
Ik was een zorgzame, actieve en creatieve moeder en partner. Ik liep 2-3x per week hard en werkte met veel plezier in de kinder- en jeugdpsychiatrie.
Nu ben ik bedgebonden en afhankelijk van hulp bij alledaagse handelingen. Onze kinderen komen me ’s ochtends en ’s avonds kort een knuffel brengen. Mijn partner is nu mijn mantelzorger. Ik ben ontslagen en volledig afgekeurd.
Ik mis het meest ‘de normale gezinssituatie’: samen eten met mijn gezin, kijken bij de sport van onze kinderen, de haren van m’n dochter vlechten, een avond op de bank met mijn partner.
Ik krijg veel lieve berichtjes van vrienden en familie, maar ik zou ze zo graag weer kunnen zien en spreken.
Tekst en foto: Jacintha (39 jaar)