We vinden niets, het is vast psychisch

Mijn ziektegeschiedenis:
In deel 1 schreef ik over het begin van mijn ziekzijn en het gebrek aan duidelijkheid over wat ik mankeerde.
Deel 2 ging in op sarcoïdose, een ziekte die ik jaren geleden had. Een aantal klachten deed denken aan wat ik voelde na die gigantische griepoorlog in mijn lijf. Het was gezien mijn voorgeschiedenis dus niet heel vreemd dat ik dacht dat de sarcoïdose was teruggekeerd. Bloed- en longonderzoek sloten echter snel uit dat daar het probleem zat. De longarts constateerde wel een verminderde longcapaciteit en ik kreeg een inhaler tegen de benauwdheid.

Het feit dat ik continu verkouden was, keelpijn had en mijn stem telkens wegviel werd verklaard door pech en slecht aangesloten stembanden. Vooral dat laatste vond ik eigenaardig want die stembanden hadden toch jaren zonder enig probleem dienst gedaan, waarom dan nu niet meer? Aan mijn pijnlijke lymfeklieren voelde niemand ook al zei ik meermaals tegen verschillende artsen dat die formaat pingpongbal hadden inmiddels. Achteraf vraag ik mij af of die griep niet de ziekte van Pfeiffer is geweest.

Afijn, daar zat ik weer tegenover de huisarts en de beste man wist niet wat te doen. Er werd niets concreets gevonden en hij bleef maar hameren op het feit dat ik in het verleden een depressie had gehad. Dacht ik niet dat die was teruggekeerd? Dat dacht ik zeker niet. Ik barstte van de levenslust en wist dondersgoed hoe het voelde om depressief te zijn. Dit was anders. Helaas is het zo dat als je tegen een arts zegt dat je continu uitgeput bent, dat in zijn hoofd via een soort wonderbaarlijke Google-translate wordt vertaald naar ‘ik kan het leven niet aan’.

Omdat de Cesar-ademtherapeut constateerde dat ik niet goed kon ontspannen en erg gestrest was, werd dat als een aanwijzing gezien dat ik last had van psychische klachten. Nu denk ik dat het logisch was dat ik flipte. Mijn leven liep spaak, ik was ziek maar er werd niets gevonden dat verklaarde waarom ik me zo slecht voelde.

Wat ik fysiek voelde, klopte niet met de uitslagen van de onderzoeken – er was gelukkig niets aan de hand! – en al snel voelde ik me een zeur. Maar wel een zieke zeur met onverklaarde fysieke klachten. En als er niets fysiek afwijkends wordt gevonden, is het vast psychisch. Dus kreeg ik de diagnose Burn Out.

Op zich was die diagnose niet heel vreemd. Met wat ik er over las, herkende ik wel wat symptomen. Ik zat al een paar jaar in een flinke achtbaan met een hoge werkdruk, een klein kind en een opleiding. Mijn vader overleed in 2006, ik wisselde in korte tijd twee keer van baan en we verhuisden in 2007 van Amsterdam naar Hoorn, waar ik me in eerste instantie helemaal niet thuis voelde. Veel onrust dus. Bovendien ben ik altijd nogal grenzeloos geweest, dus er viel best wel wat te sleutelen aan mij.

Ik kwam terecht bij een geweldige therapeute met wie ik een goede klik had. Ze was erg direct en confronterend maar had ook humor. Ze was bovenal een bijzonder mens en liet me keihard werken, vooral aan het assertiever worden en grenzen stellen. In het verleden heb ik me nogal eens voor het karretje van anderen laten spannen en me laten strikken voor andermans agenda. Ik ben van nature een nogal aanwezig, luidruchtig en uitbundig mens en mensen gingen ervan uit dat ik het wel zou zeggen als ik iets niet wilde of kon. Niet dus.

👉 Volgende keer: Ziek of niet, reïntegratie verplicht