Nou daar gingen we, naar de dierenarts voor de jaarlijkse enting van Gerrie en Moos. Of wacht, daar ging nog wat aan vooraf.
Om Gerrie in de mand te krijgen moet je goed beslagen ten ijs komen. Deze ex-zwerfkat kwam vier jaar geleden in ons leven en was geen menselijke aanraking gewend. Ik heb hem de eerste periode met een afwasborstel heel zacht over zijn rug geaaid als hij kwam eten. De eerste paar keer vond hij dat doodeng maar de honger was groter dan de angst. Heel langzaam wende hij zo aan aanraking en menselijk contact en leerde hij ons vertrouwen. Alleen dat laagje vertrouwen is heel dun en er hoeft maar iets te gebeuren en er blijft pure angst over.
De eerste paar jaar was het vreemd genoeg nog wel mogelijk om hem – toen hij eenmaal wat gewend was – op te tillen om bijvoorbeeld een pilletje te geven. Maar blijkbaar is hij dat gaan associëren met vervelende dingen, dus dat lukt niet meer. Het vreemde is dat hij wel heel aanhalig is. Ligt in bed tegen mij aan, vraagt aandacht op het opdringerige af, geeft kopjes en kusjes en zit soms minuten lang neus aan neus met mij. Maar dat is allemaal op zijn initiatief. Benader ik hem, dan blijft hij schrikkerig.
Toch zullen we wel een keer per jaar met hem naar de dierenarts moeten gaan, voor een enting en controle. Met zijn verleden van slecht en onregelmatig eten is het denk ik goed om hem regelmatig te laten onderzoeken. Ook omdat hij een hartruis heeft, iets wat helemaal niet erg hoeft te zijn maar wat wel goed is om te monitoren.
Leuk is anders. Elk jaar levert het bezoek aan de dierenarts veel stress op, bij hem en bij mij. Want ik ben de boeman die hem in de mand propt. Dit jaar dacht ik toen de oproep van de dierenarts kwam, slim te zijn. Ik ging eerst oefenen met optillen, besloot ik. Het optillen belonen met lekkers. En van daaruit zouden we gaan oefenen met de mand.
Dat probeerde ik al eerder en dat was toen een grote faal, en nu helaas weer. Met Dibbes lukt dit wel (ook een ex-zwerfkat) maar Gerrie wil het niet, doet het niet, verdomt het. Hij werkt een paar keer mee en dan rent hij keihard weg. Dus besloot ik dan maar weer over te gaan op alprazolam, een kalmeringsmiddel. Is hij eenmaal wat rustiger dan krijg ik hem wel in de mand.
Alprazolam krijg hij ook altijd op oudejaarsavond. De eerste pil diende ik afgelopen keer toe toen hij lag te slapen. Dat was dus een groot verrassingseffect. Heel vals van mij maar wel effectief. Bij de tweede pil later op die dag ontdekte ik dat hij het prima vindt om een stukje jonge kaas met daarin een pil verstopt, te eten. Vorig jaar lukte het op die manier met wat gerookte zalm.
Dus stapte ik afgelopen vrijdag vol zelfvertrouwen op Gerrie af met een stukje kaas met pil. Hij pakte het gretig aan, harkte het naar binnen met zijn tong en werkte het met dezelfde snelheid weer naar buiten. Dát moest hij niet! Dan maar op goed geluk. Gewoon eten gegeven en hem snel opgetild. Binnen een seconde was Gerrie aan de andere kant van het huis, droop er bij mij bloed uit diverse wonden en was mijn hartslag 130.
Afijn, eerst maar eens kalmeren. De man verzorgde mijn hand, dat was een lelijke jaap, en ik probeerde me te ontfermen over mijn hysterische brein. Ik had nog twee uur en een kwartier voordat we bij de dierenarts moesten zijn en zo’n pil heeft twee uur nodig om te gaan werken. Zonder pil, geen mand en geen dierenarts.
Ik had nog wat easypill. Dat is een kneedbare pasta die smaakt naar kattenbrokjes waar je een pil in kunt verstoppen. In het verleden was dit één keer een daverend succes maar werd het de volgende keer vol walging uitgespuugd.
Nu ben ik niet voor een gat te vangen, dus verstopte ik de pil in de pasta, vermaalde in de vijzel wat van zijn lievelingsbrokjes (Oral Care van Royal Canin) en rolde het stukje pasta er doorheen. Nu was het nét een normaal brokje en ook precies het formaat van zijn favoriete brokjes. Meneer zat me op de trap vol argwaan te bekijken, maar kon zijn favoriete brokjes niet weerstaan toen ik er vier aanbood, waarvan er dus eentje een wolf in schaapskleren was. Het werd gretig naar binnen gewerkt.
Nu gingen we over op fase twee van Operatie-Gerrie-in-de-mand: lekker op bed liggen en wachten tot de pil ging werken. Meestal komt hij bij me liggen als ik op bed lig en dat was nu ook het geval. Alleen bleef hij akelig alert tot het moment dat de man naar boven kwam met de mand. We hadden alles doorgesproken. Ik zou Gerrie pakken en met mijn rug naar de deuropening toe gaan staan zodat hij niet zou zien dat M. met de mand binnen kwam. Nou zag Gerrie dat sowieso niet, toen puntje bij paaltje kwam werd het een potje vrij worstelen waar kat en mens met een diepe wond in de ziel weer uit kwamen. Maar goed, hij zat in de mand. En zit hij daar eenmaal in, dán is hij zo mak als een lammetje, verstijfd van angst.
Op naar de dierenarts waar alles goed ging met Gerrie. Mooi op gewicht, gebit was goed en ‘hoppa, doei, tot volgend jaar‘. Met de dierenarts besproken welke dosis kalmeringsmiddel misschien meer effectief is voor een volgende keer. En mentaal een notitie aangemaakt dat ik een volgende keer kaas, gerookte zalm, leverworst én easypill paraat moet hebben alsmede een extra voorraad pleisters. Voor het geval dat.
Moos was ook mee. Die was niet goed op gewicht, beet de man in zijn hand toen hij zijn enting kreeg en heeft zowel op de heenreis en terugreis continu gejammerd. Maar dát is een heel ander verhaal.
Min of Meer's ME-Plein 
Weer een heel avontuur voor mens en dier. In mijn gezonde leven(1.0)had ik een bakbeest van een rode kater (8kg) die maakte ook altijd een spektakel van een pil toegediend krijgen. Ik moest hem dan bij verrassing van achteren benaderen of in zijn slaap en hem snel in een stijf handdoek wikkelen zodat hij met zijn voor én achterpoten geen verwondingen kon aanbrengen. Maar hij was zo glad en kronkelig als een aal en hield zich heel slap en wist zo alsnog zich uit de handdoek te wurmen. Ik weet dus wat jij en je katten doormaken met hartslag, verwondingen en al. Hoop dat je verwondingen snel genezen zullen zijn. Fijne rustige zondag.
LikeGeliked door 2 people
En dan ook nog 8 kilo! Ik vind die 5 van Gerrie al moeilijk in bedwang te houden 😅
LikeLike
Ja, mijn rode “Keesje” hield niet van al het pillengedoe. Maar als pillen geen bedreiging vormden dan was het een aandoenlijke schat en hield hij er van om boven op mij te liggen en te kroelen. Kun je je voorstellen 8 kilo bovenop je? Maar het was een schatje en hij zorgde altijd goed voor mij door mij steeds in de gaten te houden of ik ok was. Kon ook wel eens een haantje zijn naar de andere kat(vrouwtje) en ging ook regelmatig met zijn grote lijf op haar liggen. Dan kwam alleen het kleine ietwat benauwde koppie van “Wies” onder het grote lijf van Kees vandaan tot Wies het welletjes vond en maar afdroop en elders genoegen ging nemen met een minder favo plekje.
LikeGeliked door 1 persoon
😂
LikeLike
Jeetje wat een gedoe en stress toch iedere keer weer Martine. Ik voel met je mee. Je bedoelt het zo goed voor hem en hij snapt er gewoon niets van. Dat is een moment dat je denkt: kon ik het maar even aan je uitleggen… Ik heb een spaanse adoptiekat die ook wel erg alert en angstig is altijd maar toch best goed in de mand ging altijd. Die tijd is nu voorgoed voorbij en zelfs met alprazolam wordt ze nog gek van angst als ze erin moet. Dus als ik haar beet heb laat ik haar niet meer los, ondanks bijten, maar zij is waarschijnlijk minder sterk dan Gerrie. Je zou kunnen overwegen om hem alleen eens per drie jaar voor kattenziekte te enten en verder niet. De niesziekte injectie is toch maar een gok of hij werkt, en over eens per drie jaar voor kattenziekte enten zijn veel mensen het ook eens. Je kunt er veel over op internet vinden.
LikeGeliked door 2 people
Dat zou kunnen maar eens per jaar die hartruis laten beluisteren is ook wel belangrijk denk ik.
LikeLike
Is er wel eens een echo gemaakt, weten ze waar die hartruis vandaan komt?
Zou een dierenarts aan huis geen optie zijn trouwens?
LikeGeliked door 1 persoon
Bij Dibbes (die heeft ook een hartruis) is er drie jaar geleden een hartecho gemaakt, in Amsterdam. Dat was dermate belastend voor hem dat we besloten dat niet bij Gerrie te doen die nog angstiger is.
Uit de echo kwam dat de hartspier normaal was. Om HCM uit te sluiten moesten we het jaar erop terugkomen voor weer een echo, om te zien of de hartspier zich had verdrukt in een jaar tijd.. Gezien zijn reactie op de lange autorit hebben we in overleg met onze dierenarts ervoor gekozen dat niet te doen en goed te letten op symptomen. Ik heb instructies om de ademhaling elke maand te meten bij beide heren en eens per jaar wordt het beluisterd.
We hebben de dierenarts inderdaad een keer hier laten komen, in de hoop dat dit wel beter zou gaan maar dat was nog erger. En de enting is toen niet gelukt.
Ze laten zich allebei niet benaderen door vreemden, ook niet in eigen huis. En ik kan ze dan ook niet optillen wat natuurlijk wel moet op zo’n moment .
Dibbes heeft toen mijn hele arm open gehaald en de dierenarts droop weer af naar de praktijk.
Dus eens per jaar moeten we er aan geloven.
Over twee weken met Dibbes en Smoes en dan zijn we er weer voor een jaar van af.
LikeLike
Het is inderdaad altijd een grote ellende om een een kat in zo’n mandje te wurmen. Zazou is zó bang, dat ze vreselijk gaat zitten jammeren als we eenmaal in de auto zitten en als het bezoek aan de dierenarts voorbij is poept ze elke keer op de terugweg in de mand. Gelukkig bereid ik me daarop voor door kranten op de bodem te leggen, maar de stank is niet te harden en uiteraard zit ze dan ook zelf in haar eigen diarree.
Mmmm…..niet echt een lekker praatje op de vroege zondagochtend. Hopelijk heb je je ontbijt al naar binnen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ach wat sneu.
LikeLike
Gelukkig is het weer achter de rug. Bij onze katten gaan alle pilletjes ( indien nodig) naar binnen met leverpastei.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is echt zo’n verhaal wat je voor je ziet. Laatst iemand op tv gezien die aangevallen was door haar kat omdat ze ineens heel hard begon te schreeuwen. Niet te zuinig hoeveel krassen ze over haar hele lichaam had. Moest daardoor aan infuus met antibiotica. Had overal ontstekingen gekregen.
LikeGeliked door 1 persoon
😲
LikeLike
Wat een toestand. Ik zou haast gaan denken aan zo’n geweer met een verdovingspijltje erin…Arme jullie, en arme poezen. Raakt de rest niet van streek door Gerrie zijn gedrag?
LikeGeliked door 1 persoon
Wel een beetje ja maar dat herstelt zich weer snel hoor.
LikeLike
Voor dit soort dingen kun je ook een dierenarts aan huis regelen in de meeste plaatsen. Misschien is dat rustiger 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik leg hierboven uit waarom dit geen optie is.
LikeLike
Mijn kater Polly liet zich goed in een mandje stoppen maar was dan hysterisch totdat hij er weer uit mag. Gillen en kwijlen. Compleet van slag terwijl hij echt een heel relaxte kater is. Ik weet dat het niet heel verantwoord is maar ik nam hem los in de auto mee. Dan was hij zijn relaxte zelf. Ook bij de dierenarts kon ik gewoon hem uit de auto pakken en rustig een kwartier in de wachtruimte zitten tussen andere dieren en mensen. Vindt hij erg gezellig. Zijn zusjes vinden het mandje geen probleem op een klein klaagmiauwtje na.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kijk ook altijd zo op tegen een bezoek aan de dierenarts, blij dat het er voorlopig weer op zit. Voor jou en je poezenkinderen ook hoop ik,
LikeGeliked door 1 persoon