
Het tempo vertraagt
Maar nog steeds
Is mijn brein
Sneller dan het licht
Ook al snap ik weinig
Van wat ik zeg of doe
Mijn lijf
Dit bijzondere lijf
Heeft een eigen agenda
En trekt zich niets aan
Van voornemens
Willen
Wensen
Dromen
Maar ooit
Ooit!
(Hoop ik dan toch)
Want zonder hoop
Ga ik liggen
Verstil ik
Verstom ik
Sterf ik af
Dus hoop ik
Tegen beter weten in
In de wetenschap
Dat dromen soms bedrog zijn
Maar even zo vaak
Het begin van iets nieuws
(afbeelding Pixabay)
Ik hoop met je mee..
LikeGeliked door 2 people
Mooi gedicht en ik hoop ook met je mee !
LikeGeliked door 1 persoon
Ach… wat mooi! Wij hopen ook mee
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi. Het raakt me.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi gedicht! Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn als je lichaam je zo in de steek laat…
LikeLike
Stil van.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is fantastisch! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Kus
LikeGeliked door 1 persoon
mooi en blijf hopen
LikeGeliked door 1 persoon