Al geruime tijd zoek ik naar ruimte die er eigenlijk niet is. Die ruimte zit in de millimeters, die ik soms pas zie als ik niet al te geforceerd zoek. Na jaren van op de bank zitten, snak ik naar ervaringen, iets beleven en activiteiten doen maar meestal is het gewoon niet mogelijk. Ik heb duizend plannen en meestal haalt er hooguit eentje de eindstreep.
Maar toch. Niet voor niets is de ondertitel van mijn blog: hoog vliegen in laag tempo. Om dit wat concreter voor mezelf te maken ging ik twee jaar geleden op zoek naar Pippi. Kon ik meer Pippi Langkous in mijn leven toelaten? Niet dat ik meteen een paard wil optillen, het gaat om de gedachte. Dat ging niet vanzelf.
Wat ik vorig jaar vooral leerde is dat ik tegenwoordig heel veel Annika in mij heb. Niet zo vreemd als je een aandoening hebt waarbij elke uitspatting wordt beloond met een terugval, dat maakt je behoedzaam. Even voor de beeldvorming: een uitspatting is op een slechte dag tóch naar een winkel gaan omdat ik iets nodig heb en niet een avondje stappen. Pippi leek vooral te zijn verstopt in verwachtingen, plannen en aannames. En dus kwam er weinig van terecht. Die ruimte tot uitvoering liet zich immers nauwelijks zien.
Dit jaar zocht en vond ik Pippi op andere plekken. Als ik al iets deed dit jaar dan was het mezelf eindelijk op nummer 1 zetten. Was de conclusie van 2017 dat ik nog steeds vaak andere prioriteiten had die vaak ten koste van mezelf gingen, dit jaar veranderde dat.
Niet dat ik nu ineens wel heer en meester over mijn meestal lege agenda ben – katten moeten nu eenmaal soms naar de dierenarts en een huis heeft nu eenmaal onderhoud nodig – maar de uitvoering van wát er gebeurde was steeds vaker met meer aandacht voor de impact die gebeurtenissen op mij hebben.
Ik kreeg een scooter en een rolstoel, kocht weer een kruk op wielen voor in de keuken en een rollator voor kleine wandelingen. De kitscherige bloemenslingers die ik op mijn rollator bevestigde, zorgden al voor een fijn Pippi-gevoel. Kortom, ik ging beter voor mezelf zorgen.
Zelfzorg gaat erom dat ik mijn eigen gezondheid op nummer 1 zet, in plaats van dat ik mijn grenzen negeer om mee te doen aan een activiteit waarvan de uitvoering vaak wordt bepaald vanuit de gedachte ‘dat we het nu eenmaal altijd zo doen’. Dus vierden we afgelopen maart de verjaardag van S. voor het eerst met een lunch in plaats van dat de hele meute met het avondeten aanschoof. Voor mij was dit beter vol te houden.
Dit jaar zei ik nee op de hartelijke uitnodiging van mijn schoonfamilie om met hun hele familie kerst te vieren. Dat klinkt alsof het over 40 man gaat, niets is minder waar, maar het is voor mij geen goed idee. Mijn alternatieve voorstel om bij mijn schoonouders te gaan lunchen zonder die extra mensen het weekend vóór Kerstmis zodat we gewoon met zijn 5-en zijn, werd prima ontvangen en is voor mij beter uitvoerbaar.
En zo sla ik straks ook de uitnodiging af van de 7e verjaardag van het kind van mijn vriendin. Ik ben jaren op rij geweest maar ik ga nu maar eens eerlijk zeggen dat een kinderverjaardag zo vlak voor de feestperiode voor mij gewoon geen doen is. Wil ik wel een beetje mee kunnen doen met de feestdagen dan kan ik andere dingen niet doen.
Daar moet iedereen het maar mee doen. Ik doe het er immers ook mee. Voorbij is de tijd dat ik de energie die ik niet heb, toch uitgeef om anderen te plezieren of erger, uit angst mensen voor het hoofd te stoten. Aangezien ik degene ben die telkens een PEM heeft (lees: terugslag die typerend is bij ME) als ik mijn grenzen negeer, lijkt het me fair dat ik ook degene ben die bepaalt of het me dat waard is.
Als je heel weinig geld hebt, is wát je uitgeeft des te kostbaarder, omdat je het maar één keer kunt uitgeven. Zo is het ook met mijn energie: zo kostbaar dat ikzelf graag het laatste woord wil hebben over waar die energie naar toe gaat. Meestal is dat naar simpele dingen als douchen en koken. Maar die ene splinter energie die dan nog overblijft? Die is van mij en voor mij.
Dat gezegd hebbende wordt 2019 hopelijk het jaar van meer focus op wat mijn prioriteiten zijn. Meer activiteiten doen die bij mij en mijn situatie passen, waar ik blij van word en minder doen omdat een ander dat graag wil of belangrijker: omdat ik denk dat een ander dat verwacht. Want de grootste belemmering zit wat dat betreft in mijn hoofd.
Hoog vliegen kan best, ook vanuit bed. Moet ik niet vergeten mijn vleugels open te vouwen.
afb. Pixabay/ Faydae
Min of Meer 
Ooo, wat heb je dit weer mooi onder woorden gebracht. Dit hele thema is ook op mij van toepassing, maar dan vanuit de invalshoek niet-zichtbaar NAH. Mijn valkuil is nog steeds me gedragen naar wat de ander van me verwacht. Maar ja, altijd maar weer op zoek naar die ene splinter energie om toch eens “gewoon” te kunnen meedoen zonder altijd maar de baten en de lasten van te voren te moeten afwegen, en dan toch meestal nog een hoge tol er voor moeten betalen. Ik struikel graag het komende jaar weer met je mee op zoek naar de eigen prioriteiten en deze zonder schuldgevoel omarmen. Alle goeds voor mooie december dagen.
LikeGeliked door 1 persoon
Top ! Het is soms zo moeilijk om nee te zeggen en jezelf laten voorgaan. Maar het is veel beter ! Je helpt er anderen niet mee, maar wel fijn jezelf. Ik ga jouw plan ook voor mezelf meer proberen uit te bouwen. Zo wil ik komend jaar eigenlijk ook niet meer naar bepaalde verjaardagen, ik vind er niks aan en het kost alleen maar energie.
LikeGeliked door 1 persoon
Vergeet niet dat Pippi wel helemaal zichtbaar is op je blog. Je bent open, vertelt waar het op staat en kiest ervoor om zaken te delen waar lezers troost en lering uit halen. Je schuwt je er niet voor om voor je mening op te komen en je kwetsbaar op te stellen. Ik geloof nooit dat Annika zou kunnen schrijven wat jij schrijft.
Pippi leeft volgens haar eigen regels. Misschien vinden we Pippi dan een beetje raar, maar dat vindt zij zelf helemaal niet erg. Jij kiest ook voor je eigen regels. En daar hoef je geen paard voor op te tillen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel!
LikeLike
Heel verstandig om uitnodigingen aan jouw mogelijkheden en voorkeuren aan te passen.
Het vieren van kinderverjaardagen met een kamer vol volwassenen heb ik nooit begrepen. Wanneer is dat een gebruik geworden? Toen ik kind was (jaren 70) bestond dit niet en hier in Frankrijk is dit gelukkig ook geen gewoonte. Kinderen nodigen vriendjes en vriendinnetjes uit voor een leuke middag en dat is gewoon genoeg!
LikeGeliked door 1 persoon
Erg goed geschreven weer!
LikeGeliked door 1 persoon
Zet hem op je kan het, het moeilijkste wat er is vooral voor vrouwen jezelf op de eerste plaats te zetten.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi geschreven en heel herkenbaar. Heb je er bezwaar tegen dat ik dit deel ?
LikeGeliked door 1 persoon
Prima als je het wilt delen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi verwoord, zet hem op Pippi!
LikeGeliked door 1 persoon
hoi hoi ,
ja , wat heb je dit weer mooi verwoord ……!!!
zoals jij dealt en struggelt met de energie en nu de keuze maakt dat JIJ op plek 1 staat in 2019 ; zo herkenbaar , maar dan op het financiële vlak ; veel luchtiger maar het gaat ten diepste om hetzelfde principe …
Ik wil in 2019 me ook weer veeeeel vaker afvragen : waarom doe ik dit of dat op financieel gebied ?
Om anderen te pleasen en later zelf met de brokken te zitten , aardig gevonden willen worden , mezelf vaak toch niet belangrijk genoeg vinden om NEE te zeggen ( wie denk je wel niet dat je bent ???) .
Alleen is het grote verschil dat ik de KEUZE heb om het anders te doen en jij maar ten dele .
Ik reageer zelden op jouw artikelen , maar lees ze altijd met heel veel interesse en diepe bewondering voor je schrijverstalent en levenstalent!!!
Ik wens je met al je geliefden fijne feestdagen , ingevuld op een manier wat voor jou te doen is .
hartelijke groeten , Joke
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi 🙂
LikeLike
Bravo!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi en herkenbaar blog,en weer genoeg stof voor mij om nog eens goed na te denken hoe ik de komende kerstdagen .goed kan invullen, lastig is dat wel want welke keus ik ook maak.(wel of geen gezellige kerstdag,samen met het gezin en de kleinkinderen)de keus zal me heel veel verdriet en pijn gaan doen…
LikeGeliked door 1 persoon
goed bezig!
We zijn, normaal al, zo gewend om aan de verwachtingenn van anderen te voldoen, dat dit effect heeft op je lichaam. Denk hierbij ook aan hoog gevoelige mensen
Een vriendin van mij heeft jaren geleden gezegd dat ze gewoon nee zegt en geen leugentje om bestwil, want daar voel je je ook niet goed bij. Sinds die tijd doe ik dat ook, en het lucht op, schept duidelijkheid.
Hoeveel temeer moet dat voor jou dan wel niet gelden, dus vandaar…goed bezig!
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent een voorbeeld voor velen.
LikeGeliked door 1 persoon
Je zet me weer aan het denken. Ook al heb ik best stappen gezet om vaker voor mezelf te kiezen er is altijd ruimte voor verbetering. Ik weet meestal wel wat ik niet wil maar wat ik dan wél wil daar moet ik nog achter zien te komen.
LikeGeliked door 1 persoon