leven met ME·rouw

Heimwee

Martine

Sinds 20 februari leef ik 24 uur per dag in mijn slaapkamer. In de maanden daarvoor leefde ik in de huiskamer, en sliep daar ook. Traplopen was te zwaar geworden.

Maar beneden leven zorgde voor teveel prikkels. Te veel licht, geluid, onrust. En gedragen de katten zich in de slaapkamer ’s nachts als engeltjes, toen ik beneden lag, bleven zij ook beneden maar waren ze continu aan het donderjagen. Het favoriete spel was achter elkaar aanrennen, op de bar springen, vanaf de bar op mijn buik en dan weer verder. En dat terwijl ik probeerde te slapen.

Mijn grootste angst was dat ik eenmaal naar boven verhuisd, niet meer beneden zou komen. En die angst is uitgekomen. Ik ben nog twee keer beneden geweest, in maart, maar het is gewoon te veel.

Natuurlijk hebben wij gepraat over hulpmiddelen en WMO inschakelen. Misschien dat een traplift kan helpen. Ik kan alleen maar heel kort per keer zitten en ik ben nu gewoon niet goed genoeg om zittend naar beneden te gaan, al is het met een lift. Daarbij komt dat een dergelijke aanvraag ook veel stress oplevert, dat zie ik bij lotgenoten. Dus dat is even geparkeerd.

Ik zie op een dag op vaste momenten man en kind in de slaapkamer, als we eten of koffie drinken en verder leef ik hier mijn leven en zij elders.

Laatst liet Mischa een foto zien van het heerlijke ovengerecht dat hij had gemaakt. “Kijk zo zag het er uit voor het op je bord terecht kwam”. En een golf van heimwee sloeg over mij heen. Want ik zag niet alleen die schotel maar ook delen van de keuken. Ik mis mijn fijne keuken, die Mischa zelf heeft gebouwd.

Ik heb heimwee naar de rest van het huis. Soms sta ik even bovenaan de trap en kijk ik naar beneden. Dan zie ik een stukje huiskamer. Ik gluur door de luxaflex en zie onze tuin in de winter, het voorjaar en nu in de zomer. Telkens een minuutje gluren, want langer kan ik niet staan.

Als ik door mijn Instagrampagina scroll, zie ik foto’s van drie jaar geleden. Eten, eten, eten. Het eerste wat ik deed in de ochtend was bedenken wat ik ging koken of bakken. Ook toen was ik al flink ziek, maar in etappes koken lukte wel. En het gaf veel vreugde iets te maken, creatief bezig te zijn. Koken was mijn grootste hobby, ik heb niet voor niets zelfs een paar jaar als kok gewerkt.

Ik heb heimwee, naar mijn huis, naar koken, naar geuren, smaakcombinaties proberen. Ik mis mijn eigen eten. Mischa kookt heerlijk. Maar soms verlang ik gewoon naar wat ik kookte. Soms ben ik echt ziek van heimwee. Ik mis de kleine gewone dingen uit mijn leven die achteraf zo speciaal bleken te zijn. Omdat ze bij mij hoorden..

Gepubliceerd door Martine

ME-patiënt sinds 2008. Woont samen met vriend Mischa en drie katten.

21 gedachten over “Heimwee”

  1. Ik had tranen in mijn ogen toen ik dit las, het geeft zó duidelijk aan hoe je je voelt. Ik kan me voorstellen hoe verschrikkelijk het is om zo te moeten leven, maar eigenlijk kan ik er natuurlijk niets bij voorstellen hoe écht is…
    Ik voel en leef met je mee, dikke knuffel!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    2. Dat ik nu over heimwee schrijf zegt niets over dat ik niet mijn zegeningen tel.
      Ik schrijf soms over het een, soms over het ander. Maar heb weinig zin om elke stukje krampachtig te eindigen met dat ik weet dat er ook een andere kant is.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  8. Dat zoiets simpels – voor mensen zoals ik die gewoon op kunnen staan en naar beneden lopen en doen kunnen wat ik wil lichamelijk – als je keuken missen bestaat. Het koken. Het bedenken van een gerecht. Simpelweg snijden van een uitje. Of persen van knoflook. Of misschien wel koffiezetten. Of de waterkoker aantikken voor een kop thee. Of zoiets simpels als een nieuwe handdoek ophangen.
    Ja, ik snap je heimwee, ook al ervaar ik die niet.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Verlangen naar wat is geweest, of niet meer kan zijn, kan heel erg overweldigen. En hangt inderdaad samen met rouw. Ik kan me voorstellen, dat je die creatieve uitlaatklep heel erg mist, en dat het verlies er van er te midden van al die andere zaken die nu niet kunnen, zich heel sterk laat voelen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Lieve Martine, ik ben er weer stil van. Ik leef mee op de achtergrond en begrijp heel erg goed wat jij nu bedoelt. En weet, het mág er zijn en je moet dit kunnen zeggen… Ik heb zelf iets heel anders zoals je wellicht nog weet, maar als ik mensen bijvoorbeeld heerlijk zie fietsen en ik kan dat niet meer voel ik ook wel iets van verdriet. Maar dat staat niet in vergelijking met jou nu dat je praktisch helemaal niets meer kan. Ik zeg ook altijd tel je zegeningen maar ik kan mij zo voorstellen dat je dat soms helemaal niet voelt. En dat is zeer menselijk zou ik zeggen. Jij bent vind ik vaak genoeg positief maar dat je ook pijn en verdriet voelt, en angst voor hoe het verder zal gaan, is denk ik normaal. Het is ook bijna niet vol te houden maar je moet wel, er is nu geen alternatief.
    Ik heb zelf niet zoveel energie meer als vroeger door mijn oogziekte, maar als ik iets aan je zou kunnen geven wat je zou kunnen helpen dan deed ik dat.
    Liefs, Carola

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  16. Dank voor je eerlijkheid en het inkijkje wat je geeft. Je durft te delen wat er in je omgaat. Vanaf hier een arm om je heen, het voorzichtig om je niet teveel prikkels te geven. Maar wel om je te laten voelen: je bent niet alleen…. Vind je het goed als ik voor je bid? Zo kan ik toch iets voor je doen…Liefs, Martine

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Zeg het maar!

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s