De afgelopen twee jaar stond in het teken van pijn en pijnbestrijding. Telkens als ik dacht dat de pijn onder controle was, werd het toch weer erger. Of verplaatste de pijn zich.
Spierpijnen, zenuwpijnen, gewrichtspijnen. Brandend, kloppend, tintelend, prikkelend, stekend, of een intense kou die zich door mijn benen verspreid. Ik voel me soms net een eskimo die tig woorden voor sneeuw heeft. Alleen heb ik dat voor pijn.
Pijn is moeilijk te negeren. Altijd aanwezig maar iets waar je nooit echt aan went. Pijn voorkomt dat ik kan ontspannen, ik span mijn spieren voortdurend aan. In de nacht word ik vaak wakker van de zenuwpijnen. En tel ik de uren af tot het volgende slikmoment van de pijnstilling. Wat een stom woord is, want de pijn gaat niet weg.
Zeven vaste slikmomenten per dag en het is niet genoeg. Dus mag ik aanvullen met gewone ibuprofen. Daar word ik misselijk van en het enige dat helpt zijn crackertjes. Ze zijn niet aan te slepen. En bovendien loeiduur. Want voor glutenvrije crackers betaal je de hoofdprijs.
En zo modderde ik aan tot het echt niet meer ging. Mischa haalde krukken voor me. Lopen was zo pijnlijk dat mijn benen me letterlijk niet meer konden dragen.
Van mijn arts kreeg ik een ander middel. En mijn wereld is drastisch veranderd. De pijn is niet weg maar wel teruggedreven in de hoek. Ik kan weer kleine stukjes zonder krukken lopen. Ik tel niet meer de uren af tot de volgende pil. Sterker nog, ik vergeet soms een van de pijnstillers te nemen.
Behalve de Baclofen. Die vergeet ik nooit. Dat is nu mijn BFF en ik zeg de vriendschap nooit op. Erewoord.
Min of Meer's ME-Plein 
Fijn te horen dat je de pijn redelijk onder controle hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat de pijn nu hanteerbaar lijkt!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat je door andere medicatie minder pijn hebt.
LikeGeliked door 1 persoon