, de respectloosheid, ik begin er zo langzamerhand zo boos van te worden. Dit stukje van je vind ik daar een voorbeeld van ! Het lijkt wel of de wereld zo verandert en ik er niet meer in pas Je schrijft een prachtige blog en wat iemand anders ook schreef: ik vind het een voorrecht om jouw blog te mogen lezen. Ik leer er van en ook mijn leven loopt door een chronische ziekte niet altijd fijn. Wat jij hebt is nog veel erger, mijn respect heb je hoe je er mee om gaat ! Maar om in je leven te gaan zitten peuren en bij je langs te rijden, zulke dingen gaan mij veels te ver.
LikeGeliked door 1 persoon
Achja, ik ben vaak lurker, maar dat is omdat ik die hele procedure met inloggen en wachtwoorden gewoon niet heel goed begrijp 🙂 Op deze blog is het zus, op een andere is het zo en heb je wachtwoorden nodig om te reageren… en ik ben verschrikkelijk slecht in wachtwoorden onthouden! als jij sommige stukjes liever niet met iedereen deelt, is dzt je goede recht.
Ik zou voornamelijk erg bang worden van mensen die mijn persoonlijk adres achterhalen! Wat vinden je zoon en man daar eigenlijk allemaal van?
Groetjes,
Nina 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Spaarcentje, je doet het netjes, fantastisch netjes op je blog. Je kweekt begrip, geeft mensen inzichten om zelf hun financier beter te beheren.
Wat je deelt of niet deelt , mag je zelf weten. Ik voel me zeer bevoorrecht met je verhalen, ik durf minder te delen.
Schuldig voelen over het niet delen van n password is niet nodig. Ik WOU dat alle instanties zo netjes omgingen met hun klanten als jij met je aanvragen.
Alsjeblieft?
LikeGeliked door 2 people
Ik vind het vaak knap interessant wat je schrijft, bij vlagen hilarisch, dan barst ik in lachen uit achter mijn pc en zit manlief me aan te kijken…
Vind het ook een hele kunst, ik praat liever, schijn erg open te zijn, en een eigen mening over van alles te hebben, goed of fout
Ik leef dus vaak mee met alles wat je schrijft, maar het zou niet in mijn hoofd opkomen om uit te zoeken waar je woont en dan nog zelfs langs gaan, doodeng die mensen
Dus blijf veilig achter je wachtwoord, ik vind het prima en zou het zeker ook doen wanneer ik zo’n talent tot bloggen had
groetjes tilleke
LikeGeliked door 1 persoon
Ik houd van de manier waarop je schrijft, en leer bij over poezengedrag en ME…maar een wachtwoord aanvragen zal ik niet doen. Sowieso ben ik niet iemand die bang is iets te missen, maar ook, dat is een stap dichterbij intiemer dan alleen af en toe reageren. Ik kan nog wel eens bot overkomen(onhandig verwoorden) door mijn autisme, ondanks dat ik dat niet wil gebeurt dat soms. Die meer persoonlijke verhalen, tja, daar kan ik beter uit de buurt blijven dan kan ik ook niet onbedoeld kwetsen.
(leven met autisme is niet zo lollig zoals in The Big Bang Theory)
LikeGeliked door 1 persoon
Ook ik was een van de mensen die een wachtwoord vroegen, en die niet kreeg. Ik moet zeggen – had ik volgens mij ook in de mail gezet – dat het “raar” voelde om aan te vragen; voyeuristisch. Mijn overweging was dat ik er van houd om jouw blog te lezen, er vaak door gemotiveerd en sos door ontroerd raak, en ik – bah, wat menselijk- nieuwsgierig raakte naar de posts die ik anders niet zou kunnen lezen. Maar ik hield er ook direct rekening mee dat je deze toestemming tot meelezen niet zou geven. Jouw onderbuikgevoel is jouw gevoel immers. Heel eerlijk; ik vond het jammer dat ik het niet kreeg, maar ik respecteerde jouw keuze. Jouw blog, jouw privé, jouw keuze. Klaar uit. Het zou niet bij me opkomen om in discussie te gaan. Meelezen is een voorrecht, zoals iemand al opmerkte, geen recht.
Zelf blog ik onder mijn volledige naam, zowel op mijn juffenblog, als voor het boekenblog waar ik voor schrijf, maar nog nooit vervelende reacties gehad (even afkloppen op een stukje hout!). Weleens gereageerd op een Facebookgroep waar ik heel heftige reacties kreeg op een opbouwend en liefdevol bedoelde bericht. Daar was ik erg over van slag (watje dat ik ben), dus ik heb er bewondering voor hoe jij dat van je af kunt laten glijden. Conclusie: doe vooral wat jou goedlijkt. En fijn dat je af en toe de moeite neemt, zoals in dit stuk, om te vertelllen wat jouw afwegingen waren!
p.s. ik sluit me aan bij een van de vorige reageerders die vertelde vaak te ” lurken”, vanwege het gedoe bij het reactie achterlaten. Dat is wat mij vaak tegenhoudt, ik ben gewoon niet goed met wachtwoorden en dergelijke. Zo heb ik dit stukje pas kunnen plaatsen na drie pogingen, nieuw wachtwoord aanvragen, pff….Maar lezen doe ik, zoals gezegd, met heel veel plezier!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is dan een foutje Jolanda, want ik heb jouw mail gearchiveerd in de map met goedgekeurd. Blijkbaar vergeten jou een mail te sturen, ik neem zo contact met je op.
LikeLike
Ik heb je wel een mail gestuurd zie ik, op 19 september. Misschien in je spambox terecht gekomen?
LikeLike
Ik ben wel weer helemaal verbijsterd. Logisch, toch, dat je ook iets van jezelf laat zien, als je een wachtwoord vraagt? Je hebt het keurig verwoord, en terecht dat je daar de grens trok,
Ik voelde zelf eerlijk gezegd destijds al veel terughoudendheid om jou om je wachtwoord te vragen, omdat ik best weet, dat ik niet zo vaak reageer. Daar zijn wel redenen voor, waarvan niet onbelangrijk is, dat reageren via Bloglovin’ vaak een beetje moeizaam gaat, zodat ik dus eerst naar mijn browser over moet stappen en dat doe ik dus wel straks….je snapt het. Maar ook, dat ik lang niet zo dapper ben als jij, en uitgesproken reacties niet zo goed durf te geven. Niet omdat ik bang ben voor jou, maar soms wel voor andere reageerders. En ook omdat ik niet altijd denk, dat ik voldoende interessants te melden heb als reactie.
Om diezelfde reden (dat ik geen trouwe reageerder ben, dus) heb ik Mariiima ook niet om een ww gevraagd. In een ver verleden nog wel, toen ze eens wisselde van blog. Terwijl ik ook haar graag lees,
LikeGeliked door 1 persoon
Lees je heel graag en ook al tamelijk lange tijd en bewonder je levenslust. Dat je maar door blijft zoeken en kijken naar wat jouw lichaam sterker maakt of op zijn minst stabiel houdt, heel erg op eigen research (wat doe je dat goed!) en op eigen gevoel. Dat je ook veel meer bent dan een vrouw die ziek is. Veel meer. En je hebt denk ik nog zoveel meer rollen dan die je hier laat zien. Dat je die voor jezelf houdt dat lijkt me niet meer dan normaal. En dat je sommige gevoelens niet met iedereen wil en kan delen, dat is ook nogal begrijpelijk. Het is al een eer dat ik ‘gewoon’ mee mag lezen.
Zie het wachtwoord als een voordeur. Die laat je ook niet constant openstaan. Die doe je alleen open als je denkt dat jouw vertrouwen niet wordt beschaamd en je (t)huis veilig blijft.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb je toch met enige schroom om het wachtwoord gevraagd, niet met de angst om afgewezen te worden maar misschien toch omdat het wat voyeuristisch voelde. Wie ben ik om jouw kwetsbaarheden aan toe te vertrouwen? Ik reageer ook niet altijd, en dat voelt dan ook weer een beetje oneerlijk naar jou toe. Maar soms heb ik gewoon weinig zinnigs te zeggen dan ‘wat is het toch een k-ziekte’. Ik leer wel weer ongelooflijk veel van je: begrip van en voor de mensen met ME, maar ook leer ik van je humor, veerkracht en vindingrijkheid. Een voorrecht om vertrouwd te worden, zo voelt het wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Helder. Ik vind het leuk dat ik helemaal mag mee lezen. Ik reageer niet vaak (maar nu mijn wachtwoord gereset dus ik kan weer reageren na een paar vergeefse pogingen afgelopen weken) maar ik vind als lezer – hoewel ik de redenen begrijp – het irritant om een gedeelte van de posts te missen. Zeker als dit regelmatig voor komt.
Even terugkomend op de wachtwoord mails mIjn neefje (ouders die iets minder gehecht zijn aan goede manieren) had vroeger nog wel eens de neiging aan tafel strooikaas te roepen en direct actie te verwachten. Bij mij werkte dat niet. Dan vroeg ik. En hoe vragen we dat op een nette manier. Maar goed dan hebben we het over een kind van 3/4 en niet over een volwassenen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind dat je het volste recht hebt om zelf te bepalen met wie je wat deelt. Ik lees al vanaf het begin bij je en reageer een enkele keer. Als kattenmens ben ik dol op je kattenverhalen. Dibbes en Gerrit hebben ook een plekje in mijn hart gekregen. Bovendien ken ik H. goed dus herken ook af toe zaken.Zelf heb ik ook nogal wat gezondheidsproblemen dus die stukjes sla ik wel eens over. Ik vind dat je toch al veel deelt! Ik ga dus zeker geen wachtwoord vragen. Zelf ben ik nl .altijd terughoudend op internet. Ik heb bv uit principe geen F.B.
Ja en al die brutalen…….kun je die niet blokken ?
LikeGeliked door 1 persoon
Zo begrijpelijk dat je heel persoonlijke stukjes achter een wachtwoord plaatst. Je bent erg open, ook op je openbare logjes. Maar je weet inderdaad niet wie er meeleest. En dat heb ik van de zomer ondervonden. Heel erg eerlijk en open. En dat is helemaal fout gelopen.
Ik begrijp je zo goed. Je geeft iemand je vertrouwen en dan is het logisch dat die persoon laat zien wie hij of zij is. Vervelend als er nare reacties komen.
Ik lees heel graag bij je. En ik ben door jou veel te weten gekomen over ME. En ik heb zoveel respect hoe je in het leven staat. Dat je elke dag toch weer de positieve dingen opzoekt.
Ik denk best vaak aan je. Maar als ik zelf gevloerd ben nog het meest. Misschien gek gezegd. Normaal ga ik als een wervelwind door het huis. Maar nu, na dat virus en gekneusde ribben ben ik zelf een beetje een kneus. Ik kan niet zoveel. Maar bij mij gaat het over. Bij jou niet. En dat is erg.
Een heel mooi verwoord logje.
Liefs Joanne
LikeGeliked door 1 persoon
Je had een aantal jaren geleden een paar berichten gepubliceerd waaruit ik vrij nauwkeurig kon herleiden waar je woonde. Maar om dan bij je langs te gaan, dat vind ik absurd en onvoorstelbaar!
Jij hebt een anoniem blog en dat heb ik ook. Omdat we beiden over veel privé dingen schrijven, hebben lezers het idee dat zo je kennen, maar dat is maar ten dele zo. Er blijft bij mij tenminste zeker een deel onbesproken, vooral omdat ik geen behoefte voel om er over te schrijven. Dat komt te dicht bij of het wringt te veel met de anonimiteit die ik probeer aan te houden. Er zullen zeker mensen zijn die mij herkennen en dat voelt inderdaad soms onveilig, want die mensen maken zich niet bekend.
Lieve Martine, ik bewonder je blog vanwege je kracht en lichtvoetigheid in je teksten. Ik heb je wachtwoord opgevraagd en ik heb het ook van je gekregen, daarvoor dank, maar ik heb er nog maar een enkele keer gebruik van gemaakt omdat het voor mij toch een beetje voelt als “gluren bij de buren”.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind dat je het prachtig verwoord hebt. Je openhartigheid over jouw leven vind ik best ver gaan, daarmee stel je je heel kwetsbaar op, en als mensen dan geen begrip kunnen opbrengen als je iets wilt beveiligen, dan is het volgens mij heel verstandig dat je die mensen buiten sluit. Ik zou je aanraden er verder geen energie in te steken, dat is alleen maar negatieve energie, en jij kunt juist een heleboel positieve energie gebruiken!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heb je het weer goed,en helder verwoord.
Ook ik ben heel erg blij,en ben ook dankbaar.
Dat je mij het vertrouwen ,en je wachtwoord hebt gegeven.
Ik lees je blog zo graag…en ben erg blij dat ik dat kan blijven doen.
Ik reageer niet zo vaak.omdat ik niet zo handig met woorden ben.
En vaak een drempel over moet …om mn reactie toch te plaatsen.
N warme groet .conny,
LikeGeliked door 1 persoon
Het is en blijft jouw beslissing om een wachtwoord te geven. Wat goed van je dat je rare of nare discussies zo goed van je kan laten afglijden. Ik lurk meestal, en reageer af en toe. Alles is vaak al gezegd, ik vind het dan onzien om e.e.a. te herhalen. Groetjes van Wilma.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat heb ik echt moeten leren hoor Wilma.
LikeLike
Ook ik lees al enkele jaren mee en reageer zelden of nooit. Dat is niet omdat ik enkel stiekem wil meelezen ofzo, maar eerder uit een soort van “bescheidenheid”: ik heb meestal niet het gevoel een nuttige en/ of interessante bijdrage te kunnen leveren, dus zwijg ik maar. Zoiets is het voor mij eerder… 😉
Ik heb ook het wachtwoord niet gevraagd (dat durf ik niet 😉 ). Al zou ik natuurlijk wel graag al je stukjes blijven lezen, maar jij kent mij niet (en ik jou ook niet, in het echte leven) en dan vindt ik het (voor mezelf, ik zeg niets over anderen) “onbeleefd” om te vragen om die privé stukjes mee te mogen lezen. Voyeuristisch, zoals al in eerdere reacties vernoemd.
Maar blijf vooral schrijven, ik blijf je blog graag nog jaren volgen! 🙂
Groetjes, Suzanne
LikeGeliked door 1 persoon
Het blijft altijd een beetje eng, bloggen over persoonlijke dingen terwijl je er eigenlijk geen idee van hebt wie er allemaal meeleest. I know the feeling…
LikeGeliked door 1 persoon
Vroeger (in 2013) heb ik weleens met je gemaild met mijn oude e-mailadres. Reageren doe ik zeer zelden, omdat ik dat weinig vind toevoegen. Maar de blogs lees ik zeker met oprechte aandacht. En de kattenblogs vooral met veel plezier. Je verstaat de schrijfkunst. En wat jij wil delen, bepaal jij. En met wie je het deelt ook. Het zou wat zijn, zeg, als je verantwoording moet afleggen met wie je wel en niet persoonlijke informatie deelt. Je wachtwoord heb ik niet aangevraagd, omdat ik je privacy respecteer. Maar gelukkig blijven er nog heel veel blogs over zonder wachtwoord. Van die blogs ga ik genieten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook ik lees al lange tijd graag je blog. Je stukjes zijn leerzaam, vaak grappig en heel goed geschreven. Alle begrip dat je niet altijd alles wilt delen met iedereen. Ik heb niet om je wachtwoord gevraagd maar ik ben blij dat je nog steeds mooie, ontroerende en leuke stukken openbaar zet. Reageren doe ik niet vaak omdat ik zelf niet zo handig ben met woorden en niet vaak het idee heb dat mijn reactie iets toevoegt.
LikeGeliked door 1 persoon