Gisteren lag ik echt als een dood vogeltje in bed, met een olifant op mijn borst. Ik was uitgeput. Meer dan uitgeput. Op een manier zoals ik lang niet mee heb gemaakt. Om er ’s avonds laat achter te komen dat ik mijn supermedicijn was vergeten te nemen.
Ik vergeet vaak medicatie te nemen, met gevolgen. Ik moet bijvoorbeeld 4 x per dag een drankje nemen tegen voedselintoleranties. Vergeet ik dat, dan heb ik meer last van mijn darmen en zit mijn mond onder de blaren.
Het zou heel makkelijk moeten zijn om “gewoon” alles op tijd te slikken. En ja, ik heb een medicijnalarm. Maar dat gaat zo vaak af dat het geen indruk meer maakt. Of ik denk, “ik pak het zo want nu even koffie opdrinken/deze passage afluisteren of dit dutje afmaken.”
Alles ligt binnen handbereik en toch vergeet ik het vaak te nemen. Of ik denk dat ik iets al nam en sla het over. Omdat mijn korte termijn geheugen niet werkt. Ik kan je feilloos vertellen wat we weken geleden bespraken, maar wat er 5 minuten geleden gebeurde, weet ik niet meer.
(Of je tikt hier een stukje over en je man zegt, “heb je al je medicatie genomen” en je denkt euh, nee…..)
🍀 Martine
Min of Meer's ME-Plein 
Ik heb ‘gelukkig’ een lichaam dat me helpt herinneren aan het feit dat er alweer bijna 3 uur (dus tijd voor nieuwe pillen) voorbij zijn. Had ik in eerste instantie nog een alarm op mijn foon, die is reeds uitgeschakeld wegens totaal overbodig.
LikeGeliked door 1 persoon