Ziek of niet, reïntegratie verplicht

Ondertussen begon mijn werkgever aan te dringen op terugkeer naar het werk. Ik had me in februari 2008 ziek gemeld en volgens de toenmalige zienswijze op Burn Out hoorde je zo snel mogelijk – liefst binnen een paar maanden – weer terug te keren naar de werkvloer, omdat anders ‘de gevoelde afstand te groot werd.’ Daar zat wat in, alleen was ik er totaal niet aan toe om het werk te hervatten.

Omdat het onderdeel assertiviteit nog niet optimaal werkte bij mij, zei ik na een paar keer tegenspartelen toch ja en keerde ik in september 2008 terug. Heel voorzichtig, de eerste week een uurtje. Er werd een opbouwschema gemaakt en het was de bedoeling dat ik progressie vertoonde.

Dat lukte niet. Meteen nadat ik weer begon met werken, verergerden mijn fysieke klachten en kreeg ik er nieuwe klachten bij. Vóór de reïntegratie was ik inmiddels wel weer in staat om af en toe een wandelingetje te maken of een boek te lezen. Vanaf het moment dat ik terugkeerde naar het werk, kreeg ik ernstige cognitieve klachten. Mijn concentratievermogen daalde enorm en ik kreeg steeds meer moeite om prikkels te verwerken. De geluiden op kantoor, de aanwezigheid van veel mensen, het moeten praten en het heen en weer reizen waren overduidelijk te veel. Ik ging van crash naar crash.

Als ik op station Sloterdijk uitstapte deed ik een half uur over het stuk naar kantoor. Terwijl ik die route jarenlang in zeven tot tien minuten had gelopen. Ik nam dus een trein eerder, stapte uit en zocht een bank om bij te komen van de treinreis. Dan liep ik in etappes naar kantoor, kwam daar aan en sloot me op in het toilet omdat ik niet wilde dat iemand zag wat er gebeurde. Ik zat een kwartier letterlijk te shaken en te trillen van uitputting en dan begon mijn werkdag, nou ja, werkuurtjes. Kansloos.

Maar ook nu weer werd wat ik zei, ‘het lukt niet’, vertaald naar ‘ik kan het psychisch niet aan’. Mijn manager vroeg me de laatste keer dat ik haar zag of ik zelf dan nooit eens dacht ‘kom op, ik kan het, zet even door.’

Over die vraag en de mentaliteit die daar achter zit, ben ik me door de jaren heen blijven verbazen. Want ik kreeg die vraag keer op keer, in alle mogelijke varianten.

Blijkbaar zien veel mensen je als een passieve geit als je ziek wordt en denken ze dat overeind krabbelen en herstel, afhankelijk zijn van doorzettingsvermogen. Geen progressie staat in deze optiek gelijk aan geen doorzettingsvermogen hebben of niet goed je best doen. Falen is geen optie als je ‘vage’ klachten hebt. Voor mij was er trouwens niets vaags aan. Het was groots, eng, pijnlijk, uitputtend en zeer aanwezig. Mijn hele leven klapte in elkaar.

Juist omdát ik maand in maand uit tegen mezelf zei ‘kom op, zet even door!’, verslechterde ik enorm. In april 2009 werd ik op een dag wakker, moest naar het werk toe en dacht ‘als ik nu ga, val ik dood neer’. Ik heb afgebeld en ben nooit meer teruggekeerd.

Mijn therapeut kon in de maanden die volgden de brokstukken oprapen want mijn zelfvertrouwen had een enorme deuk opgelopen. Ik had mijn eigen grenzen genegeerd uit loyaliteit en plichtsgevoel naar mijn werkgever toe, met als gevolg een enorme verslechtering van mijn gezondheid. Mijn veerkracht was ernstig aangetast en de klachten buitensporig toegenomen. Die veerkracht is nooit meer teruggekomen.

👉 Volgende keer: Eindelijk een diagnose die klopt