Kortsluiting

Omdat mijn bed tegen de raamzijde aanstond, lag ik te vernikkelen van de kou. We hebben boven helaas geen dubbel glas en dat voelde ik. Niet fijn voor mijn spieren die toch al vaak verkrampt zijn.

Toen we nadachten over de inrichting van de dagkamer besefte ik wel dat het bed daar plaatsen, wat dat betreft een risico was. Tegelijkertijd was het qua beweegruimte door de kamer wel de meest prettige indeling,

Afijn, dit weekend gaf ik aan dat dit niet langer ging en werd vervolgens elders geparkeerd.

De gevolgen van het bed verplaatsen zijn groot. Op de enige andere plek waar het bed kan staan, stond iets anders. Dat moest ook verplaatst, waarna er weer iets anders opschoof. Een kettingreactie van spullen verschuiven.

Wij hebben qua vorm hoogst onhandige kamers op de bovenverdieping. Dus het is echt passen en meten.

Een paar uur later lag ik op mijn plek en appte ik jubelend naar een vriend dat ik dacht er goed doorheen te zijn gefietst. Tante adrenaline bakte weer eens een poets met onnozele Martine.

De volgende dag moest mijn ME-brein ineens bij elke beweging nadenken. Alleen al het feit dat ik eerst bij alles naar links moest reiken en nu naar rechts, zorgde voor kortsluiting.

Ik dobber altijd op routine. Qua tijd en qua bewegingen. ‘Als ik dat laatje opendoe, pak ik altijd meteen iets wat daarboven ligt’. Dat.

Als een kastje is verplaatst, wordt de handeling ook anders. Ik moet een andere beweging maken om bij het laatje te komen. Mijn brein raakte in een klap oververhit en overprikkeld en rolde met mij erachteraan zo de crash in.

Maar ik lig heerlijk warm, dat wel.

Afbeelding: Pixabay