Vorige week kwam een klasgenoot van S. hier een dag langs. Er moet na de vakantie een hele grote opdracht worden ingeleverd en de bedoeling is dat ze het samen doen. Dus kwam O. hier naar toe.
Hij is geen onbekende. We kennen hem al sinds groep 1 van de lagere school. Het was jarenlang een hele goede vriend van S. Sinds de middelbare school trekken ze wat minder op met elkaar, al kunnen ze nog steeds goed met elkaar opschieten. Ik had hem jaren niet gezien.
De eerste keer dat hij hier kwam spelen, was hij vier. Ze gingen samen op de kamer van S. spelen. Dat ging goed tot O. lijkbleek naar beneden kwam rennen, gillend dat er een verschrikkelijk ongeluk was gebeurd. Voor de zekerheid gilde hij nog even dat er echt overal bloed was.
De schade viel gelukkig mee, S. had een bloedneus doordat de heren een plank als glijbaan hadden gebruikt om van de hoogslaper te glijden 🙄. Die eerste afspraak was wel tekenend voor hoe speelafspraken met O.verliepen. Liep ik op straat met hem dan bond ik hem het liefst vast aan een touw. Want hij rende altijd zonder kijken de straat over. Liepen we een keer naar de stad met 6 kinderen, dan hield één begeleider er 5 in de gaten en de tweede liep naast O. klaar om hem vast te grijpen. In huis had ik hem het liefst continu in het zicht. Zag je hem niet en was het stil, geheid dat er iets niet klopte.
Hij was altijd dat kind dat met kinderfeestjes iets anders deed dan de bedoeling was. Deed de hele meute netjes met alle spelletjes mee, hij vond eens een pak met van die kartonnen onderzetters en die lanceerde hij door de kamer. Waarna de bende tot dan toe redelijk brave kleuters ineens in totale anarchie ons tot wanhoop dreven. Of ik was hem ineens kwijt en dan net als ik in paniek raakte en bedacht hoe ik dat aan zijn moeder moest uitleggen, was hij weer het huis uit geglipt, vond ik hem heel rustig in een donker hoekje boven waar hij al onze fotoalbums aan het bekijken was.
Geen vriend van S. heeft me zo vaak een hartverzakking bezorgd, maar dat maakte op de één of andere manier nooit uit. Hij was ook altijd ontroerend enthousiast, blij met alles, dol op gezelligheid.
En daar bleek hij niets in veranderd. Ik nodigde hem uit voor t eten. Hij kon niet maar zei meteen dat hij de volgende keer wel heel graag bleef eten. ‘want ik vind het zo gezellig hier!’
16 jaar en nog net zo enthousiast als toen hij 4 was. Ik vind dat ontroerend.
Min of Meer's ME-Plein 
O. klinkt als mijn jongste zoon.
Een heerlijk kind, altijd enthousiast, vol fantasie en geen saai moment met die jongen, maar oei wat moet je oppassen dat hij niks raars doet!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een leuk verhaal en een compliment voor jullie dat het gezellig is.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig geen stempeltje op het voorhoofd of een labeltje om de nek, maar gewoon een verrassend leuk kind.
Vrolijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk verhaal en wat leuk dat hij het altijd zo gezellig bij jullie heeft gevonden dat is inderdaad een compliment!
LikeGeliked door 1 persoon
Ontroerend…maar dat niet alleen, het geeft ook aan dat jij, ondanks de ME en andere gezondheidsproblemen, de spil van het gezin bent die gezelligheid in huis weet te creëren. Dus Martine, met in gedachten je blog van een tijdje geleden, mochten er ooit kleinkinderen komen dan weet ik zeker dat ze zullen zeggen “bij Oma Martine is het altijd gezellig”. Ze zullen zich altijd welkom voelen!
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig zo’n vriend van je zoon en je verhaal erbij .
LikeGeliked door 1 persoon
gelukkig zijn er zulke ‘chaotische buitenbeentjes’ zij zijn de kers op de taart.
LikeGeliked door 1 persoon
Aaah wat ontroerend. En een mooi compliment van O.
Maar is hij ook nog steeds een ongeleid projectiel die je hartverzakkingen bezorgd?
Ik geniet ook van de kinderen die hier over de vloer komen. Je leert ze kennen met al hun eigenaardigheden en bijzondere karaktertrekken. Ben heel benieuwd hoe deze kinderen opgroeien.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een lief verhaal. Klinkt precies als mijn jongste dochter 😉
LikeGeliked door 1 persoon